Ik ben al tien dagen op reis door Vlaanderen en Brussel en realiseer me voor de zoveelste keer dat België niet bestaat. In mijn hoofd leeft dat ‘stuk slechte weg tussen Nederland en Frankrijk’ (flauw grapje uit de jaren zeventig) nog wel. Het is net als met overleden ouders: zo lang je aan ze denkt, zijn ze er nog.

Auteur Gerrit Krol vergeleek mijn oude België met Suriname in In Dienst van de Koninklijke: ‘België doet vaak en veel denken aan Zuid-Amerika, Dat komt door de reclameborden langs de weg, de winkels die ‘s avonds zo lang open zijn, de mensen die op een stoeltje langs de weg zitten, het stukje zand tussen het erf van het huis en de straat en ook door de aard van de mensen.’

Uitgever Vic van de Reijt maakte een schitterende compilatie van Surinaamse en Vlaamse liedjes en bedacht de term ‘Surivlaams’.

Over nostalgie gesproken: in mijn dagboek Annus Horribilis schreef ik al over mijn wilde jaren in het punky Antwerpen van 1980. Werkelijk alles in ‘t Stad was anders: de muziek, de humor, de literatuur, de televisie, de kroegen, de restaurants, de taal.

Veel later schreef ik vanuit het Midden-Oosten voor kranten als De Morgen en werd ik altijd keurig en hoffelijk behandeld als ik de redactie in Brussel bezocht. Niet lang na mijn tropenjaren in de Levant woonde ik een jaar in Brussel, schreef ik Brussel: Eurabia en werd alles anders. De Vlaamse kranten, maar ook de Waalse, schreven dat ik extreem-rechts, xenofoob, islamofoob en een Bataafse racist was (Le Soir). Het boek werd geboycot door de boekhandels en ik werd  gecanceld. Brussel: Eurabia werd ondanks alles een bestseller en elk jaar worden er nog honderden exemplaren verkocht van deel 1 en deel 2 van Brussel: Eurabia (deel 2 maakte ik met Teun Voeten). Voor mijn laatste boek Safari Eurabia keerde ik terug naar België en interviewde ik Wim en Sam van Rooy. Wim is een van de weinige onafhankelijke denkers in Belgikistan, zijn zoon Sam is met Tom van Grieken een van de jeune premiers van het Vlaams Belang.

Voor mijn nieuwe boek en serie Europese Patriotten heb ik inmiddels vrijwel alle kopstukken van het VB gesproken, de interviews verschijnen iedere zaterdagavond op GeenStijl. Mijn beeld over de grootste partij van Vlaanderen (in een nek-aan-nekrace verwikkeld met de N-VA) is radicaal veranderd. Alle geïnterviewden vertelden mij een genuanceerd en coherent verhaal over de situatie in België. Het VB is voor de afscheuring van Wallonië en binnen de partij zijn er veel voorstanders van de aansluiting bij Nederland. Mijn vaste grapje is altoos: ‘weet Nederland dat al?’ 

Wallonië doet mij qua sfeer denken aan de binnenlanden van Portugal, waar de tijd ook stil staat, en waar de saudade, de vergane glorie en het verval van een schitterend treurigheid zijn. 

Volgend jaar zijn er verkiezingen en ook Bart De Wever, burgemeester van Antwerpen en sinds 2004 partijvoorzitter van de Nieuw-Vlaamse Alliantie, predikt nu ook openlijk over de aansluiting bij Nederland. Mocht het VB samengaan met de N-VA, dan hebben zij de meerderheid en kan de bespottelijke Vivaldi-coalitie (het enige dat die regenboogpartijtjes verbindt is het cordon sanitaire tegen het VB) de koffers pakken. 

Wallonië is is voor de Vlaming een ver vreemd landje, waar jaarlijkse 12 miljard in wordt gepompt door Vlaanderen. Iedere Vlaming betaalt jaarlijks 2000 euro aan de Waal. Ik heb altijd een zwak gehad voor Wallonië, dat voor mij zo mogelijk nog exotischer was en is dan Vlaanderen. Charleroi oefent nog steeds een enorme aantrekkingskracht op mij uit: het verval, de mijnen, de totale lethargie en de groezelige kroegjes met jukeboxen vol chansons en aan de nicotine-gele muren de versleten posters van Johnny Hallyday en Jacques Brel. Ik ben dol op Luik en kwam altijd graag in cafe chantant Les Olivettes op zondagmorgen, na een ommetje langs de geweldige markt aan de Meuse. En dan heb ik het nog niet over de Ardennen, waar het flink kan spoken. Wallonië doet mij qua sfeer denken aan de binnenlanden van Portugal, waar de tijd ook stil staat, en waar de saudade, de vergane glorie en het verval van een schitterend treurigheid zijn. 

De Socialistisch Partij in Wallonie is samen met de machtige vakbonden heer en meester, verdeelt en heerst en heeft alles en iedereen in een wurggreep, waaronder het Franstalige mediakartel. Rechtse partijen als het Front National stonden op een zeker moment samen op 20% van de stemmen, maar werden door de Waalse media volkomen genegeerd. De kartelvorming in de media is in Vlaanderen nog groter dan in Wallonië. Komende zaterdagavond publiceert GeenStijl mijn verhaal over de drie steenrijke Vlaamse families die de scepter zwaaien over alle Nederlandse en Belgische media.

Een voorproefje:

In alle Nederlandse en Belgische kranten (De Telegraaf wellicht uitgezonderd) wordt dezelfde woke onzin gepredikt. De content van de dagbladen van Mediahuis en DPG Media is volkomen inwisselbaar en de neuzen staan allemaal dezelfde kant op. Of het nu over de zegeningen van de Europese Unie, Oekraïne, vaccinaties, migratie, islam, het klimaat en ‘extreem-rechts’ gaat: nergens in de mainstream media lees je nog een dissident geluid, en al helemaal niet onder de columnisten en opiniemakers van de dagbladen. Het zijn lakeien, hofnarren, buttplugs en laven die allemaal braaf naar their masters voice in Vlaanderen luisteren. De masters zijn drie families die op goede voet staan met het Belgische koningshuis en de machthebbers, archaïsche Belgicisten die een bloedhekel hebben aan de Vlaamse Beweging en aan het Vlaams Belang omdat die de status quo bedreigen. Globalisme tegen patriottisme dus. De moguls hebben prima contacten met het Belgische koningshuis, de regering en de eurocraten in Brussel. Ze jagen en skiën met de koning. Woke lullen, rechts vullen dus.

Wallonië is failliet en trekt Vlaanderen mee in de afgrond. Er gaat met België hetzelfde gebeuren als in Griekenland, Italië, Spanje en Portugal: keiharde bezuinigingen die iedere Belg in zijn portemonnee gaat voelen.

Er zijn verregaande plannen voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Enige haast is geboden want linkse en rechtse economen in België zijn er van overtuigd dat het land onder curatele komt te staan van de trojka. De term ‘trojka’ verwijst naar de drie partijen die moeten bepalen of EU-lidstaten met financiële tekorten voldoen aan de afgesproken bezuinigingen en hervormingen die zijn vastgesteld als voorwaarde voor het ontvangen van financiële hulp. De drie partijen zijn de Europese Commissie, het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Europese Centrale Bank (ECB). De naam voor het samenwerkingsverband stamt uit de tijd van de Europese schuldencrisis die in 2009 begon.

Wallonië is failliet en trekt Vlaanderen mee in de afgrond. Er gaat met België hetzelfde gebeuren als in Griekenland, Italië, Spanje en Portugal: keiharde bezuinigingen die iedere Belg in zijn portemonnee gaat voelen.

Vlaanderen onafhankelijk lijkt mij een prima optie, al was het alleen maar om de eurocraatjes in Brussel zeven kleuren stront te laten schijten. De aansluiting bij Nederland juich ik toe maar…. 

Ik zie de hoge heren uit den Haag al afdalen naar het zuiden, met hun bammies en de pakjes melk voor de lunch, met hun arrogante toon en hun toch wat smalende kijk op de Vlaming. Werelden van verschil & never the twain shall meet.

En nu ga ik keihard meezingen met Raymond van het Groenewoud. Vlaanderen Boven!

Waar er mossel met friet is
Waar een kip aan het spit is
Waar de kerk in het midden staat
Waar de purperen hei bloeit
En het geld in het zwart vloeit
Waar men nauwelijks Nederlands praat
Waar een diploma geen zin heeft
En de koning ook al niet
Waar de schuimwijnkoningin defileert
Waar het volk goedlachs is
En een vuist zonder kracht is
Waar men faalt en aan de toog expliceert

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.