We kijken even naar beelden van de geweldenaar Vaughan die ons jammerlijk ontviel in het jaar 1990.

De tekst loopt hieronder door.

Ook dacht ik dat Waylon net als Dinand ‘Kane’ Hoestbroek hoofdzakelijk gymzalen van scholengemeenschappen in de provincie plat speelde. Stom, stom, stom! Ik had gewoon mijn huiswerk niet gedaan, want Waylon is van internationale allure. Net als Ajax, het Nederlands elftal, Adam Curry, Regilio Tuur, Harry Mulisch en Herman Brood.

Ik herken veel van mijzelf in Waylon/Gaylon. Ook ik kom van de Veluwe en ook ik haalde met de hakken over de sloot mijn Mavodiploma. Ook ik was in mijn puberteit krampachtig op zoek naar mijn gender. Ook ik ging aan de harde drugs.

Ik las schitterende uitspraken van Willem Bijkerk over zijn woeste dopegebruik.

“Op een gegeven moment voelde ik überhaupt niets meer. Ik zat bij een Joegoslavische cokedealer/escortservice in een flatje mezelf helemaal van de wereld af te roken. Dan rook je coke, dus eigenlijk crack. Ik nam een overdosis en ging out. In het ziekenhuis werd ik pas weer wakker.”

Er zijn natuurlijk ook verschillen. Waylon sliep met La Paay. Ik niet, als een van de weinigen. “Patty liegt niet,” zei Gerard Joling tegen De Telegraaf. “En het is niet bij één keer gebleven. Ik heb de sms’jes gelezen waarmee hij haar belaagde. Het waren niet bepaald zoet flirterige boodschappen. Maar heel expliciete voorspellingen. Hij stelde zich op als bedgenoot die het nog een keer met haar wilde beleven.”

That’s rock-’n-roll! Ik heb een keer geprobeerd Bonnie St. Claire te versieren tijdens een braderie bij het Flipje-museum in Tiel maar uiteindelijk braakte ik haar witte line dance-kostuum (met gouden knopen en glitterfranje) finaal onder nadat ze me onder de tafel had gezopen en toen moest ik ook nog eens de kosten van de Chinese stomerij betalen! Dat is mijn enige ervaring met de Hollandse showbizz tot nu toe en ik ben godverdorie al bijna zestig.

Ik was afgelopen vrijdag toevallig in Lissabon en zag zowel Cornald Maas als Waylon rondscharrelen bij het Verride Palácio de Santa Catarina, het schitterende designhotel waar de hotshots van het Songfestival bivakkeren. Ik was echter voor het dubbeldikke zomernummer van de Haagsche Post op stap met Charles Hofman, de man van Gerrit Komrij, en met Arie Pos, de officiële biograaf van Komrij. Cornald wuifde nog wel naar me, maar het werk gaat voor het meisje.

Tout court: ik vind Cornald van nog internationalere allure dan Waylon en bovendien encanailleer ik mij niet met het lagere variétésegment!

Leest en huivert! Maas, een hedendaagse Erasmus en Spinoza, vindt het ontzettend gek dat hij zo weinig aanvragen voor grote interviews krijgt. Dat bekent de TROS/AVRO-presentator in de VARA-gids. Maas vindt zichzelf er interessant genoeg voor.

“Ik presenteer nu vijf jaar met groeiend succes Opium en dat is zelden aanleiding geweest voor een portretterend interview. Ik vind het raar. Zelfs bij het uitkomen van mijn boeken over de dood en over echtscheiding vroeg niemand echt door naar mijn drijfveren en pijnpunten.“

Het zou journalisten juist moeten prikkelen, vindt Maas. “Je zou zeggen dat deze onderwerpen genoeg munitie geven om mij eens door te zagen.” Het gebrek aan interesse komt er volgens Maas door dat hij zo veel diverse dingen doet. “Het boeit me allemaal bovenmatig. Mensen vragen soms: wat is nou eigenlijk het merk Maas? Nou, dat is iemand die in allerlei vormen van kunst en cultuur is geïnteresseerd. Of dat altijd in mijn voordeel werkt, is de vraag. Die diversiteit vertroebelt mijn imago. Het maakt me minder spannend.”

Nou ja! Enfin, het geeft wel aan wat voor leeghoofden mee mogen slobberen uit de welgevulde ruif van het Eurovision. Cornald Maas, de oppervlakkige uitvoering van Ivo Niehe. Jakkes.

Ik heb gisteravond beleefdheidshalve toch even gekeken naar dat vermaledijde festival, met gekromde en gekrulde tenen en hikkend van de plaatsvervangende schaamte. Eerder deze week twitterde ik tussen neus en lippen door dat het Songfestival maar een armetierige bende voor kappersnichten is en toen kreeg ik voor de zoveelste keer het verwijt dat ik homofoob ben. Nou, en wie was er dan ooit twee dagen en nachten met Dana International op stap in de krochten van gay Tel Aviv? Wie?

De tekst loopt hieronder door.

Dana International is de artiestennaam van Sharon Cohen die werd geboren als Yaron Cohen. Ik heb zelfs haar ouders mogen ontmoeten, keurige vrome en vooral eenvoudige Jemenieten die mij uiteindelijk niet geschikt vonden als schoonzoon omdat ik nogal krap bij kas zat. Dana zelf voerde een glatt-kosjere huishouding in haar bescheiden appartementje aan de Dizengoff-straat in Tel Aviv.

Blowen was geen enkel probleem – de talmoed doet daar net als de sharia geen bindende uitspraken over – en ik had toevallig een flinke baal stinkwiet meegenomen om haar te plezieren. Enfin, er ging nog een pilletje in, en een paar flinke lijnen coke en toen zijn we aan de zwier & de boemel gegaan. Twee etmalen lang.

Er gebeurden onverkwikkelijke zaken die je alleen in het Bijbelse Sodom en Gomorra zou verwachten en die homo-Amsterdam doen verbleken tot het Land van Ooit of voor mijn part het Shetland Ponypark in Slagharen.

Die gruwelijke memoires mogen pas na mijn dood geopenbaard worden in HaaPee/de Tijd. Ach, Tel Aviv, de stad die nooit slaapt en waar niemand steun trekt! Daarom was ik ook zo woedend toen Mokum de stedenband met Tel Aviv verbrak.

GroenLinks-020 zal nu wel een stedenband willen aangaan met het schitterende, liberale en vrijgevochten Gaza, dat natuurlijk net zo gay, eco en progressief is als Tel Aviv alleen vindt een en ander met betrekking tot de Grieks/Turks/Arabisch/Perzische beginselen hoofdzakelijk plaats na het gebed, bij de wasbakken in de moskee. En als je op heterdaad betrapt wordt door de zedenbrigade van Hamas, de lieveling van GroenLinks, trekken twee roestige brommers je uit elkaar op het Plein der Martelaren, ten aanschouwen van gans het volk.

Bon, ik ging gisteravond dus beleefdheidshalve kijken naar het Songfestival. Gaylon deed het niet zo best bij de bookmakers (23ste plek) en ik ben natuurlijk fan van Netta Barzilai, het Israëlische zusje van Sharon Dijksma, maar die was dinsdag al de finale ingehobbeld.

Wat een bagger was het! Ik zag alleen maar kale mannen met baarden en ik was even bang dat de boel zou ontaarden in het Eurofistfestival. De kakafonie was mensonterend. Enerzijds was er gotische diarree met Dracula-elementen, anderzijds blikken discorommel zoals je die vroeger kon horen in de hoerenkasten van het Oostblok of in de sekshuizen langs de Napoleonsbaan in Limburg.

Ik vond eigenlijk alleen die Hongaarse punker met zijn opgeblazen kop (al dan niet van de goulash of van een of andere duistere synthetische drug) en op blote voeten goed te verteren.

En Waylon natuurlijk, want die viel erg op met zijn Bon Jovi meets Dinand Hoestbroek-sound en die uit de IT ontsnapte kooidansers. Ik moest echt even in een papieren zak blazen toen bekend werd gemaakt wie er allemaal naar de finale mocht gaan. En geloof me, ik was blij voor Willem, en ik voelde me eindelijk weer eens trots als Nederlander.

Daarom zeg ik: sorry voor al mijn flauwe grapjes, Willem. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Het gaat je goed, jonge vriend, zaterdag in de hel van Lissabon. Ik ga niet kijken hoor. Liever verdiep ik mij in de verzamelde gedichten van Fernando Pessoa. Dat is beter voor mijn zielenrust.

Kusje van je Tuurtje, Gaylon.