Beste Rob,

Als reclameman, oprichter van het grootste reclamebureau van Nederland en nog veel meer, wil ik je proberen te overtuigen waarom je met de openbaring van alle aan jou gerichte haatmails ontzettend de fout bent ingegaan.

Laat ik eerst iets over mijzelf vermelden. Ik ben Jan Koreman en ben 74 jaar oud. Ik ben 35 jaar samen met mijn man, waarvan we de laatste zeventien jaar zijn getrouwd.

Mijn reclameloopbaan was tamelijk succesvol. Ik was vijftien jaar lang manager bij FHV/BBDO, destijds een fameus reclamebureau en het grootste van Nederland. Daarna werd ik mede-oprichter en eigenaar van de Compaign Company Groep. Dit bureau groeide uit tot het grootste en meest bekroonde reclamebureau van Nederland. Eind negentiger jaren verkochten wij het aan de Amerikaanse reclame-wereldleider TBWA, onderdeel van Omnicom Worldwide. 

Als toevoeging wil ik melden dat ik/mijn bureau destijds de communicatie verzorgde voor de verkiezingscampagne van de PvdA met de reclame-campagne: ‘Kies Kok’. Hij werd daarmee minister-president. Zo, dat is gezegd. Ik vertel dit alleen maar om je te melden dat het volgende betoog uit tamelijk deskundige hoek komt.

Discriminatie is zo oud als de mensheid.

Homoseksuelen, zwarten en joden werden door de eeuwen heen om wat voor redenen dan ook altijd gediscrimineerd. Dat zal helaas ook altijd zo blijven. In de ene regio in de wereld misschien wat meer dan in een andere, maar overal waar de aanleiding zich aandient, zal het opnieuw gebeuren.

Wij, minderheidsgroepen, zullen ons hier natuurlijk nooit bij neer moeten leggen. Maar wezenlijk veranderen kunnen wij dit menselijke gedrag ook nooit. Persoonlijke haat, groepshaat, politieke motieven, geloofsovertuigingen en dergelijke geven altijd weer aanleiding tot discriminatie als het zo uitkomt. Tot op de dag van vandaag en daarna.

Als ik bij mijzelf blijf: onlangs werd ik op de toch redelijk chique golfclub Amsterdam G.C. in een vol clubhuis uitgescholden door een groep leden voor ‘transgender’. Na mijn klacht bij het bestuur hierover, koos dat bestuur voor die groep. Om ‘imagoverlies’ van de club te voorkomen. Ik verliet die club uiteraard.

Tijdens mijn reclameloopbaan heeft mijn homo-zijn altijd een wezenlijke rol gespeeld. Niettegenstaande ik voor mijn geaardheid uitkwam – ik kwam rond mijn twintigste jaar uit de kast – moest ik er altijd op gespitst zijn hoe relaties i.e. opdrachtgevers, eigen personeel (ooit meer dan tweehonderd man), concurrenten en ga zo maar door ‘erover dachten’. Zouden ze mij accepteren in de vaak zo intensieve zakenrelatie? Grote klanten met miljoenenbudgetten, waarvoor tal van mensen bij mij werkten, hoefden maar één homofobe directeur of reclamechef of welke belanghebbende dan ook voor mijn werk-relatie te hebben en het account kwam in gevaar.

Met die omstandigheid heb ik altijd, mijn gehele werkzame leven rekening moeten houden. Ik ontwikkelde een soort tweede antenne die ervoor zorgde bij welke opdrachtgever ik wel en bij welke opdrachtgever ik niet mezelf kon zijn. In de reclamewereld zwemmen heel veel haaien rond, evenals in het gehele bedrijfsleven, en ik denk ook zeker in de politiek. Als het zo uitkomt wordt daarin je ‘anders-zijn’ een hele aantrekkelijke strijdbijl. Niettemin heeft mijn homoseksualiteit mij niet altijd in de weg gezeten bij mijn loopbaan. Ik had veel fantastische mensen om mij heen en kijk daarom met steeds meer innerlijke vreugde terug op mijn geweldige leven.

Ook jij, Rob, staat voor zo’n geweldige uitdaging. Maar waar ben je nu, volgens mijn visie, de persoonlijke fout in gegaan?

Politieke partijen zijn allergisch voor gedoe. En gedoe is wat je creëert met het openbaarmaken van alle haatmails aan jouw adres.

Dat je homoseksueel bent zal een grote meerderheid in ons land aanvaarden. Dat je een homoseksuele politicus bent zal een mindere meerderheid aanvaarden. Dat je zo ostentatief voor jouw geaardheid uitkomt, valt alleen maar te prijzen. Maar je moet jezelf er ook rekenschap van geven dat je partijleider bent en wilt blijven van een grote Nederlandse politieke partij. En politieke partijen zijn allergisch voor gedoe. En gedoe is wat je creëert met het openbaar maken van alle haatmails aan jouw adres.

De meeste mensen houden daar niet van. Er moet niets aan de hand zijn bij een politicus, en dat is nu bij jou wel het geval. Je hebt jouw persoonlijke strijd verheven boven het belang van jouw partij. Niet omdat je homoseksueel bent, niet omdat je op de bres springt voor alle LHBGT’ers, maar omdat je de ‘shit’ die daarmee gepaard kan gaan in de openbaarheid brengt. En dat is nu juist voor een politicus, met een openbare functie van en voor ons allemaal, net een stap te ver voor een totale, rimpeloze acceptatie.

Kiezers houden niet van gedoe. Geloof mij. Hoe het gelijk ook aan jouw kant staat, je hebt een afhankelijk beroep. De kiezer gunt jou iets maar hoeft jou niets te gunnen. Net zoals ooit bij mij, mijn opdrachtgevers. En daarom wandelen wij, als hoge bomen in ons metier, altijd langs de rand van het ravijn. Ik hoop voor jou een mooie wandeling, maar kijk daarbij regelmatig achterom. Want een mes in je rug is zo gestoken. Eerder nog door je zogenaamde collega’s dan door je concurrenten.

Beste Rob, doe ermee wat je wil. Misschien ben ik wel een oude, grijze zeurpiet en lach je mijn betoog weg. Maar mijn communicatie-instinct is nog altijd zeer levendig. En deze overweging wilde ik graag aan het bombardement van reacties aan jouw adres toevoegen. Met uitsluitend goede bedoelingen.

Heeft u ook een actueel opinieartikel geschreven dat u graag bij een groot publiek onder de aandacht wilt brengen? Mail het stuk (maximaal 500 woorden) dan o.v.v. Zeepkist naar [email protected]. De beste stukken plaatsen we op onze website.

Word voor slechts €4,00 per maand lid van HP/De Tijd