bron: Housewitz

Oeke Hoogendijk: ‘De oorlog heeft de woonkamer van mijn moeder nooit verlaten’

Documentairemaakster Oeke Hoogendijk werkte vijftien jaar lang aan Housewitz, een indringend portret over haar eigenzinnige, dwingende, maar ook kleurrijke moeder. Door een onverwerkt oorlogsverleden en een straatfobie leefde haar moeder dertig jaar als kluizenaar in haar woonkamer. 'De oorlog was een open wond, die nooit geheel gedicht is.'

Gepubliceerd op: 06/05 | 2022 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Cultuur

door Camiel Beekers

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

“Ik zit al de hele dag in kamp Westerbork. Ik trek het niet meer.” Filmmaaksters Oeke Hoogendijk (1961) heeft haar paniekerende moeder aan de lijn in haar documentaire Housewitz. Na de dodenherdenking op 4 mei zijn de gedachten en trauma’s over de oorlog en het kamp weer helemaal terug in het hoofd van de negentigjarige Lous Hoogendijk-De Jong (1926). Zoals altijd volgde ze in haar eentje de herdenking, thuis op bed, ondanks dat Oeke en haar twee broers maar al te graag samen met hun moeder de oorlog zouden willen herdenken. “Het is mijn oorlog, niet die van jullie. Wat wil je doen? Een arm om mij heen slaan? Wat heb ik daaraan?”, roept Lous bij de vraag van haar dochter om samen te herdenken.

Deze tragikomische film geeft een kijkje achter de voordeur van een onverwerkt oorlogsverleden. Dertig jaar lang zit de moeder van Oeke in een zelf gecreëerd isolement. Met diepe oorlogswonden en een straatfobie durft ze geen stap meer over de drempel te zetten, want buiten is het onveilig. Haar leven bevindt zich tussen de muren van haar keuken en woonkamer, waar ze zelf de regie heeft. Maar ook deze muren kunnen de gedachten aan de oorlog niet tegenhouden. “De oorlog heeft de woonkamer van mijn moeder nooit verlaten”, vertelt Oeke Hoogendijk in haar Amsterdamse appartement.