Onlangs schreef ik op deze plek een recensie (8+) over het eten bij Thaicoon, het Thaise restaurant van NPO-baas Frans Klein en zijn broer Pieter Jelles. Er is binnen de publieke omroep momenteel een integriteitsonderzoek gaande naar Frans, wegens het vermoeden dat hij en zijn broer het restaurant zouden hebben gebruikt om de fiscus te ontwijken. Dat zou zijn gebeurd middels allerlei handige constructies, bedacht door Quaedvlieg Juristen uit Den Haag, een kantoor dat op dit gebied een enigszins dubieuze reputatie heeft.
Maar het eten was best lekker!

Toch was het niet eten dat het meeste opviel, maar het bordje op de deur dat men bij binnenkomst aantreft: ‘Sorry we accept only cash. Sorry NO pin.’

Of, zoals ik schreef: “Zoiets zie je niet veel meer in Amsterdam. Zelfs in de horeca heeft de fiscus er tegenwoordig flink de wind onder. In de strijd tegen het zwarte geld heeft de belastingdienst bijna overal het pinapparaat naar binnen gekregen. Alleen tweedehands-autohandelaren en gestolen-rijwielherstellers werken nog handje-contantje. En kennelijk sommige Thaise restauranthouders.” Voordat ik kon gaan eten, moest ik dus ergens cash trekken, maar men moet niet over alles klagen.

Ik was mijn dinertje al weer bijna vergeten, toen ik in De Telegraaf een bericht tegenkwam onder de kop: ‘Etentje met zure nasmaak’. De Telegraaf: “Ter gelegenheid van Kleins zilveren jubileum bij de Vara organiseerde hij op kosten van de rode omroep een etentje in zijn eigen restaurant. De kosten – volgens ingewijden zo’n 2000 euro voor vijftig mensen – waren weliswaar niet exorbitant, maar hij had volgens de gedragscode van de NPO nooit mogen declareren bij de Vara vanwege de zakelijke banden die hij met Thaicoon onderhield.”

Dat Frans Klein een etentje kan geven voor zijn zilveren jubileum is hem van harte gegund. Dat hij zulks doet in zijn eigen restaurant (8+) gun ik die vijftig gasten ook van harte. Maar dat Frans daarvoor een declaratie van 2.000 euro indient, zegt niet alleen iets over zijn hartelijkheid maar ook over zijn slimheid. Op die manier snijdt het Thaise keukenmes aan twee kanten. Het bedrijf waarvan je baas bent betaalt, en je verdient er zelf ook nog iets aan. 

En het mooie is dat die 2.000 euro ‘niet exorbitant waren’, zodat er met publiek geld ook nog zuinig is omgesprongen!

Helaas was Frans was in Tel Aviv bij het Eurovisie Songfestival en kon zelf geen opheldering geven.

Slim en integer, een ideale combinatie. Toch maak ik me over één ding zorgen: heeft Frans die 2.000 euro cash betaald? Is hij, net als ik, op de fiets gesprongen om bij een flappentapper geld te trekken? Dat moeten dan 40 briefjes van 50 zijn geweest –  een aardig stapeltje, om weer aan jezelf te overhandigen. Of heeft hij via een verborgen pinapparaat dat bedrag toch digitaal aan zichzelf overgemaakt? 
Allemaal vragen, die de integriteitscommissie zal moeten beantwoorden.

Helaas was Frans was in Tel Aviv bij het Eurovisie Songfestival en kon zodoende zelf geen opheldering geven. Daarom houd ik mijn hart vast. Mocht dit alles onverhoopt niet goed aflopen voor Frans, dan stel ik voor zijn afvloeiingsregeling contant te betalen. NO PIN. Wat mij betreft het liefst in briefjes van 5 en 10 euro. Maar in munten mag ook.