Hoezee, we hebben een regering. Althans, we hebben een Vlaamse regering. De federale regeringsvorming is nog steeds in nevelen gehuld en het merendeel van de Belgische protagonisten zijn ondertussen verkast naar vetbetaalde Europese stoeltjes. Niemand lijkt echt haast te maken met de regeringsvorming; een zekere latentie heeft zich van de Wetstraat meester gemaakt en zelfs de bevolking haalt de schouders op – we zien wel hoe en wanneer, we horen het wel op de radio terwijl we in de file staan.

Maar toch, boem paukenslag, een Vlaamse regering. Dat heeft wat voeten in de Vlaamse klei gehad.

Rond het Vlaams Belang ligt een cordon sanitaire, geen enkele deftige partij wil met die racisten samenwerken.

Wat voorafging. Op 26 mei won het extreemrechtse Vlaams Belang de verkiezingen. De rechts-radicale N-VA bleef de grootste partij maar moest een grote nederlaag verkroppen; veel van haar ontevreden kiezers waren overgelopen naar het Belang. N-VA-voorzitter Bart De Wever wist de afgang in morele winst om te turnen: de Vlaams-nationalistische flank heeft gewonnen. Zo haakte hij zijn partij vast aan het Belang en aan de Vlaamse identitaire ontvoogdingsstrijd. Maandenlang onderhandelde hij met de extreemrechtse rakkers, zonder kans op slagen: rond het Vlaams Belang ligt een cordon sanitaire, geen enkele deftige partij wil met die racisten samenwerken. Een overbodige oefening die de regeringsvorming nodeloos verlengde. Uiteindelijk slaagde het Belang erin om het regeerakkoord te besmetten met hun islamofobe programmapunten.

Aan het hoofd van de nieuwe Vlaamse regering: Jan Jambon. Even kort introduceren.

Jan Jambon is burgemeester van Brasschaat, een rijke gemeente aan de rand van Antwerpen, en een enclave waar de kleingeestige bourgeoisie zich verschanst. Bang als ze zijn voor het stads gespuis, houden ze al jarenlang de doortrekking van een tramlijn tegen want wie weet welk gekleurd rapaille er dan afstapt. Je hoeft je niet af te vragen op welke partijen er wordt gestemd, in Brasschaat wappert de Vlaamse vlag aan talloze gevels.

Jan Jambon richtte in Brasschaat een afdeling van het Vlaams Blok op, de partij die veroordeeld zou worden voor racisme en opgeheven werd, om dan meteen te vervellen in het Vlaams Belang. Het is niet helemaal duidelijk hoe nauw Jambon betrokken was bij de partij, bronnen spreken elkaar tegen en hij was bang dat de donkerbruine stempel zijn carrière zou bezoedelen. Slim, én laf.

Liegen is blijkbaar bon ton geworden in de Belgische politiek.

In 2014 werd Jambon Minister van Binnenlandse zaken in de regering Michel I. Als liefhebber van de politiestaat verplichte hij vingerafdrukken op identiteitskaarten, ondanks fel juridisch protest van de privacy-commissie. Maar zijn moment de gloire kwam er na de aanslagen in Brussel toen hij beweerde dat er dansende moslims gesignaleerd waren. Dat werd door politiediensten meteen tegengesproken en Jambon kon geen bewijsmateriaal op tafel leggen. Zijn stigmatiserende uitspraak was een pertinente leugen en een toonvoorbeeld van fake news. De moslimbevolking kreeg geen excuses, het Belgische volk geen ontslag – liegen is blijkbaar bon ton geworden in de Belgische politiek.

Nu is hij dus minister-president van de Vlaamse ‘natie’ en van een president zou je enige grandeur kunnen verwachten, hij is tenslotte een verbindend figuur die alle Vlamingen vertegenwoordigt. Niet zo bij Jambon.

Zo kon hij bij het regeerakkoord geen cijfers voorleggen. Het is gebruikelijk dat een regering zijn budget staaft met begrotingstabellen, maar dat achtte Jambon niet nodig. De oppositie eiste terecht de tabellen op, Jambon beweerde dat die niet klaar waren maar op een extreemrechts feestje sneerde hij dat hij wel cijfers had maar geen zin had om die te overhandigen. Helaas zaten er journalisten in de zaal die zijn leugen naar buiten tweetten. Ach ja, het is maar het parlement, het is maar de democratie.

Terwijl zijn bondgenoten hem bejubelden, zat hij Angry Birds te spelen – vervelend, de pers die daarvan foto’s publiceert.

De oppositie regeerde furieus. Tijdens het debat verlieten ze het parlement en dus ‘debatteerde’ de meerderheid maar onder elkaar, zoals dat in dictaturen de gewoonte is. Maar zelfs dat boeide Jambon maar matig. Terwijl zijn bondgenoten hem bejubelden, zat hij Angry Birds te spelen – vervelend, de pers die daarvan foto’s publiceert. Later beschuldigde hij de media van fake news: het was niet Angry Birds, het was Toy Blast.

Ik verzin dit niet. Nu ik dit tik, voel ik het schaamrood naar de wangen stijgen. Deze man vertegenwoordigt ‘mijn’ Vlaanderen in het buitenland.

En de inhoud van het regeerakkoord? Wel, dat is een mooie wraakoefening geworden.

Unia, de organisatie die opkomt tegen discriminatie en minderheden beschermt, krijgt geen Vlaamse steun meer. Zal hen leren om racisme aan te klagen.

De openbare omroep wordt verder afgeslankt en dient zich bescheiden op te stellen, een cadeautje aan Christian Van Thillo, baas van de commerciële mediagroep DPG, die eerder al in Antwerpen flinke steun kreeg van Bart De Wever om er voordelig een nieuwsgebouw neer te poten. Nu hoeft Van Thillo zich geen zorgen meer te maken over openbare concurrentie.

Er wordt gesnoeid in de kinderbijslag want mensen met kinderen hebben op het eind van de maand altijd geld over.

De woonbonus, een fiscaal voordeel voor wie een woning koopt, wordt afgeschaft met het perverse neveneffect dat huizen die 1 miljoen euro kosten dan wél weer fiscale winst uit de regeling kunnen puren.

Verder danst de Vlaamse regering nog een extra rondje migrantje-pesten. Nieuwkomers moeten hoger entreegeld betalen om tot onze ‘warme’ maatschappij toegelaten te worden en moeten tien jaar wachten op een zorgverzekering.

In totaal moet er 2 miljard euro worden bespaard. Het is wachten op de begrotingstabellen om te zien waar er gekort wordt. Tot dan moeten we het stellen met het optimisme van Jambon: ‘Wij willen Vlaanderen sterker, welvarender en hechter maken. We zijn een welvarende, zelfbewuste natie.’
Yeah, whatever.