Spring naar de content

Respect voor een veelvoudig moordenaar

Max Pam snapt niet waarom schrijver Kader Abdolah respect toont voor de geliquideerde Iraanse topgeneraal Qasem Soleimani. “Soleimani was een Gestapo-figuur, eerder een soort Himmler dan een Che Guevara.”

Gepubliceerd op:
Geschreven door: Max Pam

Toen de Iraanse generaal Soleimani op de luchthaven van Baghdad – wat deed hij daar? – werd geliquideerd door een Amerikaanse drone, was de eerste reactie in veel westerse landen die van verontwaardiging. Een schandelijke daad van president Trump, die de stabiliteit in de regio ernstig zou schaden. Men stond in de rij om deze ‘extra-juridische executie’ te veroordelen.

Volgens de speciale VN-rapporteur Agnès Callamard was de uitschakeling een schending van internationaal recht. Zij werd onmiddellijk bijgevallen door de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, die de bom op het hoofd van Soleimani ook ‘onwettig’ noemde. Lavrov, of all people. De zetbaas van Poetin die de Krim annexeerde, een oorlog begon in de Oekraïne en die bewust Syrische ziekenhuizen kapot liet bombarderen om het moreel van de bevolking te ondermijnen. Die Lavrov moeten wij nou echt hebben, als het om wettelijke acties gaat!

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Kies een abonnement

Uiteraard deed taalfilosoof Noam Chomsky ook weer een duit in het zakje. De Verenigde Staten hadden gehandeld als een schurkenstaat. Niets nieuws onder de zon, dat zegt Chomsky al jaren – hij luistert alleen nog naar zichzelf. Wie er ook wat van zei was de schrijver Kader Abdolah.

De Volkskrant vroeg hem om commentaar en toen zei Kader dit: “De moord is een schok voor iedereen in Iran, of je nu voor of tegen het regime bent. Soleimani genoot veel respect. Met binnenlandse politiek bemoeide hij zich niet, maar hij hield wel de vijand buiten de deur en zorgde daardoor voor veiligheid en stabiliteit in Iran. Zonder hem zat IS nog steeds in Irak. Hij was bovendien slim, charismatisch en wat geheimzinnig. Voor veel Iraniërs was hij een soort Che Guevara, een held. Ik heb een hekel aan het Iraanse regime maar deze man was anders. Hij was een van de weinigen die hun verstand gebruikten. Voor mij als persoon vertegenwoordigt hij de vijand en is hij de rechterhand van ayatollah Khamenei. Maar als schrijver die de dingen van afstand mag bezien, voel ik respect voor hem.”

Respect.

Laten wij Kader Abdolah niet te hard vallen. Hij is het grootste warhoofd uit de Nederlandse literatuur, tenminste voor zover hij zijn Nederlands zelf schrijft. Hij heeft ooit bekend dat hij onze taal heeft geleerd door het lezen van Jip & Janneke, en het lijkt erop dat hij nooit veel verder is gekomen. Nog niet zo lang geleden vertelde iemand mij dat zij in Berkeley stiekem een college van Kader Abdolah had gevolgd, die daar als Nederlands afgevaardigde de een of andere leerstoel mocht vervullen. Nooit had zij zoveel onzinnig gebrabbel bij elkaar gehoord, zei ze. Wist jij dat Nederlanders nog op klompen lopen? Zoiets.

Kader Abdollah heeft ooit bekend dat hij onze taal heeft geleerd door het lezen van Jip & Janneke, en het lijkt erop dat hij nooit veel verder is gekomen.

Inmiddels zijn wij al weer een paar weken verder en van de man voor wie Kader Abdolah zoveel respect heeft en die volgens hem door de Iraniërs wordt gezien als soort Che Guevara – oh, help! – weten wij zo langzamerhand dat hij van alles nog het meeste lijkt op een seriemoordenaar in de grote herenmaten. Er zouden alleen al duizenden Amerikaanse soldaten zijn gedood bij door Soeleimani georganiseerde aanslagen, over de aantallen burgerdoden nog maar te zwijgen. Vermoedelijk was de generaal in Irak om een nieuwe aanslag op touw te zetten. Als de Amerikaanse ambassade zijn doelwit was geweest, had niemand ervan opgekeken.

Soleimani was een Gestapo-figuur, eerder een soort Himmler dan een soort Che Guevara. Het respect van Kader Abdolah gaat, hoe je het ook wendt of keert, in elk geval over lijken.

In nogal wat media werd voorspeld dat de Amerikanen na de liquidatie een zware pijp zouden gaan roken. Je weet hoe het gaat: wanneer een volk van buiten wordt aangevallen, gaat het zich juist verenigen. Trumps drone zou de positie van de ayatollahs alleen maar verstevigen.

Soleimani was een Gestapo-figuur, eerder een soort Himmler dan een soort Che Guevara.

Het lijkt erop dat niets van dit alles gaat uitkomen, waarbij het per ongeluk neerhalen van het Oekraïense passagiersvliegtuig door een paar sufferds bij  de Iraanse luchtafweer, alleen maar als een katalysator heeft gewerkt. Even werd in de Iraanse straten niet meer ‘Wraak!’ en ‘Dood aan Amerika!’ geroepen. Even dacht men in de Iraanse straten namelijk heel anders over de Verenigde Staten dan Noam Chomsky. Even zwaaide men zelfs met een Amerikaanse vlag, even weigerde Iraanse studenten nog langer een Israëlische vlag te vertrappen. Even deden ze niet mee aan het Iraanse staats-antisemitisme – als Jood zou Chomsky dat toch op prijs moet stellen, hoewel als Jood hoef je niets. Als Jood kun je net zo dom zijn als alle andere mensen, dat is de crux.

Even liet de Iraanse bevolking haar ware gezicht zien. Een gezicht dat snakt naar vrijheid.

Inmiddels doen Europese politici allerlei pogingen toch nog een deel van de nucleaire deal met Iran te redden. De ayatollahs hebben de verrijkingsmachines alweer aangezet. De boodschap is dezelfde als die van Noord-Korea: als je met ons geen zaken doet, maken wij een atoombom en eventueel gooien wij die op het hoofd van onze vijanden. Het zal geen drone zijn dit keer, maar een atoombom – knoop dat in je oren. In feite gaat het hier om een puur geval van chantage – chantage met het dreigement van dood en verderf.

Moet de Europese Unie daaraan blijven meedoen? Moet de Europese Unie zich schikken naar de chantage van Iran, of valt inmiddels te overwegen toch maar mee te doen aan de hardere eisen (en de harde sancties) van de Verenigde Staten?

Even liet de Iraanse bevolking haar ware gezicht zien. Een gezicht dat snakt naar vrijheid.

Als je mij vraagt, wordt het zo langzamerhand tijd dat onze minister Kaag niet meer op kousenvoeten en met een hoofddoek op naar de ayatollahs gaat om de heilige hand van deze dictators te kussen. Misschien kan ze dan ook eens stoppen met ondertekenen van al die anti-Israël-resoluties in de VN.  Zo lang dat nog steeds gebeurt, raad ik ieder fatsoenlijk mens aan niet – ik herhaal: NIET – op D’66 te stemmen. Tijd voor een ander Europees Iranbeleid. Dat beleid moet direct gericht zijn tegen de religieuze machtshebbers en ten gunste van de Iraanse bevolking. Weg met de ayatollahs en hun generaals! Vergeet voorlopig de hele Iran-deal. Dat lijkt een risico, maar uiteindelijk zal een harde opstelling de wereldvrede alleen maar bevorderen. Daarom eindig voor één keer in mijn leven een stukje met: Amen!

Word lid van HP/De Tijd