Spring naar de content
bron: johan kleinjan

Iedereen slachtoffer

Sinds de jaren zeventig is het steeds aantrekkelijker geworden om je als slachtoffer te presenteren. Voor minderheden is een slachtofferstatus zelfs bijna een morele plicht geworden, niet zelden tegen wil en dank. Waar komt dit verschijnsel vandaan, wat zijn de nadelen, en waar houdt dit op? ‘De vraag is: wat is genoeg erkenning?’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Bina Ayar

“Als mensen er aanstoot aan nemen, dan moeten ze niet kijken,” zo reageert Golden Earring-voorman Barry Hay begin jaren tachtig op de ophef rond de videoclip bij When the Lady Smiles. In de door Dick Maas geregisseerde clip zit een aanrandingsscène met een ‘non’ die destijds uiteindelijk alleen na middernacht getoond mocht worden. Hillary Clinton gebruikt de hit in 2008 nog voor haar verkiezingscampagne, maar stopt daarmee nadat ze doorheeft wat de glimlach van de vrouw teweegbrengt in het videoverhaal. 

Tegenwoordig nemen mensen ook aanstoot aan van alles en nog wat. Met een nuchtere reactie kom je vaak niet meer weg, afhankelijk van waar het pijnpunt zit. Aanstoot nemen aan tentoongestelde geslachtsdelen van transpersonen, zoals tijdens de Pride-tentoonstelling in de buitenruimte van Almere, geldt als intolerant. Verontwaardigd zijn over woorden die pijn doen mag wel. Zo gelden traditionele benamingen van lekkernijen als jodenkoeken, moorkoppen en negerzoenen nu als kwetsend. Ook een term als ‘tassendrager’ kan tot in de Tweede Kamer toe tranen teweegbrengen.

Paywall

Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.

Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.

Kies een lidmaatschap