Ik werd gisteravond bedolven onder felicitaties en verwensingen. Mijn talloze linkse vrienden op Facebook en Twitteren stelden dat het electorale succes van Frans Timmermans mede op mijn conto kon worden geschreven. Jarenlang had ik Frenske in de schijnwerpers gezet in mijn columns – onvermoeibaar en onverdroten – en eindelijk kreeg ik loon naar werken. Ik was de Doug Stamper van de vriendelijke reus uit Heerlen.

Maar, lieve linkse vrienden: ik was slechts de muis die met de olifant op de brug stond te stampen en het was niet mijn nerveuze getrippel dat deze Europese aardbeving heeft veroorzaakt. Alle eer komt Frenske toe.

De reacties uit de andere hoek waren wat minder hoffelijk en, zoals het extreem-rechts betaamt, zonder enige ironie. Ik was een sokpop van Soros en stond op de loonlijst van de internationale jodenheid, kaviaar-links en het biefstuksocialisme.

De dag was zo mooi begonnen.

Ik lag te chillen op het wonderschone eiland Farol, met de nodige caipirinha’s, en niets wees erop dat mijn stemming later op de dag van “himmelhoch jauchzend” naar “zum Tode betrübt” zou omslaan. Vorige week had ik op deze plek plechtig beloofd nooit meer over mijn Frenske te schrijven omdat de indrukwekkende Tour de Frans zijn zwanenzang zou worden. Frenske zou in de vergetelheid raken na deze Europese verkiezingen.

Dat vond ik nog het ergste: dat ik na twaalf caipirinha’s ‘s anderendaags met een enorme spijker in mijn kop wederom over mijn veronderstelde nemesis moest gaan schrijven. Waarvan akte.

Het liefst was ik meteen mijn bed in gerold, tussen de hondjes, maar ik ging toch nog even bij de kwajongens van GeenStijl kijken of het allemaal wel waar was.

Zelfs Sywert van Lienden – normaliter het toonbeeld van nuchterheid – was gegrepen door het Frans Timmermans-effect

Wat mij opviel toen ik op de laatste pont naar huis (over de Styx) de eerste berichten over de verkiezingen checkte op mijn Nokia 3310, was dat alle burgerlijke media voor het eerst GeenStijl gretig citeerden. Bart Nijman was er duidelijk beduusd van. Ik ken die Gideonsbende natuurlijk nog heel goed van het Nationaal Dictee dat ik samen met Rob Hoogland en Kim Holland presenteerde.

Zelfs Sywert van Lienden – normaliter het toonbeeld van nuchterheid – was gegrepen door het Frans Timmermans-effect. Maurice de Hond, die ik nog goed ken uit mijn PvdA-tijd, mijn voetballoopbaan en van mijn werkzaamheden voor zijn legendarische marktonderzoekbureau Inter/View, kon met zichtbare moeite een Monique Samuel-achtig dansje op de stamtafel onderdrukken.

Ik zat helemaal stuk en had geeneens meer de energie om mijzelf in slaap te masturberen. Vanochtend om vijf uur werd ik wakker vol twijfel. Mijn reputatie als Profeet van Molenbeek en Brussel in het algemeen was naar de kloten. Ik had er gruwelijk naast gezeten, qua Frenske. De wens was de vader van de gedachte geweest. Het was allemaal nare, kleinzielige projectie geweest, mijn Frenske-watching. Kinnesinne!

Maar goed, ik vermande mijzelf, tapte een kopje Nespresso en ging nog eens op mijn gemakske naar de voorlopige cijfertjes kijken. Toen ik zag dat D66, geleid door de ordinaire graaister Sophie in ‘t Veld, praktisch van de kaart was geveegd, werd mijn humeur al beter. GroenLinks op 3: ook prima. Ik ga nu niks zeggen over de PVV, want dan krijg ik ruzie met mijn oud-studiegenoot Martin Bosma. Over het FvD laat ik mij eigenlijk nooit uit want de thematiek van Thier speelt niet zo in de Algarve.

Ons Frenske krijgt vermoedelijk vijf zetels in plaats van drie. Dat is nou niet wat je noemt een electorale aardbeving. Ik gun het de PvdA, waar ik toch jaren op heb gestemd en waar ik vuistdiep in zat door mijn huwelijk met Edith Mastenbroek, van harte. Dit was hard nodig. Ik vond de euforie van Maurice, Bart en Sywert toch een beetje misplaatst want het was nog helemaal niet zeker dat Frenske nu zijn baasje Juncker the Drunker ging opvolgen. Er doen nog wat meer landjes mee aan de Europese verkiezingen. De socialisten in Engeland, Duitsland, Italië en Frankrijk zijn op sterven na dood en alleen in Spanje en Portugal doen ze het goed. Niet voor niets bezocht de Tour de Frans mijn schitterende Iberische schiereiland een keer of tien. Ik vraag mij overigens af wie de campagne van Frans heeft betaald, nog even los van de ‘carbon foot print’ van Frenske. Hij gebruikte zijn diensttelefoon en zijn dienstauto voor zijn campagne maar daar ga ik niet kinderachtig over doen. Dat vind ik echt Hollands.

Ik ga er gemakshalve vanuit dat Manfred Weber van de EPP de meeste stemmen krijgt. Hij stond een zeteltje of 25 voor op Frenske en dat is geen kattenpis. Maar: zelfs als Frenske meer zetels krijgt dan Weber, is het nog geen gelopen race. Hij heeft alle Visegrad-landen plus Roemenië tegen zich in het harnas gejaagd, een briljant steekspel van Juncker die liever iemand van zijn kaliber als vervanger heeft en niet zijn butler.

Gisteravond stelde Maurice de Hond dat Rutte aangeslagen lijkt en daarom wellicht ineens minder invloed heeft in het Brusselse. Ik weet zeker dat Rutte gewoon Tusk opvolgt en dat er dan sowieso geen belangrijk baantje voor Frenske in zit bij de Europese Commissie.

Dus uiteindelijk krijg ik toch gelijk: Frenske verdwijnt in de catacomben van de geschiedenis. Ik ben trots op mijzelf omdat ik mij als enige niet heb laten meeslepen door het Timmermans-virus. Heel journalistiek Nederland hing en hangt aan zijn lippen ‘omdat hij zijn talen zo goed spreekt’.  Mijn collega’s bij de burgerlijke media vinden het zelfs normaal om Frenske, op zijn nadrukkelijk verzoek, aan te spreken met ‘excellentie’.

Ik vind Frenske een benepen, kleinzielige, kinderachtige, humorloze en door wraak gedreven klerk. Woensdag durfde hij niet aan tafel gaan te zitten bij Jeroen Pauw, hij stak Job Cohen een dolk in de rug omdat hij diens baantje als partijvoorzitter wilde hebben en hij deed een half jaar niks in de Tweede Kamer omdat hij in zijn fractie de portefeuille Buitenland niet kreeg.

Erg staatsmannelijk allemaal! Enfin, ik neem niets maar dan ook niets terug en ik sta achter mijn geniale psychologische schets van Frenske.

En net als vorige week zeg ik opnieuw, langs deze mij onsympathieke weg: vaya con dios, Frenske. Ik zal je missen.