Stille revoluties in Nederland (1): Klub Kobalt
We leven in woelige tijden. In Nederland vinden namelijk twee revoluties plaats. Eén aan de links-progressieve zijde van het politieke spectrum en één in de ietwat rechtsere hoek.
Het officiële startschot van de eerstgenoemde revolutie mocht ik van dichtbij meemaken. Klub Kobalt is een beweging die GroenLinks wil reanimeren, hoewel het doel eigenlijk breder is. Op de website lees ik dat het een “vernieuwingsbeweging is voor groene en progressieve idealen”. Gelijkgestemden zouden dan ook binnen GroenLinks hun zegje moeten kunnen doen om de wereld groener en rechtvaardiger te maken.
Grachtengordel
Daarnaast is Klub Kobalt het zoveelste clubje dat wil dat de politiek (GroenLinks voorop) aansluiting vindt bij de samenleving. Dan is het best geestig om je beweging te vernoemen naar een grachtengordelkroeg. Maar misschien is dat toeval en woonden de initiatiefnemers verspreid over het hele land. Een kroeg op loopafstand van Amsterdam Centraal is dan zo gek nog niet. Voor de lancering waren er afgelopen donderdagavond enkele sprekers uitgenodigd die hun idealen in de praktijk brachten.
Een man met de jeuktitel ‘Awarded Foodtrendwatcher’ legde toehoorders uit dat er teveel eten wordt weggegooid. Om mensen hierop te wijzen wil hij 5000 man op de Dam verzamelen die voedsel consumeren dat anders zou worden weggegooid. Dat een ieder er naar moet streven geen voedsel weg te gooien, is een weinig vernieuwend inzicht. Als met 5000 mensen voedsel eten het ultieme statement is voor een vernieuwde betere wereld, dan kunnen we in vuilnisbakken graaiende zwervers een Nobelprijs voor de Duurzaamheid geven.
Eco-sustainable high fashion
Daarna vertelde een dame over de duurzame kleding die haar bedrijf in Nepal liet produceren. Daardoor kon zij 25 gezinnen in het land voeden die grote kledingproducenten links laten liggen. Die kiezen vaak voor makkelijk bereikbare landen als India en Bangladesh. De kledingproducent stelde dat het niet kon kloppen dat shirtjes in de Kalverstraat 9 euro kosten. Klopt. We weten al jarenlang dat onze goedkope kleding niet onder de juiste werkomstandigheden en voor een eerlijk loon wordt gemaakt.
De dame voorspelde dat er binnen tien jaar geen shirtjes van 9 euro meer te koop zijn, omdat mensen zullen kiezen voor ‘eco-sustainble high fashion’. Dat lijkt mij onwaarschijnlijk. De nichemarkt voor exclusieve kleding heeft kans om te groeien. Het is leuk voor de ‘happy few’ in de grote steden die het zich kunnen veroorloven. Grotere gezinnen en jongeren met een kleiner budget zullen echter eerder naar de Primark of H&M gaan. Daar valt weinig aan te veranderen zolang gerecyclede kleding driemaal zo duur is.
Apocalyptisch
Deze initiatieven zijn prijzenswaardig en hebben voedingsbodem, omdat er simpelweg een (kleine) markt voor is. De impact van dergelijke projecten blijft echter gelimiteerd, net als de impact van dit soort politieke revolutietjes. Gedurende de avond vlogen de dooddoeners door de lucht (en op het Twitterscherm). Bestaande structuren voldeden niet, cultuuromslagen waren broodnodig en de mens moet weer centraal staan in politiek en samenleving. De toon was welhaast apocalyptisch. Als we nu niets doen gaat het verschrikkelijk mis, begreep ik. Maar gelukkig gaat het allemaal goed komen. Dankzij de aanwezigen. Dat zijn namelijk mensen die ‘iets’ willen met de wereld. Uiteraard hing er een ‘enorme energie’ in de zaal en de hoge opkomst toonde aan ‘dat er echt iets moest veranderen’.
Zin in de toekomst
Een standaardrecept: dergelijke politieke avonden beginnen met een alarmerende toonzetting. Gelukkig zijn er nu echt veranderingsgezinde, niet-afgunstige, coöperatieve en begripvolle mensen die dat gaan veranderen. Als je niet beter zou weten denk je spoedig het paradijs te betreden. Ineens bevatte ik de verkiezingsslogan van GroenLinks, – Zin in de toekomst- veel beter. GroenLinksers hebben altijd zin in dat wat komen gaat, die prachtige wereld die ontstaat wanneer ‘iedereen de schouders eronder zet’.
Soms vrees ik alleen dat ‘zin in de toekomst’ zo belangrijk is, dat men het heden vergeet. Voor wie een structurele ontevredenheid over het heden koestert, zal de toekomst een verzameling nooit ingeloste beloftes vormen.
