Spring naar de content

Sportzomerverhaal II: Randy Woodfield, de Ted Bundy van de flank

Sportcolumnist Frank Heinen trekt de komende weken per fiets naar Italië, maar niet zonder u te verwennen met een reeks sportzomerverhalen. In de tweede aflevering staat Randy Woodfield, de Ted Bundy van de flank, centraal.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

“I’m Randy, I’m 55, I spend the remainder of my days in prison because I have committed a murder along with many other crimes. I once tried out for the Green Bay Packers. The only reason I didn’t make it is because the skills I had to offer they didn’t need at the time.”
(Randall Woodfield op MySpace, omstreeks 2006)

Als jongen was Randy Woodfield groot en sterk, maar vooral erg stil. Hij sprak zo weinig mogelijk, en als hij eens wat zei, dan zacht en ingehouden. Vrienden had hij nauwelijks en confrontaties met docenten en klasgenoten ging hij zo veel mogelijk uit de weg. De enige plek waar hij zich leek thuis te voelen, was aan de zijkanten van het footballveld. Als receiver van het team van zijn high school blonk hij wekelijks uit en later, bij de Portland State Vikings van het college in zijn stad (Portland), trok hij zelfs de aandacht van de Green Bay Packers, het Real Madrid van het American football.

Wachten op Playgirl

In de zomer van 1974, het jaar waarin seriemoordenaar Ted Bundy in Washington aan zijn moorddadige hindernisbaan begon, mocht Randy op proef komen bij de Packers, in Wisconsin, onder leiding van trainer Dan Devine. Ondanks zijn zenuwen presteerde hij behoorlijk. Toch werd hij na het eerste trainingskamp weer naar huis gestuurd. Toen journalisten jaren later naar het waarom van Randy’s vertrek informeerden, kwamen ze niet veel verder dan een oud-ploeggenoot die liet doorschemeren dat Randy Woodfield zich soms wat ‘vreemd gedroeg’.

Bij de Manitowoc Chiefs, een kleiner team uit Wisconsin waar Randy zich na de afwijzing van de Packers dan maar had gemeld, waren ze wat minder diplomatiek: “He couldn’t keep the thing in his pants.”
De eerste tekenen van afwijkend gedrag vertoonde Randy Woodfield al op school. Regelmatig werd hij betrapt op wat in het Engels zo mooi ‘indecent exposure’ heet, en waar ze in het Nederlands nooit een beter woord voor hebben gevonden dan ‘potloodventen’. Veel van zijn faux pas werden door school met de mantel der liefde bedekt (nog net niet letterlijk), want Randy was een voorbeeldige leerling, een goed christen en boven al een supertalent op het footballveld.

Ook op de universiteit slaagde hij er niet in zijn neigingen te bedwingen en het lijkt er sterk op dat zijn onbedwingbare drang om zich te tonen ook zijn footballloopbaan te gronde richtte.
Zo keerde hij begin 1975 terug in Portland: geen werk, geen carriere en nauwelijks contacten. Hij doodde de tijd met het meetrainen met de State Vikings en pakte elk baantje aan dat hij kon krijgen. Zo af en toe werd hij nog betrapt op hetgeen waarop hij al zo vaak was betrapt. Randy Woodfield legde het parkoers af van de exhibitionistische loser, tot hij op 5 maart 1975 bij een arrestatie een vrouwelijke agente aanviel. Kort daarna werd hij wederom gearresteerd. Dit keer leek het erop dat hij een grens was overgegaan: Randy Woodfield werd beschuldigd van de verkrachting van twee vrouwen, onder bedreiging van een mes. Tijdens de verhoren vertelde hij dat hij niet dronk en niet rookte en dat hij alleen wat kleine, seksuele problemen ondervond, mogelijk als gevolg van het gebruik van steroïden.

Hij werd veroordeeld tot tien jaar cel, en zat er daarvan vier uit. Eenmaal op vrije voeten was een van de eerste dingen die hij deed het sturen van een foto van zijn eigen, gespierde lijf naar het tijdschrift Playgirl, bij wijze van sollicitatie. Al snel volgde een reactie: het blad was geïnteresseerd en zou een heuse fotosessie voor hem inplannen. En Randy begon met wachten. Wachten op een shoot die nooit kwam.

Op 11 oktober 1980 werd Cherie Ayers dood gevonden in haar appartement in Portland. Ze was verkracht en vervolgens om het leven gebracht. Randy, die in de buurt woonde, een pagina’s dik dossier met seksuele vergrijpen bezat en bovendien bij Cherie op school had gezeten, werd ondervraagd, maar niet aangeklaagd.
In de maanden die volgden werden verschillende winkels en tankstations rond de snelweg I-5 overvallen. Van de dader, die een nationale outlawstatus kreeg als de ‘I-5 Bandit’, alsof hij een figuur was uit een wildwestserie, werden steeds nieuwe compositietekeningen vrijgegeven. Twaalf, in relatief korte tijd, met en zonder nepbaard en bijna altijd gekleed in een hoodie. Die twaalf tekeningen kan iedereen nu nog online bekijken, als een soort mozaïek van het kwaad.

Ook de lustmoorden stopten niet: in januari werden Donna Eckard en Janell Jarvis verkracht en vermoord teruggevonden in een kantoor in Salem, en een paar weken later vermoordde de I-5 Bandit (inmiddels: I-5 Killer) een vrouw en haar veertienjarige dochter en op diezelfde dag vergreep hij zich aan een achttienjarige serveerster van een diner in de buurt. En er waren er meer, veel meer. Altijd vrouw, bijna altijd wit en klein en tenger.

Vijftig

En dan wordt het 14 februari 1981.
Valentijnsdag.
Randy Woodfield heeft een feestje georganiseerd in de lobby van het Marriott-hotel in Portland. Zelf woont hij intussen alweer een tijdje in Springfield, een stadje verderop. De genodigden zijn vrienden en bekenden, mensen die hij nog kent van de universiteit. Sommigen heeft hij al jaren niet meer gezien.
Niemand komt opdagen.

Die nacht rijdt Randy Woodfield naar Beaverton, waar Julie woont, Julie Reitz. Met haar heeft hij samengewerkt bij The Faucet, een club. Zij achter de bar, hij voor de deur.
Het is 2.00 uur ’s nachts als hij arriveert.
Julie is verbaasd hem te zien, maar laat hem toch binnen. Ze schenkt wijn voor Randy in en ze praten wat.
“Zal ik koffie zetten?” vraagt ze.
Randy knikt en Julie staat op. Randy volgt haar naar de keuken en verkracht en vermoordt haar.

Voor de moord op Julie Reitz werd Randy Woodfield veroordeeld tot levenslang plus negentig jaar. Hij zit nog altijd vast, in de Oregon State Penitentiary. In de loop der jaren is zijn naam concreet met twintig moorden in verband gebracht, maar vermoed wordt dat hij misschien wel vijftig doden op zijn geweten heeft.
In de gevangenis trouwde hij de afgelopen dertig jaar driemaal. Hij correspondeert met verschillende vrouwen en spreekt met de bewakers over de footballcompetities die hij nog altijd nauwgezet volgt. En o ja, hij heeft nooit bekend.

Onderwerpen