Terug naar Oog in Al (1)
Samen met een oude vriendin maakte Jan Kuitenbrouwer laatst een wandeling door de wijk waar zij opgroeiden, Oog in Al in Utrecht-West. Vanaf nu deelt hij hier af en toe een herinnering. Deze week: het incident met het beatmiskoor.
We tuurden door het glas. Het decor was vrijwel onveranderd. Zestig jaar. De halfwaardetijd van Titanium. Op je zestigste is nog ongeveer de helft van je over. Bij negentig jaar nog een kwart en bij honderdvijf zijn we slijm in de grond of een urn met wat as. Wij zijn titanium. Wekedelentitanium.
De bloemen zijn ververst, de kaarsen ook, maar verder is vrijwel alles hetzelfde. De banken, het koor, het altaar, het fonkelende beeld van St. Eloi (beschermheilige van de metaalbewerkers). Helaas kunnen we er niet in. We staan met onze neus tegen het glas gedrukt. Achter de oude toegangsdeuren is een glazen pui gebouwd, over de volle breedte en hoogte. Een glazen vlies. De Sint-Dominicuskerk is een vitrine geworden. Er zit een loopdeur in, ook die is op slot. Een intercom. We kijken elkaar aan. Aanbellen? En dan? Een huishoudster die vraagt wat er van je dienst is? Kun je dan zeggen: laat me binnen, ik heb acute kerkdrang?
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
