bron: anp
Dylan Groenewegen en de tranen die we moeten onthouden
Frank Heinen over Dylan Groenewegen, Fabio Jakobsen en de grote, gemeenschappelijk omhelzing die op rampzalige dagen plots een houdgreep lijkt.
Zaterdagavond zag ik eerst Wout van Aert op zijn typische manier (een stenen-uit-de-straat-manier waarvan ik altijd een beetje angstig word, omdat zijn kracht en zijn gezicht zo niet met elkaar lijken te corresponderen, alsof hij een Vlaams soort minotaurus is, half scoutingleider, half kafferbuffel) Milaan – San Remo winnen in het mooiste onderdeel van het wegwielrennen, een sprint met twee na een eindeloze koers.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
