Spring naar de content

Waarom ik niet Twitter

Ik Twitter niet. Ik kan het niet. Ik zou heel graag zeggen dat ik een voorloper ben. Postmodern. Maar daarvoor zou ik van Twitter áf moeten zijn. Postmodern word je niet van een beetje pathetisch aan de zijlijn blijven staan met een prepaid Nokia. Of wel, maar dan snap ik postmodern niet en dat is dan opnieuw zo’n vernedering en ik ben hier al zo eerlijk.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Sanne Rooseboom

Twitter is van jullie, wereld. Van de mensen die nog ruimte hadden in hun hoofd en honger naar meer contact, meer nieuws, meer interactie. Ik ken die honger heel goed, en juist daarom blijf ik er van weg. Als ik chocoladekoekjes in huis haal, eet ik ze allemaal op, dus koop ik ze nooit. Als ik Twitter in huis haal, zou ik er niet meer van af kunnen blijven.

Er is al teveel voor een makkelijk af te leiden geest. Al zo veel levens van andere mensen om obsessief te volgen via Facebook. Zo veel meningen te lezen onder aan artikelen. Zoveel vingers om mee op F5 te drukken als mijn mail openstaat. Zoals Pauline Bijster hier al schreef een paar weken terug in een mooie en scherp artikel: “De versnippering spreidt zich als een olievlek over het hele leven buiten het internet om. De versnippering is het leven zelf geworden.”

Ik wordfeud, Facebook, sms, whatsapp en mail zeker elk half uur. Er slipt altijd iets tussen mij en dat waar ik mee bezig ben. Mijn baby moet in haar onderbewustzijn de rechthoekige achterkant van mijn mobiel herkennen als ware het een familielid. Als ze een eend was, zou ze er achteraan waggelen. Bij elk flesje dat ik haar geef, hangt het ding boven haar hoofdje, want zelfs een half uur naar mijn baby staren kan ik niet. Ik heb acuut afleiding nodig en vind het natuurlijk overal. Het laatste nieuws, de laatste status updates. Volstrekt te missen, echt, er gebeurt niks als ik die dingen twee dagen langs me heen zou laten gaan, maar het is entertaining.

Mijn geest wíl afgeleid worden en omdat de wereld zich steeds vernieuwd, geef ik het die afleiding met het vage gevoel dat het oké is, omdat het nu net weer anders is dan tien minuten terug.

Dit is geen verkapt Twitter-kritiekstuk, ik zie dat het een fantastisch medium kan zijn waar mensen elkaar vinden, links delen, vanuit onmogelijke situaties contact maken tijdens revoluties enzo. Voor werk heb je het nodig, ik zou er mensen mee kunnen vinden en benaderen, discussies volgen, volgers verzamelen en daarmee indruk maken op opdrachtgevers. En het nieuws is er sneller dan op een nieuwssite.

Ik heb ooit eens maanden geen nieuws gevolgd. Geen kranten, niks online, alleen muziek op de radio. Het was verwarrend en fijn en saai, mijn concentratiespanne verbreedde zich, mijn interesse in wat ik wél las werd oprechter. Maar goed, de versnippering kwam al snel weer terug, eerst de krant weer, toen de radio erbij, toen Facebook.

Bij Twitter heb ik altijd de grens gesteld. Niet nog meer ruis, niet nog meer meningen die om aandacht schreeuwen. Ik neem iedereen erg serieus, ik zou een Twitter-fittie niet overleven.

Natuurlijk, het kan veranderen. Misschien maak ik die account aan, als ik meer zelfdiscipline heb aangeleerd. Maar op dit moment zou een zichzelf almaar verversende stroom aan meningen en informatie het ultieme excuus zijn om het continue bij te houden en me nooit meer te concentreren.

Onderwerpen