Net als heel weldenkend en fatsoenlijk Nederland heb ik mij vreselijk druk gemaakt over de hebzucht van onze premierskandidaat, terwijl het ook nog eens moordend heet is in de Algarve. Daar zit ik dan: in mijn onderbroek tussen twee loeiende ventilatoren, me vreselijk op te winden over Frenske en zijn zeven hoofdzonden…  

De lijst van zeven hoofdzonden werd in de 6e eeuw opgesteld door paus Gregorius en is letterlijk en figuurlijk op het lijf van Franciscus Cornelis Gerardus Maria Timmermans geschreven. 

Laten we ze even doornemen, aan de hand van Jeroen Bosch: 

Avaritia is Latijn voor hebzucht en gierigheid. Ik denk dat Frenske het verhaal over zijn wachtgeld kan spinnen en downplayen tot hij een ons weegt (pun not intended), maar het is natuurlijk een verschrikkelijke start van zijn campagne. Onze Limburgs socialist staat nu bekend als een graaier. 

De volgende hoofdzonde van Frenske is Superbia: hoogmoed – hovaardigheid – ijdelheid – trots. 

Superbia wordt beschouwd als de ergste van de zeven zonden en eveneens de eerste: alle andere zonden komen uit superbia voort. Met superbia wordt het verlangen om belangrijker of aantrekkelijker te zijn bedoeld, of een liefde voor zichzelf. Het bekendste verhaal over ijdelheid is het verhaal van Lucifer. De ijdelheid veroorzaakte zijn vertrek uit de hemel en zijn transformatie in Satan. Ook narcisme vloeit uit deze zonde voort.

Dan volgt Invidia: nijd, jaloezie, afgunst. Frenske ten voeten uit. Kijk maar naar zijn wraakactie tegen Job Cohen. Timmermans de eeuwige tweede, die likt naar boven en schopt naar onder. Boris van der Ham zei het al. 

Luxuria staat voor onkuisheid, lust en wellust. Beschouwd als een ongewenst derivaat voortkomend uit de voortplantingsdrift.

Mmmm, daar kan ik even niks mee. Ik krijg geen beeld. 

Er is dan ook helemaal niks te doen, los van het jaarlijkse carnaval. Daar doen zo weinig praalwagens aan mee dat de optocht vijf keer een rondje rond de kerk maakt.

Gula is echt op het lijf geschreven van onze Limburgse vriend. Gula betekent onmatigheid, gulzigheid en vraatzucht. 

Ira is Latijn voor woede, toorn, wraak en gramschap. Frans de driftkikker die ontploft als hij wordt tegengesproken. 

Acedia staat voor gemakzucht, traagheid, luiheid en vadsigheid. 

Inkoppertje, dunkt mij. 

Tijdens het afvinken van de zeven hoofdzonden van Frenske word ik woedender en woedender. Dan lees ik ook nog dat Wopke Frenske opvolgt als Eurocommissaris, als dank voor zijn loyaliteit aan Rutte en het weggeven van onze spaarcentjes aan die vervelende zeurkous van Zelensky. 

Maar dan lees ik op Facebook over de afschuwelijke en vooral laffe moord op hondje Nico in Moncarapaco… Ach, wie kende Nico niet! 

Ik woonde vijf jaar in Moncarapacho, een dorp dat in geen enkele reisgids voorkomt. Er is dan ook helemaal niks te doen, los van het jaarlijkse carnaval. Daar doen zo weinig praalwagens aan mee dat de optocht vijf keer een rondje rond de kerk maakt. Toch heb ik vaak geschreven over het lintdorp dat niet eens aan zee ligt. Vaak ging dat over eenzaamheid, alcohol en de dood. Als ik mijn stukjes teruglees, is het qua treurnis net of ik in een IJslands moordmysterie zit, midden in de winter.  

De enige attractie van het dorp is het kerkhof waar men nog tegen een fatsoenlijk bedrag en zonder slappe koffie en kleffe cake de cryptengalerij of de grond ingaat. Ik heb daar reeds een praalgrafje gereserveerd. Met enig geluk hangt een nabestaande op de kerkdeuren een stencil met een vlekkerig portret (genre mug shot) en mijn enige relevante biografische gegevens: geboorte- en sterftedatum. Na deze eenmalige kennisgeving gaat het snel met mijn stoffelijk overschot. On-Portugees snel mag ik wel zeggen. Rui, de steevast starnakele lijkwagenchauffeur, parkeert de kist in de kerk, belangstellenden nemen afscheid en hupsakee, daar vertrekt het stoetje stapvoets naar het kerkhof. Niks geen poespas, huichelachtige necrologieën, laffe kutmuziek zoals Andrea Bocelli en Sarah Brightman met Time to say goodbye of nog erger: de afgrijselijke Stef Bos met Papa (nog potsierlijker wanneer ze dat voor een dooie moeder draaien). Voor de kist de muur of de grond in gaat, strooit een werkman ongebluste kalk over mijn lijk ter bespoediging van het ontbindingsproces. Na wat geprevel verschijnt er een blijde werkman met een gereedschapskist. Op zijn gemak – nog net niet fluitend – begint hij de metalen binnenkist dicht te lassen, dit om later stankoverlast te voorkomen. Een Nederlander zou brommen: “Nou nou, wat ongezellig, kan die hork daar niet even mee wachten? En wat een verspilling, die dubbele kist. Is het materiaal wel milieuvriendelijk?” 

Dat was het dan en ik mag God op mijn blote knieën danken als er met Allerheiligen nog iemand de moeite neemt om de plastic grafblommen af te stoffen.

Het zal de Portugees worst wezen, en mij dus ook. Dat was het dan en ik mag God op mijn blote knieën danken als er met Allerheiligen nog iemand de moeite neemt om de plastic grafblommen af te stoffen. Portugezen gaan trouwens liever de muur in dan in de grond. En dat terwijl de muur duurder is dan het graf. Misschien vinden ze de knagende wormen en maden eng. Soms zijn het net kinderen. Ik pieker nog over mijn grafschrift. Hodie mihi, cras tibi vind ik wel deftig: Heden ik, morgen gij. Maar waarschijnlijk wordt het: ‘Ik zei toch dat ik ziek was…’  Die spreuk heb ik gejat van Spike Milligan maar ik ben dan toch dood.

Nico werd in koele bloede geliquideerd op de stoep voor restaurant de Kolibri, waar ik vaak ging lunchen. Ik zal verschrikkelijke en bloedstollende relaas van Amanda Howart over de moord Nico even kort en bondig maar respectvol vertalen en samenvatten. 

Nico was 11 jaar oud en had een gezin dat heel veel van hem hield. Maandag de 21e augustus om 22.00 uur werd Nico in koelen bloede dodelijk in de nek geschoten door iemand die samen met zijn vrouw zijn hond uitliet, midden in het rustige dorpje Moncarapacho. Nico was geen agressieve hond, hij viel niets of niemand aan, hij liep gewoon over straat. Nico verdiende het niet dat een wreed, harteloos wezen een einde aan zijn leven maakte. Een barbaarse en laffe daad, zinloos!

Iedereen zal zich ongetwijfeld afvragen waarom mensen in een dorp als Moncarapacho wapens op straat dragen. Waarom een ​​pistool op straat dragen terwijl je je hond uitlaat? Hoe kun je het rechtvaardigen dat je een pistool tevoorschijn haalt, het afvuurt zonder enig berouw, een levend wezen doodt en verdergaat met je leven, alsof er niets aan de hand is? Als de daad uit zelfverdediging werd gepleegd, zoals de persoon wil doen geloven, waarom schreeuwde hij dan niet om hulp? Waarom vuurde hij niet in de lucht om ‘het gevaar te verdrijven’? Dat gevaar was er niet! Bewoners kenden Nico goed en zagen nooit tekenen van agressie bij hem. Onze missie is om een ​​stem te geven aan degenen die er geen hebben en we zullen een stem geven aan Nico en de gepleegde misdaad, we zullen luid schreeuwen voor Nico en zoveel andere ‘Nico’s’ in ons land.

Wij eisen gerechtigheid voor deze jongen! Wij eisen dat de dader wordt berecht voor de misdaad die hij heeft begaan en dat hij niet ongestraft blijft! Wij eisen dat de wet die mishandeling en misdaden tegen dieren bestraft in praktijk wordt gebracht en dat alle overtreders worden gestraft! Wij eisen dat er gerechtigheid geschiedt voor Nico, en dat de crimineel zich niet achter een uniform verschuilt om aan elke straf te ontsnappen!

Wij eisen dat er gerechtigheid geschiedt voor Nico, en dat de crimineel zich niet achter een uniform verschuilt om aan elke straf te ontsnappen!

We kunnen niet doorgaan met fluiten en doen alsof dit soort situaties niet in het hele land voorkomen. We kunnen niet zwijgen en niets doen, omdat we dan samenspannen met een misdaad.

Nico is er niet meer, maar zijn nagedachtenis leeft voort bij degenen die elf jaar bij hem hebben gewoond. Laten we zijn nagedachtenis eren door samen te vechten, zodat niet de zoveelste misdaad ongestraft blijft, zodat gerechtigheid geschiedt!

Dank aan degenen die ons hebben gewaarschuwd en niet onverschillig tegenover de daad stonden. Dank aan degenen die hem hebben geholpen, verdedigd en hem blijven verdedigen. Nico stierf niet alleen. Hij stierf in de armen van iemand die hem redde en alles probeerde om de uitkomst anders te maken. 

Rust zacht Nico.

Kijk, dan zit ik dus met tranen in de ogen, na het lezen van deze hartverscheurende aanklacht… Ik vind het vreselijk voor Nico en vooral voor zijn baasjes want Nico is nu in de hondenhemel. Als iemand mijn hondjes zou doodschieten, zou ik helemaal Charles Bronson en Clint Eastwood gaan. En op zo’n moment ben ik de zeven hoofdzonden van Frenske vergeten. Dit leed is groter dan het leed dat Timmermans heet. Bovendien kom ik zaterdagavond met een lange analyse over de mislukte start van zijn campagne in de Caballero Fabriek, in het kader van mijn serie over de beste premier die we nooit hadden. Maar nu zijn mijn gedachten bij Nico, bij dat vermoorde hondje.

Met uw donatie steunt u de onafhankelijke journalistiek van HP/De Tijd. Word donateur of word lid, al vanaf €4 per maand.