Allereerst vind ik Azijnbode nogal pejoratief en kwetsend en bovendien verouderd. Het is een schimpscheut uit de vorige eeuw en verwijst onder andere naar de toenmalige hoofdredacteur Henricus Antonius Ludovicus Lockefeer, die zoals de naam al suggereert de lach niet aan de kont had hangen. Ik associeer Azijnbode vooral met sportverslaggever Ben de Graaf die als enige niet mee ging in de Oranje-hysterie destijds en dan ook door het Nederlands elftal in het zwembad werd geflikkerd, en niet op het moment dat daar de wereldberoemde orgie van onze nationale helden plaats vond. Ben Azijn werd gedoopt met zijn driedelige pak aan en met een rokende pijp in de mondhoek.

Ik genoot altijd van zijn commentaar bij zinderende biljartpotten in het radioprogramma Langs de Lijn. Heerlijk droog, beschaafd, kundig, liefdevol en zeker niet azijnpisserig. Bijna Godfried Bomans, die zoals iedereen weet mijn grote voorbeeld is – ook al heb ik een bloedhekel aan roomse mensen, genetisch en van huis uit en terecht. Gelukkig is de Volkskrant niet katholiek meer, want mijn mammie zou zich ik in haar graf omdraaien als ze hoorde dat ik voor het Vaticaan werkte.

Mijn krant is goed bezig. Laatst liet de Volkskrant een of andere verwarde Hongaar leeglopen en heel extreemlinks Nederlands was volkomen van de leg.

Op Twitter brulden de antifaatjes dat ze hun abonnement gingen opzeggen terwijl ze die krant pas lezen in de kantine van de Openbare Bibliotheek wanneer de zwervers de kruiswoordpuzzels en de cryptogrammen allang hebben ingevuld. Ik leg de grap maar even uit: extreemlinks wordt altijd pas rond een uur of vier wakker. Kent u het lijflied van die gekkies?

Dat is precies wat hoofdredacteur Philippe Remarque wil: reuring, ophef en vertier. Koren op zijn molen. Een krant moet de lezer vermaken en dan niet met aanbiedingen van leuke Spaanse wijn en handige keukenspullen en een dvd-box met alle afleveringen van Fawlty Towers, zoals NRC Handelsblad dat doet.

Vandaag was het weer bingo want de gekkies van de Grauwe Eeuw mochten leeglopen in mijn krant. En spetteren dat het deed!

Even de krentjes uit de pap:

Van Zeijl, een zwart T-shirt met daarop de kreet ‘Good Night Zwarte Piet’ om zijn tengere, getatoeëerde lijf, praat niet vaak uitgebreid met de ‘witte, racistische pers’, waaronder hij ook de Volkskrant schaart.

‘We moeten een prijs op het hoofd van Sinterklaas zetten. Dubbele prijs als het tijdens de nationale intocht is zodat alle kinderen getuigen ervan zijn, zelfs massaal onder zijn hersenen en botsplinters bedekt zitten. Maw zonder twijfel morsdood. Zo kan de NPO geen onzinverhaaltje ophangen met een nieuwe Sinterklaas en zijn we voorgoed van dat feest af.’

‘Ik ben vrij direct’, zegt Van Zeijl. ‘Rogier vroeg aan mij: vind je de kraakscene niet heel erg wit? Ik antwoorde: Jawel, dat komt omdat jullie racisten zijn.’
Meijerink: ‘Al die witte woede die loskomt, heftig.’

En deze is natuurlijk hilarisch:

In 2015 komt Van Zeijl naar Utrecht, uit Maastricht. Zijn moeder, van Nederlandse afkomst en zijn vader, met een Indische achtergrond, scheiden nog voordat hij naar school gaat. Op de basisschool krijgt hij een mavo-advies, terwijl zijn Cito-score goed genoeg is voor vwo. Hij vermoedt dat zijn donkere uiterlijk daar iets mee te maken heeft. ‘Ze hadden het over gedragsproblemen. Een dergelijke onderschatting maken veel niet-witte jongeren mee.’

Bij die twee knullen moet ik altijd aan wiggers denken. Ik citeer: een wigger – ook wel: wigga, whigger of whigga – is een bijnaam voor een blanke die het gedrag, taalgebruik en de stijl van kleden van stereotypische stedelijke zwarten imiteert. Het fenomeen komt vooral voor in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en in de Caraïben. Nog beter is de uitleg van Urban Dictionary, mijn favoriete woordenboek na Het Groot Woordenboek der Nederlandse Taal.

Een bekend voorbeeld van deze raciale identiteitscrisis is Rachel Dolezal, die een omgekeerd Michaeljacksonnetje deed.

De beste wigger aller tijden is uiteraard Gary Oldman alias Drexl Spivey in True Romance, met dat geweldige script van Quentin Tarantino.

Maar laten we onze Arjen Ederveen niet vergeten, met die schitterende aflevering van Dertig Minuten. Ik denk dat de jongens Geboren in een Verkeerd Lichaam heus wel gezien hebben, al dan niet bij papa en mama op schoot en met een speentje in de mond.

De knullen van de Grauwe Eeuw hebben een dinnie: de gevallen Koerdologin Frederike uit Hengelo die nu mee jaagt op Pieten.

Ik heb nu wel genoeg fragmenten en muziekje geplaatst maar vooruit, het is vrijdag. Ik keek naar die gekkies van de Grauwe Eeuw en hun dinnie en nog een paar helpers whitey op weg naar Dokkum en dacht meteen aan dit schitterende lied:

Eigenlijk hoef je alleen maar naar de foto van de twee typjes bij het interview vandaag in de Volkskrant te kijken en dan weet je genoeg. De knulletjes lijken sprekend op mijn grote vriend Sybren Kooistra, de gevallen spindoctor van Jesse Klaver: broodmagere bleekscheten, humorloos en seksloos. Ze hebben dezelfde zelfvoldane blik van uitverkorendheid als mohammedanen, de mensen van de zwartekousenkerk en Jehova’s getuigen. Ze hebben de waarheid in pacht. Alleen heeft de Grauwe Eeuw wat minder abonnees dan die andere clubjes.

En dat vind ik mooi van Philippe Remarque: dat ie al die gekkies aan het woord laat en een platform geeft. Om maar even Groucho Marx te parafraseren: zou u abonnee worden op een krant die mij elke week liet (leeg) lopen. Nou dan! En kennelijk doet Philippe het goed want zojuist kreeg hij een veer in de bips van Azijnbodehater Sybren Kooistra, de man die week in week uit bij de hoofdredacties van HP/De Tijd en de Volkskrant om mijn ontslag bedelt. Toi toi Volkskrant en HP/De Tijd. Goed bezig!