De stad is te glad
Architectuurcriticus en stadsonderzoeker René Boer (1986) trekt in zijn nieuwe boek fel van leer tegen de gladgestreken stad, waarin alles blinkt en geen ruimte meer is voor alles wat een beetje rafelig of ongeorganiseerd is. ‘In de smooth city zit elke vierkante centimeter in een spreadsheet en moet die geld opleveren.’
“Over Amsterdam, de stad waarin ik opgroeide, ben ik al een tijdje in rouw,” valt René Boer met de deur in huis. Grote delen van de stad zijn volgens hem veel te aangeharkt geworden, te glad, en gespeend van elke greintje zelfgemaaktheid. “Neem de 9 Straatjes: lange tijd een verzameling van onduidelijke tussenstraatjes met veel leegstand en verkruimelende panden, maar als je er nu gaat kijken, is elk pandje prachtig opgeknapt en is de openbare ruimte met de allerduurste materialen bekleed. Idem dito voor de winkels en restaurants: tot in de puntjes verzorgd, maar wel voor de hoogste prijs, dat is de sfeer. Alles wat een stad een stad maakt – het rafelige, het spontane, het gelaagde – heb je niet meer.”
Een ander voorbeeld: de Oostelijke Handelskade, nog maar een paar decennia geleden een rommelige plek vol gekraakte pakhuizen waarmee kunstenaars en activisten, maar ook junks en criminelen een plek hadden om hun gang te gaan. Ook die gebieden zijn belangrijk voor een stad, stelt de architectuurcriticus. “De stedelijke ruimte moet niet alleen maar om optimalisatie, efficiëntie, winstgevendheid draaien, maar ook om dingen die niet zo snel geld opbrengen of die het daglicht niet kunnen verdragen. Als je ziet hoe de Oostelijke Handelskade er nu bij ligt: perfecte, blinkende panden met een keiharde, afgesloten plint op de begane grond. Er is geen enkele manier meer om je te verhouden tot de omgeving, je kunt alleen op een bankje gaan zitten en naar de luxeappartementen kijken.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
