Selçuk Wödkatürk: Erdogan’s kooivechter in de Tweede Kamer
Het was absoluut de week van Selçuk Öztürk. Maandag brulde hij: het is een schande dat er tijdens het Suikerfeest gestemd mag worden in de Tweede Kamer en ik eis een onmiddellijk verbod.
Nou zal een vrome Turkse mohammedaan nooit Suikerfeest zeggen maar id-oel-fitr en dat is Arabisch voor feestdag ter gelegenheid van het breken van het vasten.
Iedereen weet natuurlijk dat de naam Suikerfeest ontstond na de val van het Ottomaanse rijk. Atatürk streefde naar een seculiere staat en religie moesten de onderdanen maar lekker thuis doen. Daar had de beste man een goed punt.
Ramazan Bayramı (Ramadan-feest) werd Şeker Bayramı (Suikerfeest), waardoor de religieuze associatie met het feest zou moeten verdwijnen, maar Atatürk had buiten de waard gerekend. Waard is een oud-Hollandsch woord voor kastelein en ik kom zo op het vermeende alcoholmisbruik van DENK-kopstuk Wödkatürk. Eerder eiste de blakende bourgondische Limburger uit Roermond trouwens een algeheel alcoholverbod tijdens het carnaval dus ik verbaas mij niet meer over ‘s mans boude en ietwat schizofrene uitspraken.
Abboneer op een lidmaadschap
Flinke korting op een digitaal jaarabonnement
Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)
Word abonneeÖztürk eiste ook dat het Suikerfeest een nationale feestdag wordt maar dat lijkt mij geen goed plan. Staatssecretaris Paul Blokhuis voert samen met Coca-Cola, Fanta, Fido Dido, McDonald’s en meneer Jamin een kruistocht tegen obesitas en het zou toch te bizar voor woorden zijn wanneer een idolate suikerverering geïnstitutionaliseerd gaat worden door onze overheid.
Het is daarom zo typisch dat uitgerekend glutenvrij GroenLinks, de moslimloze roomblanke club waar geen enkele moslim op stemt, de islamitische gemeenschap altijd een hartelijk Suikerfeest met de zegen van Allah wenst.
Ik verwacht dan ook dat de veganisten van GroenLinks de Nederlandse moslims in augustus een zalig Slachtfeest gaan wensen want dat doet de grote zusterpartij in Duitsland immers ook.
Bon, het was dus de week van Selçuk Öztürk want gisteren maakt hij onze beminnelijke kamervoorzitter Khadija Arib uit voor verrotte vis.
Ik citeer uit het AD: ‘het liep mis toen het over de mensenrechtensituatie in Turkije ging. Sadet Karabulut vroeg Öztürk of hij naast meer economische betrekkingen met het land ook meer aandacht wil voor de mensenrechtensituatie. Daar ging Öztürk niet concreet op in, maar in de verhitte discussie die volgde betichtte hij Karabulut van steun aan de Koerdische PKK, die op de Europese lijst van terreurorganisaties staat. Dat wekte de woede van de Kamer, die hem omriep met bewijzen te komen of zijn beschuldiging terug te nemen. Kamervoorzitter Arib ontnam Öztürk daarop het woord en wilde doorgaan met de volgende spreker, CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt. ‘U bent klaar, het is mooi geweest’, beet ze hem toe. Öztürk verzette zich en wees erop dat hij nog spreektijd over had en daar recht op had. ‘Ik word gewoon monddood gemaakt’, concludeerde hij met z’n armen uitgestoken in de lucht. ‘Ik ga een klacht indienen.’ Arib: ‘Doe dat.’
Het is algemeen bekend dat Öztürk geen enkel gevoel voor decorum heeft en ik vrees dan ook dat de Nederlandse etiquettebijbel Hoe hoort het eigenlijk van Amy Groskamp-Ten Have niet in de boekenkast bij de Öztürkjes in Roermond stond, naast de Heilige Qur’aan.
Vorig jaar, tijdens een debat over de Armeense genocide, klauterde de Cro-Magnon van DENK met een paar trawanten op de publieke tribune. Daar produceerde hij zoveel oerwoudgeluiden dat hij uit de Tweede Kamer gesmeten moest worden door een alfamannetje dat iets hoger in de pikorde stond.
Ik vrees dat de Nederlandse etiquettebijbel Hoe hoort het eigenlijk van Amy Groskamp-Ten Have niet in de boekenkast bij de Öztürkjes in Roermond stond
Wat de Cro-Magnons brulden, weet ik niet, maar het zal wel iets in de geest zijn geweest van: die vervelende Armeniërs zijn toen gewoon verdwaald in de woestijn en waren hun waterkruiken vergeten. En eentje is van de trap gevallen in een Ottomaans politiebureau.
Nog stuitender is dat de kooivechters van Erdoğan steevast moord en brand schreeuwen over de Rohingya in Birma (want mohammedaans broedervolk), de uitroeiing van de Gazanezen en ronduit lacherig doen over de Joodse genocide, de Koerdische genocide, de Griekse genocide, de Assyrische genocide en de Armeense genocide, alle ontsproten uit de Groot-Ottomaanse Gedachte van Lebensraum en Blut und Boden en eigen volk eerst.
De vraag is of je aandacht moet schenken aan de provocaties van DENK. Als columnist is het lastig om Kuzu en Wödkatürk te negeren want ze zijn gefundenes Fressen.
Enerzijds stoten de mannen van Denk oerwoudgeluiden uit om het stemvee te behagen, anderzijds doen ze dat om het nieuws te halen en dat lukt ze altijd heel aardig.
Bij Öztürk moet ik altijd heel erg denken aan Diyab Aboujahjah en Ernst Röhm. Diyab komt uit een chique Libanese familie en dat merk je, als je goed oplet. Zijn moeder Nanette is een keurige, hoogopgeleide christenvrouw en zijn vader Khalil is specialist in de Arabische literatuur en houder van twee doctorstitels aan de christelijke Université Saint-Joseph te Beiroet. Het zou natuurlijk goed kunnen dat de ouders van Öztürk professoren zijn aan de Universiteit van Maastricht, maar als ik zo naar zijn Nederlands luister, betwijfel ik dat ten zeerste. Ik heb Aboujahjah vaak zien optreden, in de hoedanigheid van voorman van de Arabisch-Europese Liga. Hij werd altijd omringd door keurig in het zwart gehulde Marokkaanse sportschooltiepjes, en dat had Diyab natuurlijk weer gejat van zijn voorbeeld Louis Farrakhan van de Nation of Islam. Ernst Röhm was de baas van de Sturmabteilung (SA) en zijn jongens liepen ook graag in zwarte pakjes.
Öztürk aapt (pun not intended) met zijn straatvechterspose dus gewoon Aboujahjah en Röhm na.
Dat Öztürk gisteren ontplofte in de Tweede Kamer, is geen toeval. Hij en Kuzu verwijten Arib een wrok te koesteren jegens Denk, waardoor ze niet onafhankelijk meer zou kunnen optreden. Zo ging het eind 2017 ook al flink mis tussen partijleider Tunahan Kuzu en de voorzitter. Kuzu zei dat Arib door vermoeidheid geïrriteerd was, waarop zij hem het woord ontnam. ‘Als iemand vermoeid is bent u het, ga lekker naar huis,’ zei ze. Een paar weken voor de Tweede Kamerverkiezingen in maart dat jaar, uitte Arib kritiek op de werkwijze van Kuzu en Öztürk. “Die tast het aanzien van de Kamer aan.” Toen zaten Kuzu en Öztürk nog als PvdA-afsplitsing in de Kamer.
De haat van DENK tegen Arib kan nog met iets anders te maken hebben, volgens Rob Hoogland. Deze scoop vindt u in het Tweede Grote Foute Jongens Boek, dat in november uitkomt. De lezer heeft dus een heuse primeur! Leest en huivert!
Rob Hoogland: Ten slotte wil ik kwijt dat het mij is opgevallen – en mij niet alleen, op een alt-right borrel die ik laatst op het hoofdstedelijke Leidsepein bezocht, roerden meerderen het onderwerp aan – dat onze zeer gewaardeerde Kamervoorzitter mevrouw Khadija Arib, die van Marokkaanse komaf is, en mr. Theo Hiddema elkaar steeds aardiger beginnen te vinden.
Arthur: Ach, daar is-ie weer, onze mr. Theo. Ik was al bang dat je weer met hem op de proppen zou komen.
Rob: Let maar eens op, mijnheer Van Amerongen. Khadija geeft hem keer op keer alle ruimte en hij is tegenover haar de hoffelijkheid zelve. Net tortelduifjes, die twee. Dat zou wat wezen, zeg. Dat mr. Theo de Nederlandse samenleving homeopathisch gaat verdunnen, bedoel ik, door een liaison met mevrouw Arib aan te gaan. Ik voorzie een scheuring in het FvD.
p.s. Ik zou nog terugkomen op het vermeende drankprobleem van Öztürk. Hij drinkt niet alleen woco ‘s (wodka-cola) hoor maar ook bier! Veel bier!
