Academische callgirl zet seksmythes recht
Brooke Magnanti (1974) is een jonge Britse schrijfster en wetenschapper die als nieuwe feministe past in het rijtje vrouwen zoals Laurie Penny en Caitlin Moran. Waarom? “Het eerste dat je van me moet weten is dat ik een hoer ben,” met die zin begon haar boek The Intimate Adventures of a London Call Girl.
Magnanti werkte tijdens haar promotieonderzoek namelijk ook veertien maanden als escortgirl in Londen, en schreef hierover bestsellers onder het pseudoniem Belle du Jour en een blog. Wat haar vooral opviel: als sekswerker kom je net zo veel vooroordelen tegen als een homo twintig jaar geleden.
Ze kostte als callgirl 300 Britse pond per uur. Zelf schreef ze daarover dat prostitutie een veel leukere manier was om haar studie te bekostigen dan bijvoorbeeld in de horeca werken. Met het geld kon ze zich ondertussen specialiseren in ontwikkelingsneurotoxicologie en kankerepidemiologie, en het dure Londense leven betalen. Drie jaar geleden wist nog niemand in Groot-Brittannië dat de spannende boeken en columns over het leven van Belle du Jour werden geschreven door een serieuze wetenschapper, tot ze haar identiteit zelf onthulde naar aanleiding van speculaties en een manipulerende ex. Nu heeft Magnanti haar universitaire werk gecombineerd met haar sekspraatjes en schreef ze het serieuze boek The Sex Myth: Why Everything We’re Told is Wrong, dat komende week verschijnt in Engeland – en iets later ook hier. De hoofdvraag: weten we wel genoeg over porno om zo (voornamelijk negatief) te oordelen over de gevolgen ervan?
Dat seksverslavingen toenemen, dat prostitutie (meestal) onvrijwillig is, dat mannen altijd aan seks denken of dat onze kinderen voordat ze goed en wel puber zijn al zijn verziekt door porno – is dus allemaal niet waar volgens Magnanti. Gospel truth noemt ze het, in stand gehouden door politieke lobbyisten, ouderwetse linkse feministen en slechte journalisten. Het gevaar ervan volgens de schrijfster is dat zo iemand als Tiger Woods claimt last te hebben van een serieuze psychische stoornis (een seksverslaving) in plaats van toe te geven dat hij gewoon een onbetrouwbare eikel is. Het gevaar is ook dat veel mensen de seksmythes klakkeloos aannemen als ‘waar’.
De waarheid ligt volgens Magnanti in de wetenschap: eigenlijk zouden beweringen over porno alleen nog gedaan mogen worden als ze gebaseerd zijn op gedegen wetenschappelijk onderzoek. Precies om die reden komt er in Engelse media ook veel kritiek op haar boek: ook zij doet niet op bronnen gestaafde beweringen hier en daar, en baseert sommige uitspraken op haar eigen ervaring in plaats van op de wetenschap.
Het maakt het niet minder interessant: dat een promovendus als escortgirl werkt, daarmee in het geheim beroemd wordt en ondertussen een serieuze wetenschappelijke carrière op poten zet en uiteindelijk de twee combineert. Magnanti stelt interessante zaken ter discussie: waarom kijken we neer op prostituees? Is porno eigenlijk wel ‘vrouwonvriendelijk’ en waarom vinden sommige mensen een borstvergroting ongeëmancipeerd? The Sex Myth is een dappere poging meer eerlijkheid in het porno-debat te krijgen en een heleboel clichés ter discussie te stellen.
De vraag is in hoeverre haar betoog en de Engelse situatie op onze Nederlandse situatie te betrekken is. Zijn we hier ook oneerlijk over de positieve en negatieve gevolgen van porno? Seksuoloog Rik van Lunsen van het AMC zei in het artikel over vintage seks dat het wel meevalt met de problematische gevolgen van porno en er een groot verschil bestaat tussen Nederlands en bijvoorbeeld Amerikaans onderzoek (dat vaak wordt geraadpleegd over dit thema): ‘Als het over seks gaat zijn Amerikanen vrijwel per definitie geborneerd.’
