Valse klimaatpolitiek

Volgens de laatste wetenschappelijke inzichten is de opwarming van de aarde een feit en staat het vast dat de mens daarin een (toenemende) hand heeft. Dat zou kunnen. Ik ben geen fysicus, maar met een wereldbevolking van meer dan zes miljard wil ik best aannemen dat het natuurlijk milieu daar de lasten van ondervindt. Maar het klimaat is een uiterst complexe zaak, en mij verbaast het dat een jonge wetenschap als de klimatologie daar zulke stellige uitspraken over doet. Heel knap vind ik dat de rol van de mens bij de klimaatverandering tot in procenten kan worden berekend. Ik ken geen enkele andere wetenschap die op basis van geëxtrapoleerde rekenmodellen voorspellingen tot diep in de komende eeuw kan doen. Dat stemt mij sceptisch, en ik vind het vreemd dat de klimatologen gezien de veronderstelde rol van de mens niet ook bij de sociale wetenschappen te rade gaan.

Als historicus weet ik één ding zeker: de menselijke geschiedenis is onvoorspelbaar. En het is een utopie dat de mensheid zich via VN-oekazes laat sturen. Daarbij bevat het hele klimaatcircus zoveel ongerijmdheden, absurditeiten en bangmakerij dat ik soms denk dat veel mensen daarom geloven dat er wel ‘iets’ van waar moet zijn. Het is eigentijds (zelf)bedrog. Ik wil niet eens verwijzen naar de gehackte e-mails van de universiteit van East Anglia, waaruit een verpolitiekt en verziekt beeld van de klimaatwetenschap naar voren komt. Zulke zaken zijn ook binnen de sociale wetenschappen niet ongewoon.

Erger is de klimaatpolitiek. Hier zijn zoveel ideologisch gekleurde hypes, taboes en misverstanden in het spel dat de mensen door de bomen het bos niet meer zien. De klimaatpolitiek heeft alle kenmerken van een religie. Niet alleen is er sprake van een gesloten en apocalyptisch wereldbeeld (‘we moeten nu de aarde redden, anders is het te laat’), maar critici worden verketterd en geïntimideerd, hoewel de scepsis (twijfel) een wetenschappelijke en liberale grondhouding is. En waar de VN bij gebrek aan een echte wereldregering wanhopig op zoek zijn naar een nieuwe missie en een systeem van mondiale herverdeling, is de klimaatpolitiek (vrij naar Clausewitz) een vorm van socialisme met andere middelen.

Dat lijken boude beweringen. Maar elke beleidsmaker weet dat het zinloos is om beleid te baseren op een theorie die met zoveel onzekerheden gepaard gaat als de opwarming van de aarde. Daarom is die vast tot ‘feit’ verklaard, hoewel daarover geen wetenschappelijke consensus bestaat. Gezien de rol die aan de mens wordt toegedicht, is het bizar dat de bevolkingsgroei in arme landen taboe is. De opwarming van de aarde (ook volgens de VN grotendeels een natuurlijk fenomeen) wordt geheel toegeschreven aan de industrielanden, waarbij Amerika en de China, die de meeste broeikasgassen uitstoten, de grootste boosdoeners zijn. Dat de Chinese staatskapitalisten met hun éénkindpolitiek de bevolkingsgroei wisten te beteugelen, hoor je niet. Dat de VN (een Amerikaans idee) zonder leiding van de VS niet zouden bestaan, blijft buiten beschouwing. Beide landen hebben het Kyoto-protocol niet ondertekend, en dat was vooral de schuld van George W. Bush.

De duivelse president verwees naar het Congres, dat er net als hijzelf niet aan wilde, maar ook naar China, de grote economische concurrent die buiten Kyoto zou blijven. Dat protocol voorzag, onder toezicht van de VN, in een systeem van verhandelbare emissierechten, waarbij rijke landen aan arme landen (die weinig broeikasgassen uitstoten) miljarden moesten betalen. Een bureaucratisch monstrum, en een uitnodiging voor zwendel via een VN die daar toch al berucht om is. Inacceptabel voor Amerika, en iedereen met een beetje gezond politiek verstand kon dat weten. Voor Europa en vooral Duitsland (wereldkampioen auto-export in de S-klasse) was het echter een mooi alibi om nog meer op Bush af te geven en het zelf ook niet zo nauw te nemen met de (niet-bindende) bepalingen van Kyoto.

Dat zou je nog als de gebruikelijke hypocrisie in de wereldpolitiek kunnen afdoen. Maar Europese leiders hebben rond de klimaattop in Kopenhagen zo’n klimaat van verwachtingen gecreëerd dat het moeilijk is om daar nog van terug te komen. Enerzijds is er een sfeer van alarmisme, anderzijds is er het onder het grote publiek verspreide idee dat het met Barack Obama als nieuwe heilsbrenger toch nog goed gaat komen. Het realisme zal niet van de Europeanen komen. Daarom mogen we blij zijn dat Amerika en China al hebben afgesproken dat het in Kopenhagen niet tot een echt verdrag gaat komen. De opwarming van de aarde gaat in de vriezer, al zal er volop lippendienst worden bewezen aan de doelstellingen de CO2-uitstoot te verminderen. De klimaatpolitiek gaat door, alle verwarring en misleiding ten spijt.