Een vriendin van me heeft Gabrielle in het uitgaansleven van Amsterdam leren kennen, is jarenlang met haar omgegaan, kent inmiddels het verhaal van haar dramatische jeugd in Roemenië en vertelde mij over haar overlevingsstrijd in Amsterdam. En nu weer eens de discussie over de toekomst van de Wallen is losgebarsten, kan ik niet anders dan de schroom van me afgooien en een en ander zeggen over deze kwestie.

Een rondvraag laat zien dat de meerderheid van de dames op de Wallen wil blijven. Na de afbraak van de bootjes op het Utrechtse Zandpad was het niet anders en voeren sekswerkers in de Domstad nog steeds actie voor de terugkeer van de ramen.

Hoewel de vrouwen dus zelf willen blijven denkt de buitenwereld er anders over. Want, de hoon en de spot van mannen in groepjes die de vrouwen dagelijks te verduren krijgen is verschrikkelijk. Lichamen worden als kledingstuk in een vitrine tentoongesteld. Dat drommen toeristen langs de dames sjokken, als zijn ze te midden van een attractie, is ronduit beledigend. De politiek zit met deze zaken in haar maag en wil er eigenlijk een streep door halen. Met andere woorden, een punt achter raamprostitutie, de vrouwen elders aan de slag en Amsterdam weer een stad waar de gewetens gesust zijn en de nachten rustig en vredig.

En terwijl iedereen op het zachtste kussen slaapt dat het ‘goede geweten’ heet, gaat Gabrielle op zoek naar alternatieven. Dat is tippelen, als escortmeisje van huis naar huis rijden, in een hotellobby mannen proberen overhalen om naar diens kamer te gaan of solliciteren bij een bordeel.   

Als het om de belangen van de vrouwen gaat kunnen al die alternatieven niet op tegen het concept van raamprostitutie. De voorkeur van de meiden voor de Wallen en het Utrechtse Zandpad heeft dan ook een reden. Namelijk: beoefen je een dergelijk zwaar beroep waarin eerste prioriteit de veiligheid van het tere lichaam is, dan moet je er ten eerste voor zorgen dat niet de vrouwen, maar hun klandizie een ‘uitwedstrijd’ speelt. Hoe stoer de mannen zich ook gedragen in de straten en de steegjes, hoe luidruchtig ze daar ook zijn, de locatie is die van de vrouwen, het is hun territorium. De mannen begeven zich daar in een vreemde buurt en stellen om die reden psychologische grenzen aan hun oerdriften. Verliezen de vrouwen dat mentale overwicht, dan zijn ze in een onbekend huis ergens in de stad overgeleverd aan de oppermacht van de ‘thuisspeler’.

Beoefen je een dergelijk zwaar beroep waarin eerste prioriteit de veiligheid is, dan moet je er voor zorgen dat de klandizie een ‘uitwedstrijd’ speelt

Een ander positief aspect dat over het hoofd wordt gezien is dat bij raamprostitutie de sekswerker de baas is over de deurknop. Het is aan haar om de deur wel of niet open te doen voor de klant. In de prostitutiewereld is dat uniek en geeft de sekswerker de autonomie die zij in hotel, in bordeel of als callgirl nooit heeft.

Verbanning uit hun eigen buurt brengt de vrouwen niets goeds, de vrouwen weten dat en geven dan ook iedere keer aan dat ze hun kamertjes willen houden. En moeten de meiden toch vertrekken, dan zal die vriendin van mijn vriendin, de Roemeense Gabrielle die vastberaden is om niet naar haar land terug te keren eer ze genoeg geld heeft gespaard voor de aanschaf van een huis, zeer waarschijnlijk in een bordeel terechtkomen. Denk niet dat zij dan in dat dimlicht van de grote kamer, met een dozijn andere prostituees naast haar op de bank, gelukkiger zal zijn dan op de Wallen. Achter een raam wel of niet uitgekozen worden door een klant zal haar weinig doen. Hoe anders is de mentale slag in een bordeel waar de vrouwen naast elkaar gestald zijn en waar de iets minder aantrekkelijke dames met lede ogen moeten aanzien dat zij niet gewild zijn maar andere vrouwen wel. 

Gaan we Wallen op de schop, dan zullen Gabrielle en haar collega’s dag in dag uit ‘uitwedstrijden’ spelen. Ze zullen aan autonomie moeten inleveren omdat ze geen macht meer hebben over de deurknop. Wallen dicht betekent dat de vrouwen worden gestraft voor de overlast die de mannen veroorzaken in de Amsterdamse straten. Beste Amsterdammers, pak die mannen aan en sus daarmee je geweten. En laat Gabrielle en haar vriendinnen met rust.