Zijn roman is vrijwel onopgemerkt gebleven, maar zijn tweet van vrijdag 31 januari is in een mum van tijd een moderne klassieker geworden. Hij is inmiddels vaker geciteerd dan het gedicht ‘Denkend aan Holland’ van Hendrik Marsman en er is dan ook geen reden om dat hier nogmaals te doen. De enige reden waarom ik hem toch integraal citeer, is dat dat mij plezier doet.

‘Vanavond,’ zo schreef de literator op voornoemde vrijdag 31 januari, ‘zijn twee dierbare vriendinnen ernstig lastig gevallen door 4 Marokkanen in de trein. Aangifte doen natuurlijk volstrekt zinloos. Oh lieve, kinderlijk naïeve Nederlanders! Stem nou toch eindelijk voor verandering. Breek los uit politiek correct gelul! Red dit land!’

Schitterend hoe hij in zo weinig ruimte zoveel stijlregisters bespeelt. Magnifiek hoe hij van het kleine, onbeduidende voorval (‘twee vriendinnen’, ‘4 Marokkanen’) in een luttele ademtocht beweegt naar een oproep tot het grote gebaar (‘Red dit land!’). Duizelingwekkend hoe hij van een constatering via een wereldwijze beschouwing (‘Aangifte doen natuurlijk volstrekt zinloos’) het domein van de emoties binnen vliegt (let op het gebruik van ‘Oh’). Verbluffend hoe hij het uitroepteken weet te hanteren.

Alleen bleek er een klein probleem te zijn met deze meesterlijk gecomponeerde tweet. Hij klopte niet. De twee dames die Thierry Baudet als zijn vriendinnen beschouwt (hij heeft er een handje van om elke willekeurige vrouw als zijn vriendin te beschouwen), waren niet lastiggevallen door Marokkanen, maar door controleurs van de NS in burger. Deze dienaren van de wet waren overigens ook niet van Marokkaanse afkomst.

En waar het mij om gaat, is wat er toen gebeurde. Baudet had dus een fout gemaakt. Hij diende zijn tweet te herroepen. In eerste instantie deed hij dat niet. Hij hield zich een weekend lang verborgen achter geveinsde onbereikbaarheid, zoals hij wel vaker doet. Maar de druk werd een beetje te groot en toen postte hij in tweede instantie de volgende verklaring op Facebook:

‘Twee jonge vrouwen die goede bekenden van mij zijn, vertelden me dat zij in de trein hoogst onaangenaam zijn bejegend door een groep mannen. Dit waren controleurs, maar dat was voor de vrouwen onduidelijk. De wijze waarop zij werden aangesproken was voor de vrouwen zeer intimiderend. Ze gaven mij aan dat er openlijk en meermalen wapengerei werd getoond, dat er sprake was van intimiderend verbaal en non-verbaal gedrag.’

Dit is inmiddels door de medewerkers van de NS weersproken. De NS-medewerkers hebben de vrouwen ‘netjes aangesproken’. Overigens dragen controleurs van de NS geen wapens.

De feiten klopten weliswaar niet, maar het gevoel wel.

‘De vrouwen in kwestie,’ zo vervolgt Baudet zijn verklaring, ‘hebben zich zowel tijdens het restant van de treinreis, als na het uitstappen en tijdens de wandeling terug naar hun huis zeer onveilig gevoeld. Ernstig overstuur hebben ze mij over de kwestie verteld en dat heeft me geraakt. Ik heb me daar vervolgens over geuit op social media – te snel, en te stevig. Daarbij heb ik de kwestie te haastig in een bredere politieke context getrokken: de context namelijk van de gevolgen van de massale immigratie, integratieproblemen en het gebrek aan veiligheid dat vele Nederlanders daardoor dagelijks zien en ervaren.’

Het kan natuurlijk gebeuren dat je je onveilig voelt na een kaartcontrole in de trein, daar wil ik verder niets aan afdoen, al voelen de meeste mensen zich juist onveilig in de trein wanneer er nooit iemand komt om de kaartjes te controleren. Dat je je vervolgens tijdens de wandeling van het station naar huis nog steeds onveilig voelt, omdat je het gevoel hebt dat er vanachter elke boom of uit elk duister portiek een gemene kaartjesknipper tevoorschijn kan springen om je beleefd naar je plaatsbewijs te vragen, is natuurlijk ook heel goed voorstelbaar. De wereld is immers een grimmig en onvoorspelbaar oord.

Maar het slot van Baudets verklaring is geen herroeping of excuus, hij praat zijn eerdere tweet goed, in weerwil van de feiten. Hij maakt de feiten ondergeschikt aan zijn eigen emotie. Dit voorval, waarbij twee vrouwen naar hun plaatsbewijs is gevraagd, heeft hem persoonlijk geraakt. Vanuit deze emotie van betrokkenheid moeten wij begrijpen dat hij het volste recht heeft om een etnische minderheid te beschuldigen van crimineel gedrag. Hij zegt ook niet dat zijn eerdere tweet foutief was, hij was slechts ‘te snel en te hevig’. Hiermee bedoelt hij te zeggen dat het op zich wel klopte wat hij eerder tweette, maar dat hij vanuit zijn emotionele betrokkenheid te primair heeft gereageerd, waardoor hij bepaalde verzachtende omstandigheden of nuances niet voldoende heeft meegewogen in zijn oordeel, en dat hij het een en ander met de kennis van vandaag wellicht wat minder uitgesproken zou hebben kunnen formuleren. Maar ja, hij handelde vanuit zijn gevoel en ga maar eens zeggen dat dat hem geen goed mens maakt. Gevoel is goed. Daar zijn de feiten onbenullige stoorzendertjes bij.

En tenslotte blijft Baudet erbij dat de Marokkanen het probleem waren. Zij zijn volgens hem namelijk altijd het probleem. Er is ‘massale immigratie’ en daardoor voelen gewone blanke Nederlanders zich dagelijks onveilig. Er is geen Marokkaan in de buurt geweest van zijn twee zogenaamde vriendinnen en als iets een probleem was, was het dat zij niet meewerkten aan een kaartjescontrole van NS medewerkers, maar toch is het volgens Baudet wederom een bewijs voor het feit dat alle problemen veroorzaakt worden door buitenlanders. De feiten klopten weliswaar niet, maar het gevoel wel. En het gevoel zegt dat Marokkanen een bedreiging vormen.

Er is maar één conclusie mogelijk: Thierry Baudet is een racist.

Word lid van HP/De Tijd