Het madeleinemoment van Rob Kemps: de geur van de metro in Parijs
Dit najaar is het honderd jaar geleden dat Marcel Proust overleed. Een van de bekendste scènes uit zijn beroemde romancyclus Op zoek naar de verloren tijd is de ‘madeleine-scène’. De verteller eet een madeleine die in lindebloesemthee is gedoopt. De geur en de smaak, die hij lang niet geroken en geproefd heeft, activeert zijn geheugen en langzaam komen herinneringen aan zijn jeugd naar boven. HP/De Tijd vraagt acht prominenten naar hun madeleine-moment.
Welke geur of smaak brengt bij u een zoete of juist bitterzoete herinnering aan de vakanties uit uw jeugd naar boven?
“De geur van de metro in Parijs. Je hebt natuurlijk overal ter wereld metrolijnen, maar nergens ruikt de metro zoals in Parijs. Ik kan de geur moeilijk omschrijven: het is een soort walm van zweet, deodorant, schoonmaakmiddel, etenswaar en pis. Zoals sommige mensen benzine lekker vinden ruiken, zo hou ik van de geur van de metro. Het is voor mij de geur van puur geluk.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap