Wat verbindt mij met Fidan Ekiz, Martin Sommer, Afshin Ellian, Eddy Terstall, Hans Teeuwen, Fred Teeven, Annabel Nanninga, Nausica Marbe, Ronald Sørensen, Leon de Winter, Ebru Umar, Wierd Duk, Dilan Yesilgoz, Kim Putters, Theodor Holman, Machteld Zee, GeenStijl, Theodor Holman, Yoeri Albrecht, Esther Voet, Özcan Akyol, John van den Heuvel, Paul Vugts, Esther van Fenema, Maarten Boudry, Wieger Hemmer, Jort Kelder en mijn persoontje? Inderdaad:  we waren of zijn allen genomineerd voor de Pim Fortuyn Prijs.

Ja, ik ben dol op namedropping. De lezer kennelijk ook want anders was die nu al afgehaakt. Het merendeel van de hierboven genoemde alt-righters ken ik persoonlijk en de meesten vallen in het echt reuze mee al zouden ze een borrel en een nakkie moeten lusten. 

De grote vraag is natuurlijk wat Pim Fortuyn zelf van dit bonte gezelschap had gevonden. Ík denk dat hij Özcan Akyol en mij wel een drankje had aangeboden in de Cosmo Bar in Rotterdam.

Dat wil zeggen: Eus zoals hij er twintig jaar geleden uitzag en ik zoals ik er veertig jaar geleden uitzag. Aanstootgevend dus. De anderen zou Pim Fortuyn louter op hun kwalitatieve merites hebben beoordeeld, met als douceurtje voor de puur op hun uiterlijk afgewezen medegenomineerden een fraaie plek op de kieslijst van de LPF.

De columnist Pim Fortuyn werd net als de columnist Theo van Gogh overal ontslagen. Kennelijk doe ik iets niet goed. Sterker nog: laatst op het Boekenbal kreeg ik een paar klapzoenen vol op mijn mond van Volkskrant-hoofdredacteur Pieter Klok (volgende keer even scheren, chef) en wat ik in de privé-sfeer met Haagsche Post-hoofdredacteur Tom Kellerhuis allemaal heb mogen medemaken zou zelfs niet in de Gay Krant worden gepubliceerd (dat was een goeie slobber laatst bij jou thuis, Kelly, die Château Petrus uit 1994, wel jammer dat de pinda’s en de chips oud waren). 

De columnist Pim Fortuyn werd net als de columnist Theo van Gogh overal ontslagen. Kennelijk doe ik iets niet goed.

Dat maakt mij dus een volstrekt ongevaarlijke krabbelaar, een hondje met een bibberend koppie op de hoedenplank in de bolide van de baas.  Een beetje hoofdredacteur zou doodsbang voor mij moeten zijn, zoals de ‘powers that be’ dat vroeger waren voor Jacques Gans, Henri Knap, Hugo Brandt Corstius, Jan Blokker, Pamela Hemelrijk, Rudy Kousbroek, Willem Frederik Hermans, Hans Auer en Renate Rubinstein. 

Hoewel een ikoon van de linkse kerk als Sybren Kooistra – de in ongenade gevallen spindoctor van Jesse Klaver en van GroenLinks – maandenlang ongefrankeerde haatbrieven vol spelfouten stuurde naar de hoofdredacteuren van HP/De Tijd en de Volkskrant (mijn broodheren dus) met de oekaze dat de fascist en racist Van Amerongen ontslagen moest worden, is dat nog steeds niet gebeurd.  

Ik ben wel eens liefkozend ‘nationale troeteljunk’ genoemd, omdat ik hoogstens twee keer per maand (voor de lockdown, that is) in een groezelig krekhuisje in mijn standplaats Olhão de recreatieve vredespijp rook met de verschoppelingen en de verworpenen deez’ aard: dwergen, eenbenige kommersjele sekswerkers met diverse genders, personen van kleur uit de overzeese gebieden en tandeloze schelpenvissers die virussen, bacteriën en streptokokken verspreiden die duizend maal gevaarlijker zijn dan het Chinese Wuhan-virus. 

Ik schrijf vervolgens hele poezelige stukjes over mijn nachtelijke avonturen, dus zelfs mijn vermeende street credibility is een lachertje. 

Ik ben best wel doodsbang om ontslagen te worden hoor, want ik leef van die paar columns en wat moeten mijn hondjes eten als papa werkloos is? Natuurlijk heb ik gemene dingen geschreven over Pechtold, Jetten, Kaag-Kak, Jetten, Klaver, BIJ1 en DENK. Ik wil niet zeggen dat ik de loopbaan van Zuipjurk Wödkatürk mede met dit cursiefje heb kapotgemaakt, maar ik suggereer het lekker wel.

Pim Fortuyn werd bij nu.nl ontslagen na een column over Filip de Winter. HP/De Tijd plaatste de column wel, kort nadat Fortuyn vermoord werd, hetgeen het allemaal nog wranger maakt. 

Leest en huivert: 

“De politie weet in dit land nooit iets als het gaat om links geweld, laat staan dat de BVD iets weet, en ook hier zullen de daders wel niet worden opgepakt. De aanslag op de vriendin van Janmaat (CD), waarbij zij een been verloor, is nooit opgelost, en van enige schadevergoeding van overheidswege is nimmer sprake geweest. Elke boer die in dit land kampt met van de natuur gegeven wateroverlast kan op schadevergoeding rekenen, een rechtse politicus als Janmaat mag rekenen op een terugvordering van subsidies van de staat omdat de publicaties van zijn politiek wetenschappelijke bureau niet wetenschappelijk genoeg zouden zijn. Alsof die van de PvdA, de VVD, het CDA, laat staan van D66, dat wel zijn. In een wetenschappelijk jasje verklede propaganda, meer is het niet. Janmaat wordt gewoon nog even met terugwerkende kracht getreiterd, door het roemruchte poldermodel. De RaRa-acties tegen de Makro, waarbij menige Makro in vlammen opging – reden voor de familie Fentener van Vlissingen om de boel maar te verkopen – acties van dierenvrienden tegen veevoerders die hun vrachtauto’s in vlammen zagen opgaan en acties tegen de Shell-pompstations (in verband met de terechte afzinking van de Brent Spar in de Atlantische Oceaan), brandstichting en het doorsnijden van slangen en dergelijke: nooit opgelost, ondanks die grote bek van de BVD (u weet wel, die Docters van Leeuwen) dat zij precies wisten wie achter de acties zaten. Ook de aanslag op de toenmalige staatssecretaris van Asielbeleid, Aad Kosto (PvdA) is nooit opgelost.”

Ik zou kunnen concluderen dat ik in mijn cursiefjes voor de Volkskrant en HP/De Tijd nooit het achterste van mijn tong laat zien en ze met de billen dichtgeknepen schrijf

Eerder veroorzaakte de columnist Fortuyn heerlijke heibel bij Elsevier na een vilein cursiefje over Bram Peper en zijn lieftallige echtgenote Neelie. De uitsmijter van de column is om van te smullen. 

“Lief echtpaar, elk woord van deze column, wat zeg ik elke letter daarvan, is bedoeld als een afront tegen jullie misselijkmakende praktijken. Ik en ik alleen ben hiervoor verantwoordelijk! Ik daag jullie publiekelijk uit een proces tegen mij aan te spannen wegens smaad. Ik lust jullie rauw, of zoals ze bij ons in Holland zeggen, ik maak jullie in met boter en suiker. Komt maar op als je durft, houdt de weinige eer die jullie nog rest aan jullie zelf en spoedt jullie weg met het eerste het beste vliegtuig dat gaat, nonvaleurs van de ergste soort!”

De jury van de Pim Fortuyn Prijs schreef: “Hij (dat ben ik dus) is nergens bang voor en gaat geen discussie uit de weg, integendeel, hij entameert die juist zelf. Humor is een effectief wapen. Van Amerongen past in het rijtje columnisten dat begon bij Pim Fortuyn en dat de publieke opinie een (lach)spiegel voor wil houden.”

Ik zou kunnen concluderen dat ik in mijn cursiefjes voor de Volkskrant en HP/De Tijd nooit het achterste van mijn tong laat zien en ze met de billen dichtgeknepen schrijf, puur uit lijfsbehoud. Ik kan daarom hoogstens beweren dat ik op de schouders van de columnist Pim Fortuyn sta. Of zoals de twaalfde-eeuwse Franse neoplatonische filosoof, geleerde en administrateur Bernard van Chartres het zo fraai uitdrukte: nos esse quasi nanos, gigantum humeris insidentes.

De Pim Fortuyn Prijs wordt over twee weken uitgereikt.

Word lid van HP/De Tijd