Alsjeblieft, géén ontplofte egels op Facebook
We leven in een beeldcultuur. Maar niet alleen máken we overal beelden van, we zetten ze ook nog eens overal neer. Waar iedereen ze kan bekijken. Daarom is de opkomende bevallingsfotografie best eng.
Mijn collega schreef al eens over het exhibitionistische gedrag dat mensen ten toon spreiden op Facebook, met daarbij de terechte vraag of het niet wat minder kan. Al die halfnaakte, zogenaamd sexy foto’s bijvoorbeeld, waarmee jonge meiden zichzelf etaleren. Of de echo’s van ongeboren baby’s en zwangere buiken. Of laatst gezien, en voor mij tot nu toe het summum: de timeline van een oud-collega van een vriendin, die net haar partner verloren had aan een of andere verschrikkelijke rotziekte.
Het ziekteverloop, het moment van overlijden, de begrafenis en haar dagelijkse rouw. Letterlijk álles stond uitgespeld en onderbouwd met kleurenfoto’s op haar Facebook-account. Is dat nou echt iets wat je wilt delen met al je driehonderd ‘vrienden’?
Alarm
Nu vind ik dat je in principe zelf moet weten wat je allemaal the cloud inslingert, maar mijn alarmbellen gaan toch rinkelen nu het ‘in’ raakt om je hele bevalling, van begin tot einde, te laten vastleggen. Birth photography is hét nieuwe ding. In de VS doen ze het al een tijdje lezen we op de website van The New York Times, en ook in Engeland duiken steeds meer fotografen op die zich specialiseren in geboortes. Het zal vast niet lang meer duren voordat het ook hier populair wordt.
De eerste voorzichtige googles leveren zo al zes Nederlandse fotografen op die zeggen zich te specialiseren in bevallingsfotografie. Bij Zeg Eens Cheese fotograferen ze ‘netjes en subtiel’ en houden ze rekening met ‘de hoek’. Nog een opluchting: bloed is altijd in zwartwit, aldus hun website.
Fotografe Marijke Thoen maakt ‘unieke foto’s, sfeervol en met respect’. Marry Fermont doet het omdat we overal foto’s van maken ‘maar die ene speciale dag, waarop je kindje geboren wordt, vaak vergeten’.
Invasie
Maar is er niet gewoon een reden dat die ene dag tot nu toe redelijk onontgonnen gebied was voor professionele fotografen? Mij lijkt de aanwezigheid van de verlosk undige en de kraamhulp op D-day al een behoorlijke invasie op mijn privacy. Laat staan dat er nog iemand loopt rond te spanjolen, met nóg een extra oog. Of die nou vanuit de ‘goede hoek’ kijkt of niet.
Bovendien: waarom zou ik professionele foto’s willen van mijn bevalling? Als er al foto’s worden gemaakt, zijn die alleen bestemd voor zeer kleine kring. Heel professioneel hoeven die dus niet te zijn. En op internet zetten, zoals hier of hier? Dat ga ik al helemaal niet doen. Sterker nog, dat zou helemaal niemand moeten doen. Laten we eerlijk zijn, leerdoeleinden daargelaten, is er toch geen behoefte aan dergelijke foto’s, van ontplofte egels en bloederige bevallingstaferelen. Waar is anders de grens?
————————
Volg HP/De Tijd ook op Twitter!
