‘Ah, deze heeft een flexibel moreel kompas!’
De voorzitter die een paar schemerende bejaarden om de tuin leidde met de waardering van een crematietoko. De minister die een mannenweekend in een Russische datsja bijeen fantaseerde. Het Kamerlid dat alleen op kosten van de samenleving wilde drinken als de druiven door welriekende Françaises à raison de 150 euro per uur waren platgestampt. De minister die het parlement niet informeerde over een miljoenenbetaling aan een crimineel. De staatssecretaris die als officier van justitie hielp om dat bonnetje buiten het zicht van de fiscus te houden. De Kamervoorzitter die belastende informatie rondom dat bonnetje door de shredder duwde.
De kasteelheer die vervolgens als minister de rommel moest opruimen, bleek als Kamerlid zijn taakopvatting als controleur van het parlement niet te hebben begrepen. Hij probeerde destijds zijn partijgenoot en voorganger als minister uit de wind te houden. Was hij als minister dan weer vergeten aan de Kamer te vertellen. Overkomt de beste, maar het leidde lullig genoeg tot aftreden.
Of kent u nog het voormalig Kamerlid dat als wethouder miljoenenprojectjes richting bevriende projectontwikkelaars schoof? Een van de vastgoedvriendjes betaalde de kosten voor een reclamezuil langs de snelweg waarop een oud-staatssecretaris werd geadverteerd. Die oud-staatssecretaris moest het veld ruimen nadat hij het gerommel met toeslagen bij de belastingdienst niet op orde kreeg. Maar, het kan beroerder. Een collega oud-staatssecretaris werd recentelijk veroordeeld voor belastingfraude, al zag hij het zelf meer als een administratief ongelukje. En nu hebben we een opgestapt Kamerlid wegens een “ongelijkwaardige relatie”, al interpreteert de andere zijde het als “seksueel overschrijdend gedrag”. En dan hebben we op de schopstoel nog een huisjesmelkend Kamerlid en een minister die het multiculturele Nederland als mislukt beschouwt.
Waarom geen berichten over het selectiebeleid van de liberalen?
Hoewel hierboven geen enkele naam genoemd wordt begrijpt u de overeenkomst tussen de opgevoerden. Ze hebben allemaal last van een gezonde dosis vvd’eritis. Hoe kan het dat de kranten deze week volstonden over het selectiebeleid van de Marokkaanse en Nederlandse voetbalbond met betrekking tot Marokkaans-Nederlandse voetballers, maar dat je niets leest over het selectiebeleid van de VVD. Want hoe werkt dat in vredesnaam bij de liberalen?
Is een lichte hang naar corruptie en vriendjespolitiek, in VVD-terminologie soms ongelukkig aangeduid als ‘zakelijke handigheid’, vast onderdeel van het functieprofiel? Stelt de sollicitatiecommissie kandidaten alleen vragen over de inrichting van hun huis? Is het schudden van handen van vrouwelijke leden genoeg, zolang je maar geen orthodoxe moslims aantrekt? Of hebben we te maken met een selectiecomité dat de procedure zo leuk vindt dat ze de doorstroming van politici bevorderen? “Ah, deze heeft een flexibel moreel kompas. Zullen we die doen, dan mogen we weer snel aan de slag”. Baalt het selectiecomité dat ze Camiel Eurlings niet konden binnenhengelen? Statistisch is het ongeloofwaardig dat een partij zoveel enfants terribles aan boord hijst. Gelukkig begreep ik dat de huidige fractievoorzitter Klaas Dijkhoff heeft gemeld dat – in tegenstelling tot bij de datsjafantast – onder zijn leiding Han Ten Broek had moeten opstappen. En dat is zolang niemand is opgewyberd natuurlijk hartstikke geloofwaardig.
