Spring naar de content
bron: Filmdepot

Vergeet de horrorpulp ‘It: Chapter Two’; ‘In Fabric’ is pas horror op niveau

Deze week eist de horrorfilm It: Chapter Two zo goed als alle aandacht op in de bioscoop. Het vervolg op de succesvolle film It uit 2017, naar het bekende boek van Stephen King, is het schoolvoorbeeld van horror volgens Hollywood: schrikmomenten uit de bekende trukendoos, clowns als het schoolvoorbeeld van slechtheid (wat hebben ze de mensheid toch aangedaan om dit lot te verdienen) en kinderen met innerlijke demonen. Dat het ook anders kan, bewijst deze week de alternatieve horrorfilm In Fabric.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Nico van den Berg

In tegenstelling tot It: Chapter Two, waar je in elke bioscoop over zal struikelen, zal je voor In Fabric wat meer moeten zoeken naar een vertoningsplek. Maar de beloning is er dan ook naar. En waar It: Chapter Two met een lengte van 170 minuten meegaat in de Hollywoodgekte van ‘hoe langer hoe beter’, met als gevolg een film die zich als een uitgeblust horrorcliché voortsleept, daar weet ‘In Fabric’ je de volle twee uur lang op het puntje van je stoel te houden. 

Toegegeven, er zit een verbindend element in. De kleur rood speelt in beide films een belangrijke rol. In It is dat de kleur van de ballonnen en de rode schmink op het clownsgezicht, in In Fabric is dat de kleur van de sexy jurk die een eigen wil blijkt te hebben. Waarbij de jurk voor veel meer staat dan een kledingstuk.

Abboneer op een lidmaadschap

Flinke korting op een digitaal jaarabonnement

Sluit nu voordelig een abonnement af en maak kennis met de journalistieke kracht van HP/De Tijd. (Op elk moment opzegbaar.)

Word abonnee

Stricklands films zijn visuele rollercoasters waar hij op geraffineerde wijze maatschappelijke thema’s in verweeft.

En dat is te verwachten, want filmmaker Peter Strickland, die In Fabric regisseerde, laat niets aan het toeval over. Strickland, die eerder bijzondere films als Berberian Sound Studio en The Duke of Burgundy maakte, is een meester in ervaringscinema op niveau. Zijn films zijn visuele rollercoasters waar Strickland op geraffineerde wijze maatschappelijke thema’s in verweeft. Zo is dat in In Fabric de uitwassen van de consumptiemaatschappij. Maar dan niet op een activistische Michael Moore manier, maar met zwarte humor en een flinke scheut surrealisme.

Als je van het verhaal van In Fabric een ‘elevator-pitch’ zou moeten maken, zou dat geen enkele moeite kosten. Met de zin: “zwarte horrorkomedie waarin een felrode jurk de dragers ervan in de ellende stort” ben je er eigenlijk al. Tegelijk is de film ook zo rijk aan beelden en filmverwijzingen, dat de oneliner ook een soort ‘fuck-you’ is naar de commerciëlere horrorfilms die aan de lopende band worden gemaakt en waar de film inderdaad niet meer is dat de uitwerking van een “sales-pitch”, ofwel een glad verkooppraatje. Gelukkig krijgen aan de zijlijn van Hollywood tegenwoordig ook originelere films als Get Out en Us een kans, maar overal blijft de horrorkapstok zichtbaar, net als Amerikaanse filmkomedies vaak ook zwaar op dezelfde soort humor leunen.

In Fabric is veel ongrijpbaarder. Naast het simpele maar geraffineerd vertelde verhaaltje rond de rode jurk dat via het ouderwetse warenhuis Dentley & Soper’s in het fictieve Britse plaatsje ‘Thames Valley On Thames’ bij een aantal vrouwen terechtkomt, is het ook een heerlijke film in jaren ’70 stijl. De kleuren zijn uitgesproken, de aankleding van het warenhuis prettig nostalgisch. Al is het meer een middel om een sfeer neer te zetten dan dat het een historische pretentie heeft. 

Het thema van de consumptiemaatschappij, de arrogantie van banken, de platte verleiding van reclame, het zit er allemaal in. Maar dan wel door de absurde bril van Strickland, die deze maatschappelijke thema’s op zijn kop zet en er een nieuw horrorgenre van maakt: het Strickland universum. Inclusief een flinke scheut aan seks, voyeurisme en extreme verlangens.

In Fabric laat zien dat een horrorfilm intelligent kan zijn, zonder meteen pretentieus te worden.

De Brit Strickland haalt duidelijk veel inspiratie van de oude Italiaanse horrorfilms, de zogenaamde ‘Giallo-films’. Maar hij transporteert ze van het uitbundige Italië naar de wat stijve klassensamenleving van Groot-Brittannië, inclusief de bekende Britse onderkoelde humor. Het levert films op die tegelijk over-de-top én toegankelijk zijn. Je kunt je vereenzelvigen met de gekte op het witte doek, omdat de gekte niet in de personages zit, zoals in meer conventionele horrorfilms, maar in de omstandigheden waar de hoofdpersonen in terechtkomen.

In Fabric is geen film van de lopende band, integendeel. Het laat zien dat een horrorfilm intelligent kan zijn, zonder meteen pretentieus te worden. Hopelijk zorgt deze film ervoor dat de naam Peter Strickland beetje bij beetje bij een groter publiek blijft hangen. Om zo het echte horrorscenario te voorkomen dat dit soort genrefilms een steeds kleiner publiek zullen bereiken en alle zalen vol zitten met It: Chapter Twentynine.

Zowel In Fabric als It: Chapter Two draaien vanaf 5 september in de Nederlandse bioscoop.