Erland Galjaard stapt per 31 maart op als RTL-programmadirecteur. Hij gaf eigenlijk geen interviews, maar voor HP/De Tijd maakte hij voor het decembernummer van 2015 een uitzondering. Hij had een zwaar jaar achter de rug: zijn vrouw Wendy van Dijk werd op smadelijke wijze van cokegebruik beticht, en zelf werd hij weggezet als rücksichtslose geldwolf – terwijl zijn veelbekeken programma’s de ene na de andere Televizier-Ring winnen. Hij ging in gesprek met Jojanneke van den Berge. Aan de muren van zijn kantoor hangen tekeningen, een van zijn tante, een boerderij waar zij en zijn moeder als kind op uitkeken (“Romantisch, hè?”) en van zijn dochters uit zijn eerste huwelijk – inmiddels negentien en zeventien. “Dit is een paashaas. En dit hier moeten eieren voorstellen.” Hij raakt zijn salade niet aan, want ‘met volle mond spreken is wel erg onbehouwen’. Erland Galjaard, RTL-programmadirecteur en echtgenoot van Wendy van Dijk, is voorkomend, galant. Zijn vader Hans Galjaard, emeritus hoogleraar humane genetica, noemt zijn zoon in interviews ‘een exacte kopie’ van zichzelf. Een man met ‘gein’ in zich, iemand naar wie je ‘met de benen gestrekt’ kunt luisteren. “De ómwegen in mijn vaders verhalen... Maar ik ben net zo erg, ha ha!” Galjaard, de enige gesjeesde student in een familie van wetenschappers, is trots op zijn werk. De kijkcijfers zijn immer hoog en veel van wat hij aanraakt verandert in een Gouden Televizier Ring – dit jaar gewonnen door SynDROOM – of zelfs een Emmy. Maar bovenal vindt hij het net als zijn vader belangrijk om als integer man gezien te worden. “Bij een van de laatste grote interviews die ik gaf, om Project P – Stop het pesten uit te leggen, wist ik niet dat ik op de foto moest. Ik had een T-shirtje aan.” Hij trekt een kast open. “Kijken of die krant hier nog ligt. Nee, weggegooid, goed zo. Weet je hoeveel ingezonden zeikbrieven ik daarover kreeg? De boodschap doet er kennelijk niet meer toe als je een T-shirtje draagt. Als baas bij de commerciëlen ben je bij voorbaat verdacht. "Vanwege ons bereik hebben we de mogelijkheid om dingen te doen die misschien zelfs sommige politici niet kunnen. Ik doe dit werk omdat ik geloof dat je met tv een belangrijke positieve invloed kan hebben op mensen. Zowel door ze te amuseren, te laten ontspannen, als door discussies op gang te brengen, begrip te kweken. Maar veel van wat wij maken en doen, kan op wantrouwen rekenen. Als de KRO een programma maakt over kankerpatiënten in de laatste fase van hun leven en het hele gezin wordt gefilmd, dan is dat ‘duiding’ en ‘zingeving’. Als wij dat doen, is de wereld te klein.” Stilte. “Nu beginnen we meteen al daar, dat was niet de bedoeling.” Waarom niet? “Ik ben bang geworden om interviews te geven. De ervaring leert dat mensen ook van wat ik hier ga vertellen, zullen zeggen: hij lult maar wat raak. Dat is ook nu mijn angst. Want maakt het nog wel uit? Krijg je nog meer over je heen? Maar de mensen die met mij werken, moeten zich door mij beschermd voelen.” Waarom wordt er zo sterk op RTL, op jou gereageerd? “Ik heb me dat zeker ook de laatste tijd afgevraagd. Iemand die een commercieel bedrijf leidt dat ook programma’s voortbrengt als Barbies baby, mag blijkbaar geen maatschappelijk relevante programma’s maken. Laat staan meewerken aan een blad als Wendy. “De uitzendschema’s komen niet tot stand met het idee: zo kunnen we het meeste geld verdienen. Sterker, ik kan de hele zender succesvol vullen met programma’s als Van der Vorst ziet sterren. Dat is de helft goedkoper dan Diagnose gezocht of Verslaafd. Die vergen heel veel voorbereiding, en nazorg. Misschien wekt het ook irritatie op dat Wendy en ik een stel zijn dat veel doet. Zo van: zij zijn zo machtig. Onzin.” Kom op, jullie zijn een powerkoppel. “Bij RTL bepalen we de dingen met een team. Natuurlijk, ik bepaal de lijn. De kritiek op onze programma’s komt uit een bepaalde hoek. Niet vanuit het publiek. Als het totale onzin is, onoprecht en als wij rücksichtslose geldwolven zijn, dan zouden er niet zoveel mensen kijken naar programma’s als Gepest, Diagnose gezocht, SynDROOM, en zouden ze niet zo positief reageren. Dat is een totale onderschatting van de kijker.” Is het not done onder de intelligentsia om positief over de commerciëlen te denken? Je vader grapte weleens: jongen, ga toch bij NOVA werken. Is commercie misschien zelfs een beetje vies? “We zijn vanaf het begin, wanneer je je moet onderscheiden van hetgeen er al is, heel lang minder inhoudelijk geweest. Dat blijft aan ons kleven. Ron Brandsteder, Hans Kazàn, de shows, reclame. De afgelopen vijftien jaar is de NPO veel commerciëler gaan denken. En RTL werd steeds inhoudelijker. De NPO en het publiek uiten grote bewondering voor de maatschappelijke thematiek die wij goed onder de aandacht weten te brengen. Maar enkele recensenten willen dat kennelijk niet horen. “Ik heb begrepen dat voormalig Volkskrant-recensent Jean-Pierre Geelen zegt dat ik aan vieze marketing doe. Tja. Ik hoef helemaal niet aan marketing te doen. Als je vijf zenders hebt, doe je een promo eruit en je bereikt miljoenen mensen.” Hij noemt je ook een tv-boer. “Ik ben een tv-boer als je het zo wil zien. Maar ik denk dat je mij en RTL daarmee enigszins tekortdoet. RTL heeft de Machiavelliprijs gekregen, onder meer voor onze bindende rol in de samenleving, ik ben omroepman van het jaar geweest, we hebben talloze Televizier-Ringen gewonnen met zelfbedachte formats: De TV Kantine, The Voice, SynDROOM. Ik vond het overigens vreselijk dat Jan Smit bij het Televizier-Ringgala over Eva Jinek zei dat ze niet meer met de slang van Freek wil spelen. Dat je denkt: ik loop de zaal uit.” Geelen stopt met tv-recensies: het hoogtepunt van jouw jaar? “Nee. Ik hoor van anderen hoe vaak hij het over ons had in zijn afscheidsinterview om zijn boek over tv kijken te promoten. Nou best. Ik schaar hem en onder die leuke Statler en Waldorf van The Muppet Show: die zitten op een balkonnetje volstrekt inconsequent te ouwehoeren en te doen of ze er verstand van hebben: ‘It was a great show’, ‘Well, parts of it were good’, en aan ’t eind is het helemaal waardeloos: ‘Boooo’. Dat is de rol die tv-recensenten spelen. Prima. Als ze niet opvallen, dan kabbelt het, dan bestaan ze zelf niet.” Jullie behalen grote successen, heel veel mensen beleven plezier aan RTL. Je kan ook zeggen: ik blijf mezelf niet uitleggen. “Er is een groot verschil tussen beweren dat het allemaal niet klopt of een waardeoordeel hebben over de programmering. Recensenten mogen kritiek hebben, daar heb ik veel minder moeite mee. Maar ineens kan het heel breed in alle media zijn: RTL deugt niet. Want: commercieel. Dan voel ik sterk de behoefte om dat recht te zetten. Omdat het wél klopt: onze productie, research, nazorg. Als ons publiek beïnvloed zou worden door die veelheid aan vooringenomen negativiteit, dat zou ik erg vinden. “Ik ben trots op onze presentatoren, die volgens sommigen geen inhoud zouden hebben. RTL heeft mákers in dienst, mensen die zich met het hele proces bemoeien: Humberto Tan, Linda de Mol, Chantal Janzen die nu in Duitsland doorbreekt, Peter van der Vorst die zich geweldig heeft ontwikkeld van iemand uit de entertainmenthoek die met een verkeerd jasje zat te zeggen wie er nu weer jarig was. De toekomst in tv-land is voor de makers, het multitalent.” Stilte. “Ik moet dit niet doen, omdat het waarschijnlijk niks oplevert. Maar toch, vanuit mijn hart... “Men stelt ook de vraag: hebben ze nou echt zo’n programma nodig om dit op te lossen? Mensen die gedwongen hun huis moeten verkopen, krijgen er veel meer voor als het in Uitstel van executie door ons wordt opgeknapt en aangeboden. Dan zijn ze uit hun schulden. Zo helpen we mensen bij Obese, Effe geen cent te makken, Ontvoerd. En ja, dat scoort goed. Dat wil niet zeggen dat het onoprecht is, dat we het voor het geld doen. Dat raakt mij ook als vakman. En dat zou misschien niet moeten. Wendy zegt wijzer: ik doe dit voor mensen met wie ik werk en de kijkers. Ik ben wat gevoeliger en agressiever: verdomme het is gewoon oneerlijk, het klopt niet. Want ik doe dit ook vanuit een bepaald soort... idealisme is een groot woord.” Jij kunt dat soort woorden beter mijden? “Straks word ik weer dood gewenst online.” Jullie krijgen vaak het verwijt kwetsbare mensen in te zetten voor jullie programma’s. Geagiteerd: “Ten eerste zetten wij niemand in, mensen melden zich, vragen onze hulp. Wij werken écht niet met debielen, zoals die dan worden genoemd. Mensen die schulden hebben, of wier kind geen diagnose kan vinden, of die veel te zwaar zijn, dat zijn geen debielen, of laagopgeleiden. “Vanaf januari gaan we een programma uitzenden over de mantelzorg. Niet echt sexy hoor. Ik zei meteen (vies gezicht): ‘Dat klinkt heel stoffig, met lelijke gordijnen.’ Maar toen heb ik voorbeelden gezien van hoe de rol van de overheid daarin veranderd is de laatste jaren, hoeveel mensen hun leven in het teken moeten zetten van hun zoon, hun echtgenoot. Verdrietige maar ook mooie beelden. “We zijn ook bezig met een programma over geestesziekten. Bij Obese start iemand met tweehonderd kilo en die kan met heel veel coaching echt resultaat boeken. Die illusie hebben we hier niet. Wel kunnen we erkenning schenken, het bespreekbaar maken en inzichtelijk. Het is een urgent en relevant probleem in onze samenleving.” Heb je zelf depressieve neigingen? “Nee. Wel kunnen dingen mij diep raken. We verloren in korte tijd Menno Buch, de vrouw van RTL-directeur Bert Habets en Thé Lau. Het verdriet van hun families trek ik me zeer aan, krijg ik niet uit mijn hoofd. Thé vertelde me dat hij de dag nadat hij bij Late Night had gezegd dat hij dood zou gaan door een ander programma werd gebeld: hoe hij het in zijn hoofd had gehaald bij RTL te gaan zitten. En door een begrafenisondernemer: ‘Hé, ik regel een topuitvaart voor je, moet je wel ons gezicht worden.’ Mensen kunnen raar doen.” Hoe belangrijk is Late Night voor jou? “Late Night is cruciaal voor RTL. Voor een familiezender is het belangrijk om half elf de dag te evalueren. Er is ruimte voor een ontroerend verhaal zoals onlangs met de vier vrienden die de aanslag in theater Bataclan overleefden – zij vertelden overigens dat wij hen als enige van alle media die hen hadden benaderd professionele hulp hadden aangeboden. Er is ruimte voor wetenschap, en ja iemand komt zijn boekje of RTL-programmaatje verkopen, net als bij DWDD. Je gaat je bed in met een glimlach en hebt vaak mooie verhalen gehoord, dat is de bedoeling van dat programma. “Het was een dappere keuze van RTL. Want je vraagt je bazen: doe mij nog even heel veel miljoenen per jaar voor een zender die al heel goed loopt.” Had Rick Nieman, die vertrok naar WNL, gehoopt op de plek van Humberto? “Denk ik niet. We hebben een goede pilot met hem opgenomen voor een andere talkshow. Daar had ik wel een serie van gewild, maar daar heb ik blijkbaar te lang mee gewacht. Op de kijkcijferkrachtmeting tussen Tan en Pauw moet ik altijd even macho-achtig reageren: gemiddeld scoren we tussen de drie- en vierhonderdduizend kijkers per week meer. Het is geen toeval dat Pauw nu ook met een laptopje drie leuke fragmentjes van internet bekijkt. Maar dat is het spel. Alleen maar leuk.” Ben je een macho? “Ik ben wel een mannetje misschien.” Wat is het verschil? “Een mannetje staat meer ergens voor. Is drammerig.” Volgens Volkskrant-stijlagent Arno Kantelberg zou je aan de ‘ziekte van Pauw’ lijden: te veel inkijk en armbandjes. De twee bovenste knoopjes dicht is zijn devies. “De armbandjes zijn me heilig. Ik kreeg ze van mijn kinderen en elk bandje vertegenwoordigt iets wat we samen meemaakten. Daar ben ik trots op en ze gaan nooit af. Wat de knoopjes betreft: ik krijg liever lucht.” Móet je een mannetje zijn op jouw positie? “Peter Lubbers, directeur tv bij SBS, is ook een mannetje. Een man, want hij is één meter negentig. Maar niet zo sterk. Paul Cormont van 62, oud-zenderbaas van RTL 5, legde hem hier eens in twee seconden om, daar hebben we zo om gelachen! Je moet sterk in je schoenen staan. John de Mol is inmiddels een goede vriend. Acht jaar geleden kwam ik als een jongetje bij hem op audiëntie. Maar al snel dacht ik: hij moet geen invloed op mijn schema gaan lopen uitoefenen. Dat respecteert hij, ook omdat ik dat afdwing als vakman. “Laatst begonnen we om 17.00 uur. Dan heeft hij een lijst van 28 programma’s. Het is dat ik om 23.00 uur doodmoe zeg: ‘Hé John, ik ga naast m’n meisje liggen.’ Hij is dan nog helemaal fit. Die man is zestig en ik verdorie 48. Zijn krachtenveld en overtuiging behoeven ook wel tegenwicht. Bij RTL bieden we dat. Bij andere zenders heeft hij dat minder en daar is het succes van zijn formats vaak ook minder groot. “Over het vorige seizoen van The Voice had ik hem een mail geschreven. Ik vond het te gelikt. Dan roept hij iedereen bij elkaar: topregisseurs, topmontagejongens – Nederland is zo goed in tv-maken. Mijn mail lag uitgeprint op tafel. Ik geneerde me bijna, want die wás een partij stevig. Maar John zei: ‘Nee, punt voor punt nemen we dit door.’ Dat resulteerde in een veel beter seizoen. Dat is de kracht van John. “Ik bewonder hem ook als mens. Hij weet veel, van kunst bijvoorbeeld. Met zijn verjaardag gingen we naar Rome, dan laat-ie je plekjes zien waar ik het bestaan niet van wist. Zelfs mijn moeder, die heel veel van kunst weet, zegt dan: uniek dat je dat hebt kunnen zien.” Jullie kwamen dit jaar met businesszender RTL Z. Onlangs stelde je: dat loopt nog niet zoals gehoopt. “En dat vind ik niet zo raar, moet ik zeggen. We zitten op 12 op de afstandsbediening, en het is ook niet de makkelijkste materie. Ik vind dat ze zich redelijk snel aan het herpakken zijn. Er is geen twijfel over het voortbestaan. Wij kijken nu vooral naar de inhoud, wat is er wel en niet goed gedaan. Paul van Liempt is een uitstekende interviewer, maar zit hij nu in het juiste programma? “Videoland, onze Netflix-variant, moet ook nog op gang komen, maar het is een heel interessante ontwikkeling. On demand kijken wordt groter. Lineair kijken loopt voor het eerst terug van drie uur tien naar drie uur vijf. Nog altijd veel, maar natuurlijk reageren adverteerders daar ook op. Maar zolang je goede dingen maakt, weten mensen je wel te vinden. Of dat nou op een computer is, of straks met een virtual reality-bril, zoals Netflix aankondigde. Hoe maakt me niet uit, ik denk na over wát die mensen dan gaan kijken op zo’n bril. Dit jaar ben ik vooral trots op Dance Dance Dance. Die techniek van augmented reality, waardoor mensen in een bestaande videoclip kunnen dansen, voegt echt iets toe. Dat gaat de wereld over. RTL zal zich op dat gebied nog verder ontwikkelen, naar een meer contentcreërend mediabedrijf.” Je werkte ooit als redacteur voor Paul Witteman, was medebedenker van Radar. De NPO heeft je benaderd om terug te komen en wel als de grote baas. “Ik blijf, als ze willen, tot mijn pensioen bij RTL. Daar heb ik geen seconde over getwijfeld.” Niet eens een secondetje? “Nou goed, wel even, gewoon omdat ik het eervol vond dat ze aan me dachten. Ik zei Shula Rijxman en Henk Hagoort dat ik dan ook echt dingen zou willen kunnen veranderen, zonder netcoördinatoren ertussen. Ík praat dan met Pauw over hoe zijn programma anders moet. Dat gaat natuurlijk ver.” Je vader zei ter geruststelling tegen zijn drie kinderen: maak je geen zorgen, mijn niveau haal je toch nooit. Jijzelf hebt gezegd geen enkele intellectuele belangstelling te hebben. Botst dat? “Nee, wij hebben een enorme zielsverwantschap. Ik vind het fantastisch dat mijn vader steeds meer dingen waardeert van mijn wereld. Op ons huwelijk zijn Marco en Leontine Borsato en mijn ouders drie dagen met elkaar opgetrokken. Ze hadden het veel over de binnenwereld: over wat je voelt, denkt, bent. En de buitenwereld: datgeen dat invloed kan uitoefenen op wat je denkt, voelt en bent. Mijn vader speechte daar ook over. Een inspiratiebron voor Marco’s nieuwe album. Hij heeft mijn ouders uitgenodigd voor zijn optreden in de Ziggo Dome. Gisteren belde Marco me: ‘Je vader schreef me zoiets liefs: “Het is toch fantastisch dat zeventienduizend mensen jouw versjes meezingen.”’” Trots: “Versjes... Dat is nou mijn papa. Wie stuurt er nog handgeschreven brieven? Mooi.” Aan de vooravond van 2015 pleitte je in een online column voor meer positivisme. “Dat kan ik nu beter een keer uit de wereld helpen: ik ben geen positivo, geen Emile Ratelband die mensen over kolen laat lopen en zegt dat dat geen pijn doet. Ik ben een eerste klas realist. Het Wendy-concept van ‘zoektocht naar geluk’ heb ik bedacht. Simpelweg omdat dat bij Wendy past en daar ruimte lag in de markt, net als bij Late Night. Daar heb ik kennelijk gevoel voor. Wel kijk ik: wat is de toekomst en waar ligt het perspectief voor mensen, de hoop. Door alleen maar te zeggen: het wordt nooit meer wat, komen we niet verder. “Al acht jaar geleden zijn we bij RTL meer de focus op positivisme, het goede, het realistische gaan leggen. GTST scoorde niet meer. Het was donker, vol wapenhandel, drugshandel. Amerikanen analyseerden: meer licht, families erin, herkenbaarheid. Bij X Factor en Idols was het te veel om mensen lachen, mensen van wie het soms twijfelachtig was of ze dat wel aankonden. Dat is omgegooid naar de focus op echt talent, hun verhaal, hun drijfveren. Ook humor, luchtigheid hebben we toen teruggebracht: Ik hou van Holland, Ushi. Mensen moeten ook kunnen ontspannen na een week hard werken. Ik hoor wel dat ik het DNA van RTL veranderd heb in positieve zin. En dat kan natuurlijk altijd nog beter. Ik steek vaak genoeg een hand in eigen boezem: daar heb ik intern nog best weleens gedoe over.” Dat gaat onder meer over Boulevard. Je bent zelf geen fan? “Ik heb persoonlijk niet zoveel met dat genre. De kritiek die Boulevard weleens krijgt, daar ben ik het soms ook gewoon mee eens. Ik vind dat je de parkeergaragebeelden van Wesley en Yolanthe níet moet laten zien. Maar die strijd heb ik verloren.” Boulevard is je achilleshiel. Bij alles wat je zegt krijg je dat programma in je gezicht. “Enorm vervelend. Had ik dan moeten zeggen toen ik voor deze functie werd gevraagd: ik doe het niet want sommige dingen van Boulevard staan me niet aan? Ik vind het volstrekt onzinnig om bij alles omtrent RTL te zeggen: Galjaard is een klootzak, want hij is de baas van Boulevard. Dat wil niet zeggen dat ik niet medeverantwoordelijk ben en achter de schermen ben ik al jaren bezig het een bepaalde kant op te sturen. Dat leidt nu overigens tot een nieuwe opzet: minder gossip. Urgenter. Je moet mensen tips geven, informatie, en vooruithelpen. Ook wat voeding betreft bijvoorbeeld. Boulevard was heel goed in de tijd van Beau en Albert, omdat Beau uit oprechte verbazing reageerde op wat Albert bezighield. De kijker genoot daarvan, want het opleidingsniveau van de Boulevard-kijker is hoog, vergis je niet. Ik mis soms de rol van een presentator die zich afvraagt: wat ís dit voor onzin?” Onno Hoes zei dat hij begreep dat wat hem en inmiddels ex-man Albert gebeurde dit jaar een bepaald net goed sentiment opwekte. “Karma’s a bitch, ja, ik begrijp het ook, maar ik vind het niet goed. Een goeie burgemeester is afgetreden. Wat Albert betreft: hij heeft van Boulevard wel een naam gemaakt in die door de jaren steeds groter geworden entertainmenthoek. Zelfs de kwaliteitskranten berichten uitgebreid over entertainmentzaken.” Dat Wendy door Quote werd beschuldigd van een cocaïneverslaving staat ook in de NRC. “Een dieptepunt dit jaar. Die Quote-hoofdredacteur Mirjam van den Broeke heeft bedacht: we gaan eens wat verzinnen en we wagen er een rechtszaak op. Gewoon om de verkoop te verhogen. Het meest vileine was dat ze aandroegen verklaringen te hebben van mensen die deze niet openbaar durfden af te leggen uit angst dat Wendy en ik hun carrières zouden kunnen dwarsbomen. Dat zou technisch niet ondenkbaar zijn. Maar denk je dat ik dat zou willen dan wel durven riskeren tegenover de hele professionele groep van RTL? Ze hadden en hebben überhaupt dat soort verklaringen niet, want het is simpelweg nooit gebeurd. “Eerst zou Wendy in een afkickkliniek hebben gezeten in Thailand, daar was zogenaamd bewijs voor. En toen was het ineens Sri Lanka. Daar is ze wel geweest. Op vakantie ja, met ons dochtertje Lizzy, psycholoog Barbara Nanninga, een vriendin, en haar dochtertje. Er is over mij gezegd dat ik al jaren met een verslaving kamp. Wendy zou met coke in haar ondergoed zijn opgepakt op het vliegveld van Ibiza. Maar dat bleef stil, want we zouden de Guardia Civil omgekocht hebben. Lachwekkend. We gaan daar doorgaans met tachtig Nederlanders op de foto. Iemand had het dan wel gezien als je uit de rij wordt geplukt, zou je denken. Daarbij, als we drugs zouden gebruiken, denk je niet dat je die gewoon op Ibiza kan krijgen? We hebben een schadevergoeding van vijfduizend euro gekregen en een lullig rectificatietje. Maar dat doet de verhalen niet teniet. Ik voel het. Ik merk gewoon dat ik bijna zelf maar de grapjes moet maken. Ook in professionele kring.” Heb je weleens drugs gebruikt? “Nee. Dat gaat ook niemand een zak aan trouwens. Ten eerste ben ik een sportman, ten tweede wil ik niet de controle verliezen.” Heeft Wendy weleens drugs gebruikt? “Nee. Als iemand zich met haar gezondheid bezighoudt is zij het. Toen die Van den Broeke ook nog zei: ‘Op haar huwelijksfoto zag Wendy er doorgesnoven uit,’ dacht ik echt: jij moet niet in mijn buurt komen. Zij moesten ons raken. Is het jaloezie? Zo van: die twee mensen moeten niet denken dat... Een sentiment van: dit moet kapot? Ik ben er bang voor dat dat zo is. “Wat moet je doen: stoppen met Wendy, met je baan? Nooit meer een interview geven? De publicatie in Quote en de uitlatingen van Van den Broeke zijn puur effectbejag. Heeft niks meer met journalistiek te maken. Ik overweeg een advocaat uit te laten zoeken of je zomaar dit soort dingen kunt verzinnen en roepen in een rechtszaal. En ik wil dat die vrouw op een dag denkt: dit was fout van mij. Dat ze Wendy opbelt en zegt: ‘Het spijt me.’ Dan is het voor mij ook gewoon klaar. Zolang ze dat niet gedaan heeft...” Geëmotioneerd: “Iedere keer als ik erover begin kan ik wel janken van boosheid en onbegrip, ik vind het zó erg dat je zoiets doet. Sem (zoon van Wendy en Xander de Buisonjé – JvdB) zit net op de middelbare school en krijgt daar dit verhaal ook over zich heen. “Pasgeleden fietsten mijn vader en ik langs een asielzoekerscentrum. Zitten ze daar in Krimpen aan den IJssel, in een hal waar ze met z’n allen slapen. Ik zei: ‘Zit ik over Quote te zeuren pap, deze mensen zijn alles kwijt.’ Dan worden die centra ook nog aangevallen. Al zaten er een paar gelukzoekers, laat ze welkom zijn. Het merendeel van die mensen heeft zijn leven gewaagd voor de overtocht. Dus ik zei: ‘Het Quote-probleem is eigenlijk opgelost.’ Hij zei: ‘Dat ben ik met je eens... Maar die vrouw...’ Ha!” Stil. “Je hoort de reacties al bijna weer: hij houdt zelf toch ook geen rekening met mensen in zijn programma’s. Ja ja ja... Ik hoop dat ik dat in dit gesprek heb kunnen nuanceren. Al is het een heel klein beetje maar.”