Biografie van een ‘obsessie’
Wat fascineert jou toch zo aan transgenderisme, wordt Jan Kuitenbrouwer vaak gevraagd. 'Heb jij zelf misschien ook, eh...?' Hier zijn antwoord.
Sinds ik een klein jaar geleden begon te schrijven over gender, krijg ik geregeld de vraag waarom dit onderwerp mij zo bezighoudt. Soms is het een neutrale vraag, maar vaak klinkt de suggestie door dat er een dieper persoonlijk motief in het spel zou zijn. Gendergelovigen die aanstoot nemen aan mijn stukken gaan een stap verder, die spreken van een 'obsessie', een 'ziekelijke obsessie’ zelfs, of, welja, een ‘vieze fetisj’.
Ik word geassocieerd met uiterst rechts-conservatief, de laatste politieke uithoek waar deze postmoderne heilsleer nog niet omarmd is. Sylvana Simons, de Koningin van Woke Nederland, vergeleek mij laatst op de sociale media met een ‘tv-evangelist die zedigheid en conservatisme preekt totdat ze met hun broek op de enkels in een dark room worden betrapt met andermans geslacht in de ene en een mascararoller in de andere hand.' Ja ja, een Nederlands Kamerlid anno 2022. Transhaat en homofobie zijn iets vreselijks, tenzij voorzien van een koninklijk monogram natuurlijk, maar voor de zekerheid liet BIJ1 de tweet toch maar verwijderen. Overigens: de meest rechtse partij waar ik ooit op gestemd heb, lang geleden, is D66.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
