Het getalenteerde islamitische meisje in Nederland zag haar vriendinnetjes met een niet islamitische achtergrond rennen op de atletiekbaan, schaatsen op het ijs, naar de hemel zweven met een polsstok, op de fiets kilometers vreten, de bal doodleggen met een hockeystick, op de tennisbaan aces slaan en de lucht ingaan voor een vernietigende smash bij volleybal. Het getalenteerde islamitische meisje in Nederland zag dat allemaal gebeuren, om vervolgens zelf te voldoen aan de verwachting dat ze de kuise dochter, vrouw of moeder was die het nimmer in haar bedekte hoofd haalde om met die zondige sportkleding aan voor het publiek te verschijnen. De jaren zestig, zeventig en tachtig had ze al achter zich gelaten. Het waren de jaren negentig, noch haar familie noch Nederland, niemand die treurde om de verspilde potentie bij het getalenteerde, islamitische, Nederlandse meisje.

Al het spektakel dat zich in de daarop volgende jaren afspeelde, staat het getalenteerde islamitische meisje in Nederland nog vers in het geheugen. Ze is nooit vergeten dat haar nichtjes in de ontwikkelingslanden Marokko en Turkije goud wonnen op de Olympische Spelen, dat die nichtjes uitblonken in basketbal en in handbal. Dat die nichtjes overal in de wereld in grote stadions met vlaggen van hun moederland ererondjes liepen. Het getalenteerde islamitische meisje in Nederland zag dat alles op de televisie. Ze zag het allemaal en vroeg zich niet af waarom zij nooit de kans had gehad om ook in de sport uit te blinken. Die vraag hield haar familie ook niet bezig. Van die vraag lag Nederland helemaal niet wakker. Want, per slot van rekening ging het hier om mensen van een cultuur die meer belang hechtten aan maagdelijkheid voor het huwelijk dan aan een medaille in d’r kamer.

Het nieuwe millennium diende zich aan, dames en heren. Nog altijd had dit meest ontwikkelde land van de wereld, van de honderdduizenden moslimas binnen zijn landsgrenzen niet één enkele naar de status van topsportster kunnen knallen. De broers van het getalenteerde, islamitische meisje daarentegen, die waren inmiddels volledig ingeburgerd in de structuren van de sport. Bij de jeugdafdelingen van de grote clubs wemelde het van die broers van het Nederlandse, getalenteerde islamitische meisje. Maar als het om het islamitische meisje ging, dan dacht de familie aan de aanwezigheid van de vele vreemde mannen in sportverband en was het dus beter dat ze thuisbleef. Het getalenteerde islamitische meisje in Nederland had daar begrip voor. En Nederland had daar nog meer begrip voor dan het getalenteerde, islamitische meisje zelf.

Het was inmiddels 2019. Niet één van de getalenteerde islamitische meisjes had het in dit walhalla van de mogelijkheden tot topsportster geschopt.

Op een dag debuteerde de broer van het getalenteerde, islamitische meisje in Oranje. Wie had dat kunnen denken, een jongen van Marokkaanse origine als rechtsback in het Nederlandse elftal! Het schone geweten is het beste kussen om op te slapen. Nederland sliep dan ook heerlijk. Want, de integratie van moslims was een ‘doorslaand succes’, zag je de Marokkaanse voetballers bij al die grote clubs niet. De naam Ziyech, zei die je naam niets?

Het was inmiddels 2019. Niet één, ik herhaal, niet één van de getalenteerde islamitische meisjes had het in dit walhalla van de mogelijkheden tot topsportster geschopt. In de zomer van dat jaar werden de voetbalster na een WK door het hele land op handen gedragen. Het getalenteerde, islamitische meisje keek naar haar topsport bedrijvende leeftijdsgenoten en dacht toen stiekem: “Als ik een kans had gekregen was ik beter geweest dan hun allemaal. Dan hadden we waarschijnlijk in de finale wel gewonnen van Amerika.”

Het getalenteerde, islamitische meisje in Nederland had tenminste dat soort stoute ideeën. Dit land daarentegen was als een monster dat nadat die een halve eeuw lang het talent van islamitische meisjes heeft opgegeten zijn mond bleef openen voor nog meer spijs.