Gerrie Mühren: vijf keer hooghouden tot in de eeuwigheid
Vijf keer. Zo vaak houdt Gerrie Mühren de bal hoog, op 25 april 1973, in het Estadio Bernabeu, Madrid. Iedereen kan een bal vijf keer hooghouden – je hebt er alleen twee functionerende benen voor nodig.
Vijf keer.
Keer 1: De aanname
Uit een lange pass van Hulshoff haalt zijn linkerschoen alle vaart uit de bal. De bal stuit zachtjes omhoog, loodrecht, als een glas dat valt bij het afwassen.
Keer 2: Het chocoladebeen
Gerrie Mühren was linksbenig. Ik bedoel daarmee: zijn linkerbeen was net iets beter dan zijn rechterbeen, maar zijn rechterbeen was vele malen beter dan welk been van de gemiddelde Eredivisievoetballer dan ook. Je zou ook kunnen zeggen: als Gerrie Mühren linksbenig was, zijn er veel spelers geenbenig.
Het rechterbeen komt nauwelijks van de grond, de voet gaat tien centimeter de lucht in. Zacht ploft de bal op de geveterde wreef.
Keer 3: De liefkozing
Het spel lijkt voor even bevroren. Alsof Gerrie met zijn voeten de pauzeknop heeft beroerd. Zijn truc is vele malen nagedaan. Langer, in de loop, met meer verschillende lichaamsdelen. Maar niemand (Richard Witschge niet, Luis Suarez niet, Kerlon niet) is er ooit in geslaagd een wedstrijd stil te leggen.
Met iets meer kracht dan net duwt Gerrie Mührens linkervoet de bal de Madrileense avondlucht in.
Keer 4: Mao
Er zijn weinig beelden van Gerrie Mühren in een heus Ajax-tenue. De wereld zal hem herinneren in dit Mao Zedong-outfitje. Zie hoe de nummer zeven van Real Madrid lusteloos op Gerrie Mühren af komt joggen. Zoals je naar de plek van een aanrijding rent. Je wilt wel sneller, maar de angst voor wat je zult aantreffen trekt aan je mouw.
Hoe lang kan dit doorgaan, vraag je je af? Gerrie Mühren staat bekend als de meest balvaardige aller Ajacieden. Bovendien is zijn conditie legendarisch. Dit kan uren duren… Onderwijl gaat zijn chocoladebeen weer omhoog, mechanisch haast, als een parkeergarageslagboom.
Keer 5: Wiegen
Alle leven is uit de bal. Het is een propje in een prullenmand geworden, een rond kadaver van wit leer. De linkerschoen van Gerrie Mühren wiegt hem een seconde lang in slaap.
(Ooit zag ik die linkervoet een penalty nemen. Ik was tien en Mühren was met oud-Ajax naar mijn Bussumse club afgereisd om oude gloriedagen te doen herleven. De meeste van hen waren te zwaar, te grijs of te onbekend om nog enige indruk te maken. Gerrie Mühren was nog net zo mager als op 25 april 1973. Toen hij een penalty nam, leek hij dat met rechts te zullen doen. Op het laatste moment zette hij zijn rechtervoet naast de bal en zwiepte zijn linkerbeen achter het rechter langs. De bal verdween in de kruising.)
Iemand drukt op Play, het leven gaat verder waar het gebleven was. Gerrie Mühren zal vanaf dit moment nog ruim veertig jaar in leven zijn. Hij weet het nu nog niet, maar het zijn deze vijf balcontacten die hem tot ver na zijn dood zullen doen voortleven.
