Gehandicapten uitbuiten, een sterk staaltje VOC-mentaliteit
We willen dan ook voorstellen dat werkgevers hun gehandicapte werknemers geen minimumloon meer hoeven te betalen. Want iedereen weet dat het voor werkgevers veel fijner is om werk te verschaffen als hun werknemers zo weinig mogelijk rechten hebben. Dat gaat dan vervolgens vanzelf helemaal goed, want vrije markt. Gewoon doen.
Kijk, helemaal komen we er niet onderuit. De meesten van die pessimisten kunnen hun inkomen dan aanvullen door hun hand omhoog te houden bij de gemeente. Maar met een beetje geluk kunnen we die bijstandstrekkers dan ook gewoon dwingen om onbetaald werk te doen als ze niet snel genoeg aan de bak komen. Participeren, noemen we dat. Meedoen.
Dat pensioen kunnen ze in ieder geval vergeten, en werkeloosheidsuitkering of arbeidsongeschiktheidsverzekering, die schrapen we er dan ook beetje bij beetje af. In totaal kunnen we hier op de lange termijn zo’n 500 miljoen euro pakken.
Die miljoenen kunnen we dan investeren in ‘beschutte werkplekken’ om de drammers en schreeuwers aan de zijlijn een beetje koest te houden. We zouden het ook kunnen investeren in de Starbuckssubsidie. Veel rendabeler. Die kunnen dan nog meer banen creëren voor mensen die ze te weinig betalen. Concurrentiepositie. Rendement. Winst. Banen. Economie. Ik zeg: doen.
Doen vinden we belangrijk, want werknemers gaan zichzelf niet uitbuiten. En die gehandicapten gaan zelf hun pensioen niet inleveren. Daar moet je wel je handen voor uit de mouwen steken. Wij hebben Mark Rutte, dat is een doener. En Tamara van Ark, die hebben we ook. Een kortpittige doener. Een van de weinige vrouwen die net als Halbe Zijlstra en Henry Keizer, aan de kwaliteitseisen van onze Mark kon voldoen.
Zij komt met dit plan omdat de VNO-NCW de dingen graag simpeler wilden hebben. En simpel, dat vinden we ook belangrijk. Wij houden niet van dikke plannenschrijvers. Als die plannen dan ‘onwenselijk’ zijn voor 70 procent van de werkgevers die daadwerkelijk banen verschaffen aan gehandicapte mensen, dat is niet ons probleem. Misschien moeten ze dan maar gewoon normale mensen aannemen. En dat de gemeentes er ook niet aan willen? Tsja. Je moet soms keuzes maken. En dan moet je gewoon kiezen voor doen.
Kritiek van gemeenten, werkgevers én werknemers – eigenlijk zijn het allemaal gewoon schreeuwers. En drammers. Schreeuwende drammers. En je kunt wel een beetje gehandicapt aan de zijlijn gaan staan, maar geluk is een keuze en je moet je ook gewoon realiseren dat uitbuiting gewoon traditie is. Dat is gewoon normaal doen. Een stukje VOC-mentaliteit. En we gaan ons toch zeker niet schamen voor onze tradities? Laat je niks aanpraten.
