Het gewone leven als nostalgische herinnering
Ilja Leonard Pfeijffer vermoedt dat hij niet snel terug zal zijn in Nederland. "Ik heb geleerd reizen te vermijden als deze niet noodzakelijk zijn en weinig is noodzakelijk als je er goed over nadenkt."
Ik nummer deze columns voor mijn eigen archief. Dit is nummer 36 van dit jaar. Het is de eerste column sinds lange tijd die ik niet schrijf vanuit Genua, maar aan de lange houten tafel in mijn appartement in Leiden. Ik moest in Nederland zijn vanwege een dingetje op de televisie, anders was ik niet gekomen. Hier in Leiden werk ik altijd op mijn oude, ooit witte MacBook en toen ik deze zojuist openklapte om dit stuk te schrijven, verscheen column 10 van dit jaar op mijn beeldscherm. Dat was kennelijk het laatste stuk dat ik op deze plek heb geschreven. Het is op 4 maart gepubliceerd. In die column maakte ik mij vrolijk over de massale paniek die er in Italië was uitgebroken vanwege een of ander virus, dat ik smalend en hoofdschuddend vergeleek met een griepje. ‘Het begint duidelijk te worden,’ schreef ik, ‘dat de paniek misschien nog wel meer schade heeft berokkend dan de ziekte zelf.’ Ik klapte mijn oude laptop dicht, ging naar de première van mijn toneelstuk De aanzegster in Antwerpen, vloog de ochtend daarna terug naar Genua en nog geen week later was er een totale lockdown van kracht. De ziekenhuizen hadden geen plek meer. De eerste mensen in mijn omgeving begonnen te sterven. Ik begreep dat ik een kolossale inschattingsfout had gemaakt en begon mijn landgenoten, die nog altijd zo opgeruimd en nonchalant waren als ik tot korte tijd daarvoor, te vertellen wat er in Italië gebeurde en te waarschuwen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
