Klerenschamen: grapjes maken over de Baghwan-outfit van Nilüfer Gündoğan is racisme
Don Arturo maakte een grapje over de ietwat bonte outfit van Volt-Kamerlid Nilüfer Gündoğan. “Baardschamen, vetschamen, genderschamen: er is geen leukere humor. Nu komt er dus klerenschamen bij, want wat gebeurde er: Nilüfer Gündoğan reageerde op mijn twiet. Nooit doen, meid!“
Ik was gisteren in een lollige bui en dat kwam door de werkkleding van Nilüfer Gündoğan, Tweede Kamerlid van Volt. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van haar gehoord en dat zal mede door mijn geringe belangstelling voor Volt komen. Op Twitter lees ik weleens wat over Volt en als ik het goed begrijp is het een soort D66 maar dan pro-Europa en in de geest van D66 opgezet als een banencarrousel. Het clubje zou door George Soros gefinancierd worden, maar dat vind ik onzinnig conspiratie-geouwehoer, in de categorie: met een dubbele Pfizer-vaccinatie ontvang je via bluetooth radio-uitzendingen van The Voice of Europe in je prostaat.
Gündoğan (mensen maken vaken kinderachtige grapjes over onuitsprekelijke Turkse namen – het zogeheten Toeterturk/Tütertürk-syndroom – maar ik heb Turks twee jaar als bijvak gevolgd bij Margreet Dorleijn op de Universiteit van Amsterdam dus op zulke flauwekul zal niemand mij betrappen) droeg een ietwat bonte outfit die herinneringen opriep aan de glorietijd van de Bhagwan. Het is mij al vaker opgevallen dat er geen enkele dresscode wordt gehanteerd door onze parlementariërs en ik dacht: laat ik er eens een geestige twiet aan wijden.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Kies een abonnementDeze twiet lijkt mij niet racistisch, temeer omdat ik de draak steek met de Ku Klux Klan-jurk van D66’er Paul van Meenen. Antifa zal krijsen: “Je bent een vuile nazi omdat je islamofobe grapjes maakt over Jesse Klaver en Kauthar Bouchallikht”, maar over de outfit van Grand Wizard Paul van Meenen hoor je ze niet piepen.
Wat mijn humor betreft: het moge nagenoeg bekend zijn dat Freuds meesterwerk Der Witz und seine Beziehung zum Unbewußten op mijn nachtkastje ligt. In de grondtaal, want ik ben niet van de straat.
Mijn eigen gevoel voor humor, en met name mijn bijzonder platte kant, komt voort uit een minderwaardigheidscomplex in combinatie met de strontcultuur van de Veluwe en de grote, levensbepalende invloed van mijn gekke Rotterdamse moeder op mij
Verder ben ik dol op highbrow/lowbrow-humor en mijn grote idolen in dat genre zijn Dudley Moore en Peter Cook alias Derek and Clive. Hun hele oeuvre staat op YouTube en ik zou zeggen: enjoy. Mijn eigen gevoel voor humor, en met name mijn bijzonder platte kant, komt voort uit een minderwaardigheidscomplex in combinatie met de strontcultuur van de Veluwe en de grote, levensbepalende invloed van mijn gekke Rotterdamse moeder op mij.
Ik was de kleinste van de lagere school, de Willem van Oranje aan de Nachtegaallaan in Ede, had rood haar en zat onder de sproeten. Ik kreeg dingen te horen zoals: je vader heeft zeker roest in de pijp. De meer creatieve types zeiden: heb je onder een vergiet liggen zonnebaden? Mijn bijnaam Spoetnik werd een geuzennaam. Over bijnamen gesproken: in mijn vorige woonplaats Moncarapacho deed ik altijd boodschappen bij een kruidenier die ik Pietje Polio noemde. Die noemde ik zo omdat hij een raar dood handje had. En mijn ouders hadden een klusjesman die Gertje de Klodder heette omdat hij altijd onder het snot zat. Toentertijd bewoog alles en iedereen vrijelijk over straat: de maanzieke, de bochel, de klompvoet, het waterhoofd en de hazenlip. In die tijd moet mijn sympathie voor freaks of nature zijn ontstaan. Ma noemde een mongooltje een ongelukkig kind en dan wees ze er ook nog eens opzichtig naar op straat. “Kijk Tuurtje, die jongen heeft een waterhoofd.” Ik wijs ook voortdurend naar alles en naar iedereen, tot grote ergernis van mijn exen, en geef er dan luidruchtig commentaar bij.
Ik had rolbenen volgens ma. Vaak verzuchtte ze dat ik een ongelukkig kind was. Daarom moest ik naar het Bio Revalidatiecentrum. In de bioscopen werd in die tijd vaak een collectefilm vertoond van het revalidatiecentrum, waarin een gehandicapt kinddebieltje dat uit een zwembad opdook en brulde: “Weet je wat ik nou het leuke vind? Dat ik kan zwemmen en mijn ouders niet!” Daarna ging er een rammelende bus door de zaal en lag iedereen in een deuk. Ik werd kind aan huis bij Bio vanwege mijn scheve sleepvoetjes. Een dokter bij Bio wilde mijn voeten te opereren. Dat wilde ma niet. Aan mijn zoontje wordt niet gesleuteld, riep ze tegen dokter, het is geen auto. Ma had tegen iedereen een grote muil, of het nou de SRV-man, de hoofdonderwijzer of de specialist was.
De Veluwe van mijn jeugd was dus een reservaat vol lichamelijk uitgedaagden en aan het ouderlijk huis sleepte dagelijks een parade van menselijk tekort voorbij
Het drama eindigde met steunzolen. Aanvankelijk vleeskleurige maar uiteindelijk werden het transparante omdat mama meende dat die laatste niet zouden opvallen. Met de steunzolen werd alsnog gevoetbald door mijn klasgenoten voor, tijdens en na de gymnastiekles. Het voordeel van de protheses was dat de jongens dan geen grappen maakten over mijn rode haar en sproeten.
De Veluwe van mijn jeugd was dus een reservaat vol lichamelijk uitgedaagden en aan het ouderlijk huis sleepte dagelijks een parade van menselijk tekort voorbij.
Ma nodigde mongooltjes, poliopatiëntjes in rolstoelen en andere invaliden zoals die toen heetten, bij ons thuis uit. Het leek soms net een circus. Ik vond en vind mindervaliden de normaalste zaak van de wereld en dankzij mama, die gehandicapten arme stumperds noemde, roepen ze altijd erbarmen in mij op.
Goed, zo is dus mijn humor ontstaan. Ik moet zelf altijd keihard lachen om mijn grapjes en dat is het belangrijkst. Ik maak vaak heel grapjes over de obesitas van Frans Timmermans maar ook bijvoorbeeld over hele enge mannetjes die ineens een baard gaan dragen. We kijken even naar de beelden:
Baardschamen, vetschamen, genderschamen: er is geen leukere humor. Nu komt er dus klerenschamen bij, want wat gebeurde er: Nilüfer Gündoğan reageerde op mijn twiet. Nooit doen, meid!
Ik ben natuurlijk heel erg van het type Stilzitten Als Je Geschoren Wordt (lees de reacties maar eens onder de twiet van Nilüfer, ik werd virtueel gelyncht) dus reageerde ik heel geestig met een Fred van Leer-gifje. Dat krijg je er van als je mij meid noemt. En toen gebeurde het onvermijdelijke voorspelbare: ik werd in de fascistenhoek geduwd! Omdat ik een grapje maakt over de mijns inziens ietwat kleurenblinde outfit van een Kamerlid! Het moet niet gekker worden, mensen! Ik die mijn hele leven gepest ben om mijn dwergschap, mijn rode haren, mijn sproeten, mijn rolbenen, mijn gekke moeder! En nu word ik gepest omdat ik oud en kaal en dik ben, en omdat ik een blanke hardwerkende man ben! En nota bene ik zou geen grapjes mogen maken over de exotische outfit van een parlementslid. Nou, lieve Nilüfer, ik hoop dat je deze gefilmde Radio Bergeijk-uitzending over pesten wel leuk vindt! Tüürtje’den iyi hafta sonları ve sevgiler.
