Volgende week valt het doek voor ons aller Frans. Dit is dan ook mijn laatste stuk over de Heerlense Bruce Springsteen. Ik had het mijn Mein liebster Feind kunnen noemen: mijn liefste vijand. Dat is de titel van een schitterende documentaire van regisseur Werner Herzog over acteur Klaus Kinski. Samen maakten ze vijf krankzinnige films: Aguirre, der Zorn Gottes, Nosferatu – Phantom der Nacht, Woyzeck, Fitzcarraldo en Cobra Verde. De haat-liefdeverhouding tussen Herzog en Kinski staat centraal in Mein liebster Feind en een en ander kunt u hier op uw gemakske nalezen.

De titel Mijn liefste vijand dekt de lading echter niet want ik beschouwde Frenske helemaal niet als een vijand. Eerder was hij de treurige oom die op verjaardagsfeestjes flauwe kantoormopjes vertelde en aan wie je je toch ging ging hechten, zoals je je aan een wrat of een puist op je gat kunt gaan hechten, of aan moedervlekken op een tiet.

Ik ken Frenske uit de tijd dat ik getrouwd was met Edith Mastenbroek, die voor de PvdA in het Europees Parlement zat. Frenske zat toen nog gewoon in de Tweede Kamer maar liep de deuren van het Europese Parlement al plat. Hij was broodmager, had geen baard en was een overkammer: een kalende man die het restant van zijn haar over de kale delen van de schedel kamt.

Dat beeld staat voor altijd in mijn netvlies gebrand want dat is de werkelijke Frans: een insipide, onbeduidende, humorloze en kinderachtige klerk die door decennia lang te lopen folderen en canvassen op tochtige braderieën zich langzaam omhoog likte in de pikorde van de PvdA.

Tijdens de huidige campagne werd de sukkelige en saaie kantoorklerk Frans opgepimpt

In niets leek hij toen op de Vader Abraham, de Paulus de Boskabouter, de Kabouter Plop, de Holle Bolle Gijs of de Humpty Dumpty die hij nu is. Wel was hij toen al vilein en achterbaks zoals het de ware Jezuïet betaamt. Dat weet bijna iedereen binnen de PvdA. Een matennaaier en een backstabber. Timmermans schuwde geen enkel middel om zijn doel te bereiken. Vraag dat maar aan Job Cohen.

Tijdens de huidige campagne werd de sukkelige en saaie kantoorklerk Frans opgepimpt. Hij kopieerde zelf allemaal gebaartjes van zijn grote idool Bruce Springsteen (met name de gebalde vuist) en een team visagisten, diëtisten, kledingadviseurs en andersoortige stylisten begon aan zijn uiterlijk te werken.

Onze smulpaap was moddervet en dat is natuurlijk niet zo vreemd als je elke dag op kosten van de Europese onderdanen in een fijn Michelinesque restaurant mag buffelen.

Op een gegeven moment was The Boss plotseling een stuk magerder en ik vermoed ernstig dat Frenske een maagballon heeft laten inbouwen, en anders slikt hij gewoon ordinaire pervetine, zeg maar de afslankpillen die Engelse huisvrouwen vroeger kregen en die ‘mother’s little helper’ werden genoemd omdat ze er zo hard en vrolijk van gingen poetsen.

Er was veel gedoe rond de baard van Frenske. Die wisselde per week: van een Vader Abraham-baard tot een Kabouter Plop/Paulus de Boskabouter-ringbaard. Van de een op de andere dag was The Boss dan ineens weer spiegelglad geschoren.

Het montuur van de bril wisselde steeds, net als de kleding. Op bezoek in een Rotterdamse volkswijk liep hij ineens in een bomberjack en droeg hij een baseballpetje dat je bij rappers en Mocro’s ziet. Frenske groeide in zijn rol. Hij bezocht de afgelopen maanden heel Europa en liet zich als een popster toejuichen door zijn socialistische broeders en zusters. Frenske manifesteerde zich als de redder van joden, moslims, vrouwen, invaliden, homo’s, potten en mensen van kleur. Frenske was de redder van Europa. Frenske ging oerend hard.

Hier was helaas sprake van een vreselijke miscast want Frenske heeft de uitstraling en de tronie van een aardappel. Het werd steeds pijnlijker om te zien, die Europese rock’n rolltoernee van The Boss from Heerlen. Alles was nep, zoals in The Truman Show. De enige die er heilig in geloofde dat hij zijn baasje Juncker ging opvolgen, was hij zelf. Want waarom gaat Frans het niet worden?

Volgens de allerlaatste opiniepeiling krijgt de EPP met Spitzenkandidat Manfred Weber ongeveer 30 zetels meer dan Frenske’s S & D.

Bij de bookmakers maakt Frenske geen enkele kans. Manfred Weber staat stijf op 1, met de gevaarlijke outsider Michel Barnier (eveneens EPP) op een tweede plek. De Fransman Barnier speelt een belangrijke rol in de Brexit-onderhandelingen en het zal mij niks verbazen als hij de opvolger van Juncker the Drunker wordt.

Het NRC Handelsblad blijft tot de laatste snik geloven in Frenske, vermoedelijk omdat hij een Nederlander is en omdat hij zoveel talen spreekt. En volgens Frenske’s fanzine is hij echt de beste kandidaat, temeer omdat hij volgens de Frenske-bode won op punten van Manfred Weber tijdens een van die vreselijke debatten waar werkelijk geen hond naar kijkt.

Overigens heeft het Europees Parlement medezeggenschap over de opvolger van Juncker. Het is dus niet vanzelfsprekend dat de winnende Spitzenkandidat automatisch voorzitter van de Europese commissie wordt. Ik heb dat geprobeerd uit te vogelen maar ik snap er nog steeds geen snars van en dat zal ook wel de bedoeling zijn van die intransparante poppenkast.

En dan is Rutte er nog. Last but not least. Gisteren ging mijn goede vriend op sollicitatiebezoek in Berlijn bij zijn goede vriendin Angela Merkel.

Tijdens de werklunch met de bondskanselier werd de verdeling van de belangrijkste Europese topposities besproken. Ik roep al een eeuwigheid dat Rutte Tusk gaat opvolgen en dat betekent dat er niet nog een Nederlander op een hoge functie komt in het Brusselse.

Dubieuze, troebele bronnen meldden mij dat Frenske als poedelprijs de functie van Federica Mogherini krijgt: Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. Dat was de baan waar Frenske een paar jaar geleden op zat te azen, maar die hij nu niet bepaald als een promotie zal zien. Bovendien zou het raar zijn om een vrouw te vervangen door een dikke blanke cisgenderman van bijna zestig.

Een alternatief baantje voor Timmermans: hoofd van de delegatie van de PvdA in Brussel blijven. Met die titel is hij immers de Europese verkiezingen ingegaan en hij zou met zijn kennis van zaken beslist een aanwinst zijn als kritisch lid in het Europese Parlement. Maar dat zie ik eerlijk gezegd niet gebeuren.

Mijn gekke dikke kale oompje krijgt vermoedelijk ergens een anoniem erebaantje op Europees niveau en heel misschien bij de Verenigde Naties. Ik sluit deze verdrietige zwanenzang af met een positieve noot: als Frenske door een godswonder toch de opvolger van zijn baasje Juncker wordt, ga ik door met mijn Frenske-observaties! Dat de beste moge winnen!