Twee berichten in het Parool, binnen nauwelijks een maand tijd. Gisteren een larmoyant verhaal met de eufemistische kop: Luna woonde in een woonproject met status­houders: ‘Het ontbrak aan enige vorm van zorg en begeleiding’.

Luna vond via Woningnet een studio van 17 m 2 in woonproject Stek Oost: containerwoningen waar studenten en andere jongeren samenwonen met statushouders. “Het idee van het project sprak me meteen aan: met elkaar leven en van elkaar leren, samen een sociaal leven opbouwen en de statushouders wegwijs maken in Amsterdam. In de praktijk blijkt het samenwonen niet altijd even vlekkeloos te verlopen: En er was een constante ratten- en muizenplaag. Waar het vooral aan ontbrak, was enige vorm van zorg en begeleiding voor de statushouders, mensen uit een oorlogsgebied, vaak met depressieve en psychotische klachten. Ook voor ons als studenten was er geen coaching, we kregen geen training of handleiding over hoe samen te leven met zwaar getrauma­tiseerde mensen. We konden wel terecht bij de wijkagent, maar verder werden we aan elkaar overgelaten. Het idee van het project was heel mooi, maar helaas was de uitwerking niet goed.” Pols voelt zich er al snel onveilig, helemaal als er ook sprake is van enkele zedendelicten en een steekpartij. “De sfeer werd alsmaar grimmiger. Het liefste was ik zo min mogelijk thuis, ik sliep meestal bij mijn vriend.”

Luna bedekt al die narigheid met de mantel der liefde, en mijn advies aan haar is: blijf gewoon GroenLinks stemmen, meid. Want dit is de maakbare samenleving van Amsterdam, die heilstaat der liefde. Welke sadistische gemeentesocioloog of -antropoloog heeft bedacht dat je bronstige knullen uit Somalië, Afghanistan, Noord-Afrika en wat dies meer zij, in een soort containers kunt laten samenhokken met piepjonge Hollandse studentes? Luna denkt dat het gedrag van de ‘nieuwe Nederlanders’ louter te maken heeft met depressieve en psychotische klachten.

Ik zie dat toch anders: deze kansenjongeren komen vrijwel altijd uit een achterlijke, islamitische cultuur waarin iedere vorm van samenleving met leden van het andere geslacht uitgesloten is. Het enige bloot dat ze zien, is de onbedekte hand van hun zus. Tegenwoordig kunnen ze natuurlijk allemaal porno kijken op hun mobieltjes, maar normaal contact met vrouwen was en is er niet in hun culturen, die overigens volledig gelijkwaardig zijn aan de onze en waar we bovendien veel van kunnen leren. En die knullen, al dan niet wappie van de qat, zien dan ineens al die Extinction Rebellionoïde huppelkutjes halfnaakt op de zonneweide tussen de containers van de ‘startblokken’ liggen.

Tsja, wat kan er mis gaan?

Nou, veel dus, want in augustus publiceerde het Parool dit verhaal, met de kop: Meldingen van geweld, drugs en aanranding: toezicht faalt op gemengd wonenproject.

Dit verhaal gaat over Startblok Elzenhagen, een paar minuten lopen van station Noord. In de woonblokken wonen sinds 2019 zo’n 270 statushouders (asielzoekers met een verblijfsvergunning) en 270 Nederlandse jongeren (tussen de 18 en 28 jaar). Zes jaar geleden was Amsterdam pionier met deze woonvorm, toen de stad van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) veel meer statushouders moest huisvesten, ingegeven door de vluchtelingencrisis. Gemengd wonen zou niet alleen betaalbare woningen opleveren. Het zou ook de integratie van statushouders bevorderen én de Nederlandse jongeren een goede start geven. Startblok Riekerhaven in Nieuw-West was het eerste complex, intussen telt de stad er achttien. Veel Nederlandse gemeenten volgden.

Deze kansenjongeren komen vrijwel altijd uit een achterlijke, islamitische cultuur waarin iedere vorm van samenleving met leden van het andere geslacht uitgesloten is

So far so good, lieve stad Amsterdam. Maar dan! “Veel erger zijn de incidenten met mannen. In de drie jaar dat ze er woont, is ze volgens eigen zeggen driemaal aangerand. Enkele maanden geleden nog, toen ze uit de lift wilde stappen en een buurman haar de weg versperde. Vervolgens betastte hij haar. De afgelopen maanden zijn meer onveilige situaties bij dit soort wooncomplexen in Amsterdam aan het licht gekomen. Bij complex Stek Oost (woningcorporatie Stadgenoot) in Watergraafsmeer speelde een zedenzaak waarbij een verdachte zes slachtoffers zou hebben gemaakt. Ook zijn er diverse steek- en vechtpartijen geweest. In anderhalf jaar werden twintig aangiftes gedaan. Op de grootschalige wooncomplexen Startblok Riekerhaven en Elzenhagen van woonstichting De Key zijn volgens diverse bewoners signalen geweest van prostitutie, drugshandel en geweld.”

En dan was er natuurlijk nog de aangestoken brand in Startblok Riekerhaven, eind vorig jaar.

“Mohamed S. (28), die ervan wordt verdacht de grote brand te hebben gesticht op startblok Riekerhaven in november 2022, moet langer vast blijven zitten. Volgens onderzoekers in het Pieter Baan Centrum had hij het psychisch moeilijk vanwege relatieproblemen.

Het verhaal van de verwarde man kennen we inmiddels wel. Ik ben even naar de website van Startblok Elzenhagen gesurft, de pionier van deze heerlijke symbiose tussen Nederlandse studentes en kansenparels uit de Derde Wereld.

Startblok Elzenhagen is voor iedereen van 18 tot en met 27 jaar die graag maatschappelijk betrokken is en iets wil bijdragen aan zijn eigen woonplek. De 540 woonunits bieden ruimte voor 270 jonge statushouders en 270 werkende jongeren, studenten en net afgestudeerden. Iedereen brengt eigen levenservaring en kennis met zich mee. Samen vormen deze jongeren van diverse afkomst een community waarin ieders eigen inbreng voorop staat.
Building a future together

Tsja.

Startblok Elzenhagen werd in 2020 genomineerd voor de gemeentelijke Zuiderkerkprijs.

“Startblok Elzenhagen was een van de verrassendste nominaties voor de Zuiderkerkprijs 2019 de afgelopen maand. Je zou het namelijk zomaar over het hoofd kunnen zien, de campus met woningen op het voormalige sportpark ten zuiden van metrostation Noord. Het ligt ingeklemd in een soort restruimte tussen de Nieuwe Leeuwarderweg en het Noordhollandsch Kanaal. Tegelijkertijd is het een begeerlijke want strategische plek, met veel groen, waar je de hond kunt uitlaten of een sprintje kunt trekken op de atletiekbaan.”

Ik weet niet of de mohammedaanse statushouders wel zo blij zijn met het poedeltje van Anneke uit Dronten.

Enfin, zou Martin Bril zeggen. Dit is Amsterdam ten voeten uit, en met name als het gaat over de islam. Altijd maar die mantel der liefde, nooit zal en mag het probleem benoemd worden. Van deze nieuwe kansenparels, in wooncontainers in een Big Brother-achtige setting, gaan we nog veel horen. En er komt een moment dat men in Amsterdam denkt: “Ach, eigenlijk vielen onze eigen mocro’s best mee.”