Met de uitreiking van de prijs voor Beste Wielrenner van het Jaar zit het wielerseizoen er definitief op. Julian Alaphilippe won. Nou, vooruit. Tezelfdertijd zag ik op Twitter de vraag wat het bijzonderste wielermoment van 2019 was, en een tijdschrift schreef een verkiezing uit voor de mooiste wedstrijd van 2019. Ach, zoveel moois, niet te doen.

Die laatste keuze was door de samenstellers alvast wat ingeperkt. Amstel Gold Race of Tour de France. Wat vindt u het mooiste uitzicht? Van op Rockefeller Center of vanaf de Chinese Muur? Nu zeggen!

Het bericht onder Alaphilippe ging over Loïc Chetout. Een naam als een gerecht dat je ooit gegeten moet hebben, maar waarvan je onmogelijk kunt nagaan of je het lekker vond. Chetout had aangekondigd met wielrennen te stoppen. Met hem ging er voor de sport geen groot renner verloren: in vijf jaar profwielrennen had Loïc Chetout precies nul wedstrijden gewonnen. In zijn laatste vijf wedstrijden haalde hij bovendien geen enkele maal de finish.

Een vergetelijke sporter, met een loopbaan die geen sporen achterlaat.

Toch zal Loïc Chetout onthouden worden, tot hij het soort man is dat in de Decathlon bij de XL’tjes moet kijken. Een man die zichzelf nauwelijks nog herinnert dat hij ooit topsporter was.

Dat komt door Stig Broeckx.

Tegen iedere verwachting kwam Stig Broeckx weer bij kennis.

Toen Stig Broeckx in een Ardennenetappe in de Ronde van België van 2016 van zijn fiets viel en voor dood op het asfalt bleef liggen, was Chetout degene die de eerste zorg verleende, nog voor er medisch personeel ter plekke was. Broeckx overleefde de val ternauwernood, ondanks een ingedeukte linkerkant van zijn schedel. Wielrennen deed hij nooit meer. Na die Ronde van België lag hij weken in een vegetatieve coma, zijn ouders spraken tegen hem in de hoop dat hij hun stemmen zou kunnen horen, of gewoon: om de stilte van het ziekenhuis te verdrijven. Ze draaiden zijn lievelingsmuziek en knepen tubes massageolie voor hem uit, om hun zwijgende zoon te herinneren aan de geur van zijn grote liefde.

Tegen iedere verwachting kwam Stig Broeckx weer bij kennis. Hij kon niets meer. Hij moest alles opnieuw leren. Lopen, praten, leven. Het ging traag, zeker voor iemand voor wie snelheid zo lang een levensdoel was geweest. Zijn been sleepte, zijn stem ook. Hij lachte vaak, al viel er zelden iets te lachen. Heel soms liet hij de wanhoop toe. Dan schreeuwde hij: ‘Ik ben een gehandicapte mongool!’

Wie hij ooit was, leerde hij van Wikipedia en Google. Zijn verleden was gewist, als een videoband waar je per ongeluk alleen maar sneeuw op hebt opgenomen.

Wielrennen zit er niet meer in. Stig Broeckx staat nog altijd onvast op zijn benen. De woorden glijden soms in een onontwarbare brei uit zijn mond. Maar hij is er nog. Deze zomer was hij te gast bij het Vlaamse televisieprogramma Vive le Vélo. De Tour was bezig. Zijn collega’s van weleer, vrienden van vroeger, hadden die dag een bergrit op het programma. Vóór de etappe, in de traditionele opwinding die de ploegbussen omringt, wankelde Stig Broeckx naar voren. Wout van Aert stapte naar voren. Hoe lang kenden ze elkaar al intussen? Een hand, een high-five die net geen omhelzing wilde worden.

Wie hij ooit was, leerde hij van Wikipedia en Google.

‘Sta je op de Peyresourde straks?’ vroeg Van Aert.

Een paar uur later naderde een groepje met Van Aert erin de top van de Peyresourde. In de berm stond een lange, magere jongen die af en toe steun moest zoeken bij zijn begeleider. Een ex-renner, de belichaming van het noodlot dat iedere wielrenner elke ochtend opnieuw moet zien te vergeten.

Wat volgt, bestaat alleen in slow motion. Van Aert, die naar boven kruipt, opzij kijkt en Stig ziet staan. Hij steekt zijn hand op, wuift en glimlacht. 

Spel en sport en onvoorstelbare pech en veerkracht en vriendschap raakten elkaar heel kort even aan. Een dikke roman in een seconde samengeperst. ’s Avonds, aan tafel bij Karl Vannieuwkerke, zei Stig Broeckx: ‘Mensen mogen niet te rap opgeven. Zeg nooit nooit.’

Mooiste wielermoment van de laatste paar jaar, wat mij betreft.

PS

Vive le Vélo! zet zich in voor het revalidatiecentrum waar Stig Broeckx zijn eerste stappen zette na zijn ongeluk. Op de site van het programma kun je sokken en koerspetjes kopen, de opbrengsten gaan naar Revalidatie & MS Centrum Overpelt. Voor al die andere mensen die niet te rap mogen opgeven.