Theoland, het land van Moet Kunnen
"We leven in het land van Moet Kunnen", schreef Jan Kuitenbrouwer kort na de moord op zijn gewezen boezemvriend Theo van Gogh. Zeventien jaar later is er nauwelijks iets veranderd. "Dertig procent van alle werkenden in Nederland krijgt met verbaal en/of fysiek geweld te maken, bijna twee keer zoveel als in andere Europese landen. Verklaring: in Nederland wordt zulk gedrag gebagatelliseerd en onder de mat geveegd."
Ook ik denk, als het weer 2 november is, aan Theo van Gogh. Ook op andere momenten in het jaar, we waren ooit immers boezemvrienden. Het spijt me nog steeds dat dat niet zo kon blijven. Op het moment dat hij vermoord werd was ik liever dikke vrienden met hem geweest dan gebrouilleerd, hoe gek het misschien ook klinkt. Op afstand rouwen is moeilijker dan dichtbij. Dat de vriendschap gedoemd was, lijdt geen twijfel. In het tableau van mensen dat hij uiteindelijk om zich heen had, zou ik misstaan. Die waren te dom of te slim om hem tegen te spreken. Ik zat daartussenin, denk ik.
Een paar dagen na zijn dood schreef ik een opiniestuk in de Volkskrant, getiteld ‘Made In Holland’. In de commentaren over de moord ging het vooral over het moslimextremisme. Logisch, gezien Mohammed B’s achtergrond en de brief die hij bij Theo achterliet. Het was Theo’s straf voor zijn blasfemie, een sharia-terechtstelling.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
