Geert bedankt! (hoe je ons volk in één klap met elkaar verbond)
Beste Geert, ik wist niet dat deze tijd nog eens zou komen, maar het moet me van het hart. Bedankt, jongen. Driewerf dank. Door jouw roep om minder Marokkanen heb je ervoor gezorgd dat er weer een sprankje eenheid te voelen is in dit land. Verbinding.
Schreef ik kort geleden nog dat Nederland een laf land was geworden, een land van buigend gras en laf lachende politici, in één klap werd een ander beeld zichtbaar. Verschoof het vlakke lieflijke poldermodeldecor een stukje en verscheen er iets wat ik lange tijd niet meer had gezien. Huizenhoge protestgolven denderden over onze vaderlandse gronden heen, een breed gedeelde verontwaardiging, woede, ontzetting en afkeer over de stuitende domheid van je toespraak. Ditmaal werd de afkeuring niet alleen door links Nederland gedragen, zelfs een deel van je eigen achterban nam beschaamd afstand van je woorden.
Magisch bindmiddel
Op Facebook deelden duizenden mensen hun verontwaardiging, ineens werd pijnlijk duidelijk hoe groot de impact van je haatboodschap was. Marokkaanse kinderen die bang waren het land uit te moeten, ouderen die een goebbeliaans déjà vu-moment kregen na het zien van het dom scanderende ‘minder, minder’-meelooppubliek. Iedereen wist instinctief dat hier een grens was overschreden, en dat besef werkte als een magisch bindmiddel. Mensen gingen de straat op om te demonstreren, duizenden deden aangifte tegen jou en je boevenbende, en autochtone allochtonen werden geroerd door ons, kaaskoppen, in de armen gesloten.
Eén Marokkaan minder
Een mooi voorbeeld hiervan is een filmpje dat ik op Facebook tegenkwam. Eén Marokkaan minder heet het, waarin ene Nesim afscheid neemt van Nederland. Bij 1,14 minuten moest ik een traan wegslikken, Geert. Samen met duizenden anderen die dit bekeken en deelden. Mijn tranen waren niet alleen om die mensen die je zo genadeloos wegzet, hoor Geert, maar ook een beetje om jou. Wat is er toch met je gebeurd, dat je zo bent geworden? Ben je vroeger gepest? Kreeg je niet genoeg aandacht thuis? Je ziet, ik probeer me in te leven, Geert. Afijn, laten we het filmpje bekijken.
Weense folklorepop
Dit filmpje zegt het dus allemaal, Geert. Beter kan ik het zelf niet zeggen. Dit is het gevolg van je haatdragende woorden. Verbinding. Het besef dat we bij elkaar horen. Je wist stiekem zelf ook wel, hè, dat je ditmaal te ver was gegaan. Tijdens je toespraak klonk je al minder ferm dan anders, en de volgende dag op het nieuws, toen je een armzalige verdedigingspoging deed, leek je blonde pruik ineens een beetje scheef op je hoofd te staan. Je anders altijd zo felblonde peroxidehaar oogde flets, alsof je het al een tijdje niet geverfd had. Je was ook duidelijk niet in de make-up geweest, als een Weense folklorepop die te lang in een stoffige muziekdoos had gelegen, zo zag je er uit. Alsof je elk moment uit elkaar kon vallen. Net als je holle retoriek.
Aftakeling
Later zal men zeggen: daar begon het. Het verval. De aftakeling. Mooi dat je die zelf in scène hebt gezet, Geert. Daar kun je eens een keer niemand anders de schuld van geven. Je eigen graf graven, noemen ze dat. Eigenlijk moeten we je daar dankbaar voor zijn. Je hebt bereikt wat het beste pr-bureau van de wereld nog niet voor elkaar heeft gekregen, of ooit zal krijgen. Je hebt een heel volk in één klap met elkaar verbonden. Sjappoo, Geert, sjappoo.
