Waar we het niet over hebben, als we praten over Boef en Eurlings
Het was me weer een ophefweekje. Boef schold vrouwen uit voor hoeren en gaf een zielige impressie van iemand die excuses aanbood. Mensen werden massaal boos en Boef is nu klaar. Camiel Eurlings mishandelde zijn vrouw en gaf in een interview zulke treurige (en neppe) excuses dat mensen nog bozer op hem werden. Ook Eurlings is nu klaar.
Ergens was het bemoedigend, want het lijkt erop dat groep vrouwen die geen geduld meer hebben voor seksistische bullshit exponentieel gegroeid is het afgelopen jaar. Maar aan de andere kant hing de ophef me de keel uit, want de discussie ontspoort iedere keer volledig.
Camiel Eurlings betreurde ‘de hele gang van zaken’ ontzettend in het statement waarin hij zijn aftreden bekend maakte. Bedoelt hij daarmee dat hij betreurt dat hij zijn ex mishandeld heeft? Of dat hij ervoor gepakt is? Of dat het volk niet netjes meewerkte met de pr-strategie van zijn advocaat?
Het lijkt op dat laatste, want hij wijdt uit: “De discussie over mijn al dan niet aanblijven leidt af van waar het, juist nu, om moet gaan.” Doelt hij op het feit dat er nu voor de zoveelste keer een (oud-)politicus in het nieuws komt vanwege bepaald niet onbesproken gedrag? Leidt het gedoe over zijn aftreden af van de brede maatschappelijke discussie die we zouden kunnen voeren over huiselijk geweld? Over het feit dat organisaties als het IOC en de Tweede Kamer er kennelijk geen probleem mee hebben dat ze vrouwenmeppers aannemen? Dat je dan nog steeds lekker jolig op de foto mag met de premier?
Nee natuurlijk niet. Eurlings treedt af omwille van zijn liefde voor de sport. Vrouwenmishandeling? Totale bijzaak.
In het geval van Boef zijn we nog verder van huis. Hoe langer de discussie over de seksistische vrouwbeelden van de rapper duurt, hoe verder iedereen weer in de klassieke loopgraven schiet. Want we waren nog geen twee dagen verder in de ophef, of extreemrechts stond al te schreeuwen dat het alleen maar kwam omdat hij Marokkaan/moslim/allochtoon/vieze rifaap zou zijn. (Boef is geboren in Frankrijk en heeft Algerijnse ouders, maar dat doet er kennelijk niet toe).
Vervolgens kwamen er daar weer tegengeluiden op, want hoe hypocriet is bijvoorbeeld Geert Wilders die zich uitlaat over Boef, terwijl zijn eigen Dion Graus in 2003 in opspraak raakte omdat er aangifte werd gedaan van mishandeling van zijn toenmalige hoogzwangere vrouw? Zit er niet een racistische beweegreden achter de verontwaardiging van mannen die feminisme over het algemeen verschrikkelijk gezeur vinden, tenzij het gaat om iemand met een andere huidskleur?
Daar kon vervolgens weer een tegenreactie op worden verwacht want seksisme is seksisme. Daar nog een ander maatschappelijk probleem bij betrekken gaat het klassieke Opzij-feminisme kennelijk echt een brug te ver. En daar bovenop kwam nog eens de vraag of de mensen die benadrukken dat seksisme en racisme allebei tegelijk kunnen bestaan, dat niet gewoon doen om zichzelf te etaleren als het allerheiligste van ze allemaal zijn, met hun vieze intersectionele ijdeltuiterij. Bemoei je met je eigen zaken.
Omdat al deze ophef zo vermoeiend is zou je bijna vergeten dat het ook een verbetering is. Het is een ongelofelijke stap vooruit dat mensen zich uitspreken, steeds meer mensen voor elkaar opkomen en dat types als Eurlings en Boef niet meer wegkomen met publieke vertoningen van seksisme. Er wordt een duidelijke boodschap verzonden dat dit gedrag onacceptabel is.
Maar als dj’s en festivals zo’n ontzettend groot probleem hebben met de seksistische hiphopcultuur, kunnen ze misschien ook eens hun best doen om meer vrouwelijke rappers een podium te geven. Als we het zo ontzettend te doen hebben met de vrouwen die slachtoffer worden van huiselijk geweld, misschien kunnen we er dan ook voor zorgen dat er strengere wetgeving komt.
Misschien dat de daders dan met meer dan alleen een aantekening op het strafblad wegkomen, en daarna ook niet langer welkom zijn om publieke functies te bekleden. En misschien kunnen we, als we het zo te doen hebben met vrouwen die ‘ontmaskerd’ worden als ‘kech’, aan hen vragen hoe ze geholpen en ondersteund kunnen worden. En in ieder geval ophouden met ze een trap na geven door ook nog hun familie, religie, afkomst en cultuur te beledigen.
Laten we boos zijn, laten we ons vooral niet bemoeien met onze eigen zaken. Maar bovenal: laten we onszelf niet te kort doen door alleen maar in verontwaardiging en ophef te blijven hangen.
