Herinneringen aan de rode kunstredactie
Nadat G.H.B. door overmacht zijn reis door Zuid-Amerika had moeten onderbreken, memoreerde hij thuis in Amsterdam met Nico Koster de gouden jaren op de burelen van De Telegraaf.
Amigas y amigos, ik ben ietwat vroeger dan verwacht weer thuis, omdat ik mijn grand tour door het schitterende Zuid-Amerika door overmacht heb moeten onderbreken. Ik vertoefde in Villa Baviera, een Duits paradijsje midden in de Chileens woestenij, toen plotsklaps de noodtoestand werd uitgeroepen. De Mapuche, een inheems volk, eisten voor de zoveelste keer hun onafhankelijkheid en president Sebastián Piñera moest wel hardhandig optreden. De president had mij in zijn Palacio de La Moneda bij een kopje thee overigens al gewaarschuwd voor een en ander, maar ik zei nog: doe dat nou niet, Sébas, want dan krijg je een slechte pers en het mondiale journaille is die toestand met Allende nog niet vergeten. Ik was er destijds bij en ik kan u verzekeren dat er een onaangenaam sfeertje hing in het stadion, waar ik werd rondgeleid door het leger.
Villa Baviera, waar ik net aan het bijkomen was van een chikungunya-aanval, heette vroeger Colonia Dignidad, en het toeval wil dat videokanaal Netflix daar momenteel een documentairereeks over uitzendt. Ik bezocht de Duitse kolonie in de jaren zestig en de sfeer deed mij denken aan een kibboets, maar dan anders. Iedereen werkte keihard en al die lederhosen, Tiroler hoedjes en bonte Heidi-jurkjes hadden wel iets vertederends. Het viel mij toen al op dat oprichter Paul Schäfer wel heel erg intiem was met die Kinderlein en na de val van zijn vriend Augusto Pinochet zou de viezerik dan ook worden opgepakt wegens knapenschenderij. Wat ik niet wist, was dat men in Colonia Dignidad nog steeds zo verknocht was aan het Derde Rijk; ik dacht dat het gewoon heimwee naar de heimat betrof.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
