Spring naar de content

Het twijfelachtige bestaan van de guilty pleasure

Veel woorden betekenen niet meer wat ze ooit betekenden. Een loodgieter giet geen lood meer, met een ijskast wordt al een eeuw geen kast vol blokken ijs meer bedoeld, en een guilty pleasure is, laten we eerlijk zijn, allang niet meer echt guilty.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Lisa Bouyeure

Op 28 mei 1860 werd de term voor het eerst gebruikt in een stuk in The New York Times. ‘The Sunday Law and the German Press’ ging over het zondagse kerkbezoek, dat stervelingen uit de buurt zou houden van ‘the dens of guilty pleasure and the haunts of vulgar folly’. Kort gezegd: het bordeel. Christelijke reinheid versus vleeschelijke schuld, heel overzichtelijk.

Kadetje in tomatensoep dopen
Met zonde en afvalligheid heeft het begrip tegenwoordig weinig meer te maken. Google ‘Wat is jouw guilty pleasure?’ en je komt al rap bij het Viva-forum uit – en daar weten ze wel hoe je een fatsoenlijk bacchanaal viert. Een wit kadetje in de tomatensoep dopen, mandala’s inkleuren met dikke stiften, lekker zwelgen bij een Merci-reclame, een zijden kunstplant mooi vinden, of – living on the edge – ’s avonds als ‘manlief’ al naar bed is een flesje Grolsch en een zakje Croky opentrekken. Weesgegroet daar maar eens tegenop.

Niets saaier dan verantwoorde ‘guilty’ pleasures
In bijna alle gevallen – elke ochtend je boterham met foie gras besmeren misschien daargelaten – is shameful pleasure meer van toepassing. Zonde en schuld hebben plaats gemaakt voor de angst om ontmaskerd te worden als liefhebber van triviale cultuuruitingen, jeugdsentiment, vet en zoet eten of drank. Specifieker: Here Comes Honey Boo Boo, chips met mayonaise, Gordon & Re-Play, cola bij het ontbijt of in je eentje twee flessen zoete witte wijn soldaat maken.

Maar het over de brug komen met je guilty pleasures blijkt een precaire aangelegenheid. Kijk maar eens op Twitter tijdens de muziekrubriek ‘Guilty Pleasure’ van De Wereld Draait Door, waarin Nederlandse zangers en zangeressen in de regel ultieme klassiekers of cultpareltjes uitkiezen. “Dat is geen guilty pleasure!” riep men verontwaardigd in koor na zoetgevooisde uitvoeringen van Wham, Ginuwine en Dolly Parton. Guilty pleasures moeten écht lowbrow (of liever nog nobrow) zijn, wil je na je bekentenis geen grotere snob zijn dan je al was.

Schuldig of onschuldig?
Elke ochtend met Hey Marlous van Zanger Rinus onder de douche? Guilty. Grandioze hits uit voorbije tijden? Not guilty! Of is de grens neveliger dan dat? Foo Fighters-zanger en voormalig Nirvana-drummer Dave Grohl hield ooit een vurig pleidooi tegen de guilty pleasure. Als hij godbetert Toxic van Britney Spears een topnummer wilde vinden, dan deed hij dat gewoon. “Fuck you! Dat is wie ik ben, verdomme. Dat hele guilty pleasure-gedoe is full of fucking shit!” – en daar heeft de beste man natuurlijk gewoon gelijk in. (Daarbij is Toxic ook een knaller van een hit.)

Je schamen voor wat je leuk vindt, dat is pas écht gênant.