Gisteren begon het Europese wielerseizoen, jaargang 2022. Ik denk: ik meld het maar even.

De dag trok zich langzaam op gang. Grijs en onwillig, een dag als een ezel. 

Eerst zelf een stukje fietsen. Lage luchten, nauwelijks mensen op de been.

Eind januari, precies de tijd dat je begint te twijfelen of het ooit nog wel lente wordt, kondigt het nieuwe zich aan in de vorm van de 38^ste editie van de Classica Comunitat Valenciana 1969 – Gran Premi Valencia.

Op vage beelden die uit een parallel wielerondermaanse lijken te worden doorgestraald, rijden ze. Heuse renners. Shirts in felle kleuren. Het lijkt zo op een herhaling dat je vergeet dat het live is.

Het is nog vroeg. Vroeg in het jaar, nog vóór de krokussen. Kun je je dan al door wielrennen laten begeesteren? Moet daarvoor het keukenraam niet op een kier kunnen zonder dat je aan tafel een winterjas aan moet? Is de Classica Comunitat Valenciana 1969 – Gran Premi Valencia daarmee de wielervariant van een pepernotenschap in augustus?

De Classica Comunitat Valenciana 1969 – Gran Premi Valencia is een zogenaamde ‘1.2-wedstrijd’. Er zijn weinig punten te verdelen, en veel eer staat er ook niet op het spel. Er deden zondag in Valencia dan ook nauwelijks bekende wielrenners mee. Die komen deze week pas in actie, op Mallorca. Valverde en Mas en zo. Het zal voelen zoals altijd wanneer een wielerseizoen zich via uiteenlopende sluiproutes op gang trekt: een onwennigheid waarin het vertrouwde comfort al doorklinkt. Alsof je voor het eerst een paar ideale sportschoenen aantrekt.

Op die beelden kun je zien hoe het peloton in kleine splintertjes richting de finishlijn hobbeldebobbelt. Het camerawerk bevindt zich op het niveau van de wedstrijd, zodat het niet eenvoudig te zien is welke min of meer onbekende coureur uiteindelijk als eerste over de streep komt. Een niet te onderschatten charme, maar de commentatoren zijn helaas professionals en hebben al vlug door wie er aan de winnende hand is.

‘Albanese! Albanese! Albanese! SI! Albanese!’

Alex Molenaar. Alex Molenaar? Googelen. Zuid-Beijerland. Spaanse moeder. Voelt zich meer Spanjaard dan Nederlander

De winnaar heet Giovanni Lonardi, klankrijmfamilie van Giovanni Lombardi. Lonardi’s ploeggenoot Albanese eindigt als tiende, één plek voor de eerste Nederlander. Want tja, hoe gaat dat, met wieleruitslagen? Je slaat ze op, en gaat op zoek naar een Nederlands vlaggetje.

11. Alex Molenaar. Alex Molenaar? Googelen. Zuid-Beijerland. Spaanse moeder. Voelt zich meer Spanjaard dan Nederlander. Reed vorig jaar de Vuelta. Zijn grote droom? De Ronde van Catalonië rijden. Niet andersom? Nee, dus.

2. Amaury Capiot. Eerste Belg. Vertrouwde naam. Naam die bijna net zo hard ‘vlakke Vlaamse semiklassieker’ zegt als de woordcombinatie ‘vlakke Vlaamse semiklassieker’. Amaury. Betekenis: ‘hardwerkend’. Eeuwige ereplaatsenverzamelaar, maar nog nooit ook maar één overwinning. Mogelijke kandidaat om langdurig en ingespannen voor te juichen.

Verder weinig bekende namen. Ja, Modolo, ergens diep in de achterhoede. Naarmate je dieper afdaalt in de uitslag van de Classica Comunitat Valenciana 1969 – Gran Premi Valencia (editie 2022), de bevreemding de overhand neemt, en je voor de zoveelste keer vaststelt dat er altijd meer wielrenners zullen zijn dan wielerliefhebbers om al die wielrenners te onthouden, gaan je zonderlinge details opvallen. Vreemde namen, natuurlijk, ook vreemde namen. 

37. Theodor Obholzer. Zijn vader haalde ooit Olympisch brons. Wel als roeier. Hele familie roeit, allemaal op hoog niveau, maar Theodor was te klein, daarom ging-ie fietsen. Wat te verwachten van een jonge Brit met een Duitse naam en een gezonken roeidroom? Krankzinnig veel, dat spreekt vanzelf. Verwachten is in de koers driekwart van het werk.

Eveneens de moeite waard: trachten uit de onderste regionen van de uitslag van een sprintkoers puur op naam een nieuwe topklimmer te destilleren.

66. Dina Márton (Hongarije).

74. Xabier Mikel Azparren (Spanje)

83. Iúri Leitão (Portugal).

Een van hen zal binnen afzienbare tijd een bergetappe in een grote ronde winnen. Of niet natuurlijk.

Ook genoteerd: kluitjesvorming. Zo zijn de enige Fransen in de Top-50 allemaal in elkaars spoor gefinisht, op plekken 23, 24, 25, 26, 27 en 28. Stukje verderop: de enige drie gefinishte Israeli’s, ook bij elkaar, ook in hun eigen achterblijfgroepje van drie. Wat betekent zoiets? Dat alleen de eerste vijftien renners in de Classica Comunitat Valenciana 1969 – Gran Premi Valencia werkelijk hun best doen om te winnen, en dat de rest tot voorbij de streep bijkletst in de moedertaal? Dat er onmiddellijk allerhande verbondjes worden gesmeed? Of dat het toeval niet voor één gat te vangen is?

Molenaar, Azparren, Obholzer, Capiot, de French Connection; één dag is het Europese wegseizoen 2022 bezig en ik kan het allemaal nu al nauwelijks nog bijhouden.