Het wetsontwerp ‘homogenezing’ laat zien waarom je onderzoek nooit moet vertrouwen
Jan Kuitenbrouwer legt uit waarom je onderzoeken altijd moet wantrouwen. "De kans dat een journalist die naar ‘onderzoek’ verwijst, dat onderzoek ook gelezen heeft, schat ik 1 op 100."
Als ik jonge journalisten één ding zou mogen leren, dan zou het zijn: wantrouw onderzoek. Ik kan u verklappen: de kans dat een journalist die naar ‘onderzoek’ verwijst, dat onderzoek zelf gelezen heeft, is om en nabij de 1 op 100.
Tijdgebrek is geen sluitende verklaring. Toen ik in de journalistiek begon, ruim 40 jaar geleden, hadden journalisten aanzienlijk meer tijd dan nu en toch was het toen ook al zo. Eind jaren zeventig, ik was amper twintig, had ik een scoop over de nieuwe, politiekogel die minister van Binnenlandse Zaken Hans Wiegel wilde invoeren, de ’stopkogel’. De bestaande kogel werd te licht geacht en er was een zwaardere geselecteerd waarvan op basis onderzoek waaruit bleek dat het een verantwoorde keuze was, meldde de pers. Ik was geïntrigeerd en bestelde dat onderzoek. Dat liet zich niet uit over de geschiktheid van die kogel voor politiegebruik, het bevatte slechts de uitkomsten van een reeks vergelijkende experimenten met de bestaande en de beoogde kogel. Als de bestaande kogel op een mens werd afgevuurd waren de ‘inschotwond’ en de ‘uitschotwond’ ongeveer even groot, zo'n 10 mm doorsnee. Bij de beoogde kogel was het 10 mm versus 150. Je kon het zien, de stopkogel was afgevuurd op blokken gelatine en varkenskadavers: een kleine opening aan de voorkant, een krater aan de achterzijde. Ik belde leden van de adviescommissie "Heeft u het wel goed gelezen?" regeerden die geschokt. ''Moet dat niet vijftien millimeter zijn?" Niemand van de commissie had dat rapport gelezen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
