Ischa leefde om die twee mensen te bereiken die zeiden: ‘We willen jou niet meer’
Vijfentwintig jaar na zijn dood spreekt journalist Ischa Meijer (1943-1995) nog altijd tot de verbeelding: zijn priemende blik, zijn fabelachtige interviewtechniek en zijn vermogen om aandacht te genereren. Hij is meer dan de verliefde neuroot die Connie Palmen in I.M. van hem maakt. De verstoting door zijn ouders heeft zijn leven getekend.
“Is het niet geweldig?” kraaide De Dikke Man uit volle borst, terwijl hij van opwinding bijna over de rand van zijn wolk kieperde, want wat zich daar beneden allemaal afspeelde overtrof zijn stoutste verwachtingen. “Nou ben ik toch alweer vijfentwintig jaar dood, en nóg zijn ze niet over me uitgepraat!”
Een aandachtsjunk, zo kenschetste Ischa Meijer zichzelf, en dus zorgde hij er wel voor dat het hem niet gauw aan aandacht zou ontbreken, al was het uiteraard nooit genoeg. Wat dat betreft was hij onverzadigbaar. Hij was al tamelijk beroemd toen ik hem voor het eerst ontmoette, op de burelen van de Haagse Post. Destijds had hij zich alleen nog maar gericht op toneelkritieken en geschreven interviews; zijn latere roem als briljante radio-en televisiemaker moest nog komen, evenals een paar min of meer mislukte pogingen om op het podium te staan als acteur en als zanger van Franse chansons. Ik was onder de indruk, om niet te zeggen geïntimideerd. Die snerpende stem, die priemende blik, dat drukke gedoe en de trefzekerheid waarmee hij zo nu en dan een indiscrete vraag op je af kon vuren – zo’n act had ik nog nooit iemand zien opvoeren. Het was ongelooflijk geestig en ook een beetje verontrustend, alsof je op het eerste gezicht al vermoedde dat er gevaar dreigde. Met gepaste bescheidenheid vertrouwde ik hem toe dat ik zelf nog maar net kwam kijken in de journalistiek en dat ik ‘eigenlijk alles nog moest leren’.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
