Merel en Gideon, een prima koppel
Het líjkt alsof Merel 'De Rioolrat' Ek en Gideon 'De Complotmarmot' van Meijeren met elkaar in conflict zijn, maar in werkelijkheid werken zij voorbeeldig samen, schrijft Jan Kuitenbrouwer.
De helaas te vroeg overleden Vlaamse taalkundige en antropoloog Jan Blommaert zou zijn vingers hebben afgelikt bij de vete tussen Merel Ek en Gideon van Meijeren. Dat het uitgerekend de Haagse correspondente van ’campingzender’ SBS6 was die Van Meijeren met een vrij stupide opmerking provoceerde tot zijn ‘Rioolratten’-video, is de perfecte illustratie van wat Blommaert over het populisme schreef. Het populisme wordt intensief bestudeerd, vooral door sociologen en politicologen, die hun onderwerp vrijwel altijd programmatisch benaderen, als politieke stroming of ideologie. Populisten ‘benoemen de kloof tussen het volk en de elite’, schrijven zij dan bijvoorbeeld, of zij ‘geven stem aan de verliezers van de globalisering’. Zij vertegenwoordigen ‘de onderbuik’, het ongenoegen van gewone mensen over het verlies van hun vertrouwde, gesloten cultuur. Al deze dingen zijn tot op zekere hoogte waar, maar waar Blommaert op attendeerde is dat populisme niet iets is dat je bént, maar wat je dóet.
Die elite, verschanst in bastions van paternalisme en privilege, beoefent net zo goed ‘populisme’. Denk aan premier Mark Rutte, die roept dat immigranten ‘normaal moeten doen of oprotten.’ Het is ook zeker niet bij uitstek een rechts verschijnsel. Denk aan de 'linkse' Jeroen Dijsselbloem die als Europese financiële bureaucraat het Griekse volk kenschetste als spilzieke, hedonistische potverteerders. Denk aan de SP, die Frans Timmermans in een campagnefilmpje neerzette als een vraatzuchtige regent. Emotie, identiteit, ressentiment, wij-hun denken, populistischer vind je het niet gauw.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
