Hallo?

– Meneer De Vries?

Ja?

– U spreekt met Angela Broekema van de Libelle.

Libelle?

– Ja, het damesblad. U weet wel, van het interview.

Interview, interview…

– U bent toch geïnterviewd voor onze rubriek ‘Mijn Leven’?

Even nadenken hoor…

– Een paar weken geleden…

O ja, nu weet ik het weer. Ja sorry, maar ik lag te slapen, ik ben net terug uit het ziekenhuis.

– O, vervelend. Niks ernstigs hoop ik?

Nou… het ernstigste is dat ik nog leef. Zestig Panadols en twee liter whisky was toch niet genoeg.

– O jee, wat vreselijk voor u, meneer De Vries.

Zeg dat wel. Na alles wat ik heb meegemaakt heeft mijn leven geen zin meer.

– Wacht even, u bent toch week negentien? Dat vreselijke incestgeval?

Nee, ik heb per ongeluk mijn hele gezin gedood. Drie dagen het gas aan laten staan, mijn vrouw en de kinderen komen terug van werkweek, m’n vrouw steekt een sigaret op, boem. Iedereen dood. Ik lag zelf m’n roes uit te slapen bij een vriend, twee straten verderop.

– Ja, dat is wel heel erg. Maar eh, waarom ik bel… dat is eh, voor de foto.

Foto?

– Ja, bij het artikel, voor ‘Mijn Leven’.

Aha. Nou, doe maar een foto van mijn vrouw en kinderen. Die arme stakkers! Nooit iemand ook maar iets misdaan! Dood!

– Ja nee, wij doen altijd een foto van degene die het verhaal vertelt. Van u dus, in dit geval. Dus ik wil even vragen, wat is uw confectiemaat?

Mijn wat?

– Uw maat. Van uw kleding, weet u wel?

Wat heeft dat ermee te maken?

– Nou, als wij de mensen voor deze rubriek fotograferen, dan kleden we ze altijd een beetje leuk aan. We stylen ze, zogezegd. Het is namelijk zo dat gewone mensen, in gewone kleding, niet geschikt zijn om in de Libelle te verschijnen, ziet u? Die dragen namelijk vaak zomaar wat kleren, oude dingen of dingen die niet bij elkaar passen, en dat geeft dan geen leuk plaatje. Dus vandaar dat wij dit zo doen. Alle bladen doen dat tegenwoordig. Wij noteren uw maten, wij verzamelen een paar outfits, u komt naar de studio en dan passen we een paar dingen door en kleden we u mooi aan, voor de foto. Begrijpt u?

Mevrouw, ik ben al weken niet meer buiten geweest! Ik lig hier maar een beetje te zuipen en te roken en naar de tv te kijken. Ik heb al weken niet meer gedoucht! Ik ben een jaar geleden voor het laatst naar de kapper geweest! Ik wil niet gestyled, ik wil euthanasie! Ik wil dood!

– Jawel, begrijp ik, begrijp ik, maar eh, juist dáárom! ‘Mijn Leven’ gaat over hele erge dingen die mensen meemaken, dus ja, die zien er vaak niet zo eh, hoe zal ik het zeggen, voordelig uit, begrijpt u? Dan zien ze zichzelf terug in het blad en dan raken ze nog verder in de put! Dus vandaar! De aflevering van deze week bijvoorbeeld, heeft u die gezien, die moeder en die dochter die veertig jaar ruzie gehad hebben? Die hebben allebei een totaal andere kledingsmaak! Die moeder was heel degelijk en conservatief en die dochter juist heel wild en uitdagend, daar ging dat conflict ook over, onder andere. Die kan je qua styling toch niet naast elkaar zetten! Maar nu zien ze eruit alsof ze gezellig uit een H&M-advertentie gestapt zijn! Of die van vorige week, heeft u die gezien? Over die moeder van dat meisje dat zo gepest werd dat ze zelfmoord pleegde? In dat fijne petrolblauwe blazerpak van C&A, die citroengele blouse van Groots en die kekke laksneakers van Nolten? U denkt toch niet dat die vrouw er normaal zo bijloopt? Die zit op de bank met een pizza op schoot, in een oud verschoten huispak met doorgelopen mascara. Prima, prima, moet ze zelf weten, begrijpelijk ook, gezien de omstandigheden, maar dat zet je natuurlijk niet in een damesblad hè?

U denkt aan een of andere mooie kerel met lekker dik haar en een gespierde kaaklijn, die dan zogenaamd mij is? Dat past toch totaal niet bij dit verhaal? Ik ben al dertig jaar zwaar aan de drank! Ik heb zowat geen tand meer in m’n bek!

Het zal allemaal wel, Angelique. Maar eh, trouwens, die eh, die nieuwe kleren, mag je die dan houden?

– Ja, dat kan. Dat wil zeggen: u kunt ze na afloop met korting kopen.

Korting? Korting?! Hoeveel korting?

– Nou, toch echt wel iets van tien procent.

Zo zo, Libelle pakt uit! Mevrouw Broekhuis, u kunt mij nog meer vertellen, dit soort gekkigheid, ik moet er niks van hebben. Ik heb m’n verhaal verteld aan uw collega, u mag me hier desnoods komen fotograferen, en verder geen toestanden graag.

– Goh, tja, dat is jammer. Heel jammer. Maar eh … zou u het erg vinden als we een stand-in nemen?

En wat?

– Een model. Iemand die poseert, voor bij het stuk.

Een fotomodel?

– Ja, zoiets.

Dus een of andere mooie kerel met lekker dik haar en een gespierde kaaklijn, die dan zogenaamd mij is? Dat past toch totaal niet bij dit verhaal? Ik ben al dertig jaar zwaar aan de drank! Mijn rechteroog zit dicht en ik heb zowat geen tand meer in m’n bek!

– Nou ja, daar houden we dan natuurlijk wel rekening mee.

Wat? Dus een model met een tandeloze drankkop?

– Nou ja, eh, een béétje?

Schat, weet je wat jij doet?

– Nou?

Verzin die verhaaltjes voortaan gewoon lekker zelf! Dikke duim, fotomodelletje, hupsakee, klaar!

– Nou, dat is misschien niet …

Precies, niet zo’n gek idee. Ik stuur wel een rekening! En nu ga ik hangen Anja, het is bijna zes uur en ik moet nog naar de Gall & Gall. Doei!

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.