Lang voordat George Floyd deze zomer op de meest verschrikkelijke wijze werd geslachtofferd aan racisme en haat had ik al kennis gemaakt met dat blinde geweld. Floyd was nog geen twintig toen aanhangers van de politieke islam in de Turkse stad Sivas na het vrijdaggebed niet naar hun huizen gingen, maar richting het hotel trokken waar denkers en kunstenaars verbleven. De intellectuelen waren daar in verband met een festijn van de Alevitische minderheid. De opgefokte massa bereikte het hotel met de ‘ongelovigen’ zonder dat de politie ze tegen hield en zette het gebouw in de fik. Zevenendertig mensen overleden in die brand van 2 juli 1993. Op de televisie zag ik het vuur van de ‘haat voor de ander’ groter en groter worden, hoorde met tranen in mijn ogen aan dat mijn grootste rolmodellen onder de slachtoffers zaten en wist dat als we ons niet verzetten, de haters, de racisten en de fascisten op een dag de hele wereld in brand zouden steken.

George Floyd betrad op zijn eigen manier het volwassen leven, maakte kleine en grote fouten en probeerde zich staande te houden in een tijdperk waarin het postmodernistische gedachtegoed een verbond had gesloten met de neoliberalen: in ruil voor het loslaten van idealisme en volksverheffing kreeg men rust en welvaart voor de beperkte, hoogopgeleide groep. In deze nieuwe eeuw probeerde ook ik mijn weg te vinden als jongste kind van een gastarbeider in Nederland, en leerde met vallen en opstaan dat de kracht van de haters, de racisten en de fascisten niet alleen hun grenzeloze woede voor de ander was, maar veeleer hun vermogen tot camouflage. In de belangrijkste steden van Europa zag ik de lui die hadden genoten van de brand in Sivas zich langzaam nestelen in linkse partijen.

Ik had destijds niet kunnen bedenken dat de moord op een oud-delinquent ooit de wereld op zijn grondvesten zou doen trillen, en dat de grote massa’s de straat op zouden gaan om een einde te maken aan racisme, het grootste gif in het menselijke brein. Wat ik altijd wel heb kunnen vermoeden is dat de meest gewiekste racisten die ik als geen ander herken altijd voorop zouden lopen in alle anti-racisme-demonstraties. 

Liefdesrelaties tussen Turken en Koerden was reden voor geweldsuitbarstingen in de families, maar op de Nederlandse televisie klaagden ze over racisme in Nederland.

Ook al waren ze hoogopgeleid in een land als Nederland, het diepe racisme in hun gezinnen, in hun sektes, in hun religie, in hun stammen en in henzelf hadden ze geen centimeter teruggedrongen. Maar de demonstraties sloegen ze niet over. Dat hun dochters met zwarte mannen thuis zouden komen was ondenkbaar. Liefdesrelaties tussen Turken en Koerden was reden voor geweldsuitbarstingen in de families, maar op de Nederlandse televisie klaagden ze over racisme in Nederland. Ik maakte mee dat een Marokkaanse moeder haar dochter verbood om met haar Turkse geliefde te trouwen en dat de dochter die dat accepteerde niet verzuimde om een tijd later over institutioneel racisme in Nederlanders te klagen.

In deze gemeenschappen vond nooit discussie plaats over deze kwestie, laat staan dat er sprake kon zijn van eerlijke, diepgaande zelfkritiek. De consequenties zag ik zeer regelmatig terug in het dagelijkse leven. Ik zat een keer in het vliegtuig van Istanbul naar Amsterdam. Een beminnelijke, zwarte dame zat op de stoel naast mij. We raakten aan de praat. Ze vertelde dat ze een weekendje met een Turkse man had doorgebracht in Istanbul. De man en zij waren samen opgegroeid in Rotterdam. Ze waren smoorverliefd geworden op elkaar. Maar de familie had het de jongen verboden om iets te beginnen met de ‘negerin’. Tien jaar hadden ze zich geschikt naar dat verbod, om een decennium later alsnog een keer stiekem af te spreken in Istanbul. Allebei in de dertig, allebei nog steeds bang voor het diepe racisme van de Turkse familie. 

Van oudsher is het de bedoeling van de aanhangers van de politieke islam geweest om de Westerse beschaving en democratie kapot te maken.

Nu heeft de hele wereld gezien dat de racistische agent George Floyd tegen het asfalt drukte en dat de reusachtige Floyd tussen de klauwen van het gedachtegoed van haat in een stervende vogel veranderde, die happend naar adem tevergeefs om ieder scheutje levenslicht smeekte. Anno 2020 komen de mensen in de Westerse wereld in opstand tegen racisme. Aan hun zijde de aanhangers van de politieke islam. Ik krijg foto’s doorgestuurd van vrienden met de mededeling: ‘Ook deze bekende Grijze Wolven-aanhanger aanwezig bij de anti-racisme-demonstratie.’ De islamisten, de ultranationalisten, leden van islamitische sektes komen dezer dagen ook uitvoerig aan het woord in de Nederlandse media. Ze zijn meesters in het manipuleren van de onwetende journalisten en zijn een stap dichterbij bij hun ultieme doel.

Dat doel is het werelddeel, waar er sterke dynamieken zijn om haat, racisme en fascisme te bestrijden, te ondermijnen. Van oudsher is het de bedoeling van de aanhangers van de politieke islam geweest om de Westerse beschaving en democratie kapot te maken. Dat was hun streven toen ze de intellectuelen in Sivas in brand staken, ook toen ze hun kinderen verplichtten om alleen uit de eigen kring te trouwen willen ze het onreine Westen niet in de kaart spelen, ook nu ze meelopen op de anti-racisme-demonstraties doen ze dat omdat ze het gevoel hebben dat die demonstraties het Westen verzwakken. Ze zijn aanhangers van Erdogan en van de tirannieke koning van Marokko, ze zitten in sektes waar geen greintje vrijheid te vinden is, ze hangen extreemrechtse groeperingen in landen van herkomst aan en willen liever vandaag dan morgen dansen op het ritme van de vlammen die de Westerse beschaving verzwelgen. 

De hoogopegeleide aanhangers van de politieke islam komen dezer dagen uitvoerig aan het woord over racisme. Die lui hebben het racisme en discriminatie in hun gezinnen, hun stammen, hun religie en in zichzelf geen centimeter teruggedrongen. Mooie rolmodellen om te volgen voor NL.

— Erdal Balci (@ErdalBalci9) June 8, 2020

Word lid van HP/De Tijd