Hafid is dood
Max Pam herdenkt Hafid Bouazza: "Hafid wilde niet gewaardeerd worden omdat hij toevallig in Marokko was geboren. Hij wilde gewaardeerd worden als schrijver."
Hafid is dood. Niemand kan daarover echt verbaasd zijn. Nooit was zelfdestructie zo creatief als in zijn lichaam. Zijn drankzucht was legendarisch, al werd die soms tot een titanische proporties opgeblazen, iets waar hijzelf met een verlegen lach aan meewerkte. De Volkskrant meldt: “Gemiddeld één fles absint en twintig bier per dag”. Dat lijkt me stug, maar het is waar dat hij me eens heeft uitgelegd dat absint ten onrechte de naam heeft slechts gedronken te worden door uitgemergelde verslaafden in een Parijs logement. Hijzelf dronk het liefst Tsjechische absint, maar daar was helaas niet altijd aan te komen.
In veel opzichten doet Hafid mij aan Joseph Roth denken, en dan niet alleen vanwege diens Die Legende vom heiligen Trinker uit 1939. Daarin wordt al uitgelegd dat Joden niet tegen alcohol kunnen, of juist heel goed tegen alcohol kunnen. Het een heeft met het ander te maken. Je kunt er niet tegen, tot je een bepaalde grens overgaat, en dan kun je er juist heel goed tegen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
