De ontbinding van Nederland, mede mogelijk gemaakt door Femke Halsema
Jan Kuitenbrouwer wordt mismoedig van de ontremming van het debat. 'Zoals in Gaza de raketten over en weer vliegen, suizen je hier de retorische granaten om de oren. Het gif kan niet sterk genoeg zijn, de pijl kan er niet ver genoeg in gedoopt.' En over de lafheid van gezagsdragers om hun verantwoordelijkheid te nemen. 'Nee nee, wij grijpen niet in, want, moet u weten, met het verbieden van demonstraties is Het Toen Begonnen.' Je hoort het Femke Halsema zeggen.
We gaan Mark Rutte nog missen. Als zijn enige verdienste was dat hij de boel zo’n beetje bij elkaar hield, dan staan we aan de vooravond van een periode van ontbinding, want ik weet niet hoe het met u is, maar ik ontwaar geen bij-elkaar-houder aan die formatietafel. De hoop die ik gevestigd had op Pieter Omtzigt vervloog op het moment dat ik las over zijn huilbuien (al bewees mijn moeder dat ook dat een manier kan zijn om de boel bij elkaar te houden).
Die ontbinding is al begonnen, trouwens. Nu Ruttes grote magneet wordt klaargemaakt voor transport naar Brussel, zie je de middelpuntvliedende krachten toenemen. Want als onze nieuwe leiders zich gedragen als jarige kleuters die met al hun cadeaus tegelijk willen spelen en zich huilend in een hoek werpen als dat niet lukt, hoeven wij ons ook niet meer als volwassenen te gedragen. Er is nog één Nederlander die zijn impulscontrole op orde lijkt te hebben, en dat is Kim Putters, die als een geduldige jeugdwerker blijft knikken, glimlachen en handenwringen. Maar je voelt de onderhuidse spanning: ook hij kan elk moment zijn multomap tegen de muur smijten, zijn stropdas losrukken en het op een schreeuwen zetten. De obers van de Zwaluwenberg hebben gewed op de afloop en trekken hun portemonnees.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
